Ο Αλέξανδρος Σόμογλου γράφει πως ο Ολυμπιακός, που δεν έχασε εξαιτίας της διαιτησίας, μοιάζει να λιγοψυχά, την ώρα που δεν θα μπορούσε να βρει χειρότερο Παναθηναϊκό απέναντί του.
Ξεκαθαρίζω με το καλημέρα του κειμένου ότι οι τρεις διαιτητές του τέταρτου τελικού στο ΣΕΦ με έπεισαν προσωπικά ότι ήθελαν να ευνοήσουν τον Παναθηναϊκό. Και το έκαναν αγνοώντας επιδεικτικά τα απανωτά φάουλ των παικτών του Ολυμπιακού στον Διαμαντίδη στην τελευταία επίθεση των “πράσινων” αφήνοντας το χρόνο να τρέξει από τα οκτώ στα δύο δευτερόλεπτα, περιορίζοντας έτσι στο ελάχιστο τις πιθανότητες των γηπεδούχων για την ισοφάριση.
Να με συγχωρέσουν όμως και ο Γιώργος Μπαρτζώκας και οι αδελφοί Αγγελόπουλοι, αλλά δεν πιστεύω ότι Αναστόπουλος, Καρακατσούνης και Παναγιώτου ευθύνονται για την ήττα των “ερυθρόλευκων” περισσότερο από τον Έλληνα τεχνικό και τους παίκτες του. Συγχωρέστε με, αλλά για πολλοστή φορά βλέπω παράγοντες και προπονητές ελληνικού συλλόγου να καταφεύγουν στο βολικό άλλοθι της διαιτητικής σφαγής, αγνοώντας την τραγική εικόνα που έχει εμφανίσει κατά τη διάρκεια ενός αγώνα η δική τους ομάδα.
Όσο κι αν ενοχλεί πολλούς φίλους Ολυμπιακούς, οι δις πρωταθλητές Ευρώπης δεν έχασαν την ευκαιρία να γιορτάσουν την κατάκτηση ενός πρωταθλήματος από τους... απεσταλμένους του Βασιλακόπουλου (όπως τους αποκαλούν οι ιδιοκτήτες της πειραϊκής ΚΑΕ), αλλά από τον ίδιο τους τον εαυτό.
Να με συγχωρέσουν παίκτες του διαμετρήματος ενός Σπανούλη, ενός Περπέρογλου ή ενός Πρίντεζη, αλλά από το ξεκίνημα της τέταρτης περιόδου του τρίτου τελικού του ΟΑΚΑ (πριν καν το τζάμπολ του χθεσινού αγώνα), βλέπω έναν Ολυμπιακό να... τρέμει και τη σκιά του. Να κρατάει στα χέρια του ένα πρωτάθλημα και να φοβάται ότι θα το κατακτήσει. Γιατί παρά την εμφανή ανωτερότητα των Πειραιωτών και σε εκείνο το παιχνίδι της Πέμπτης, πρώτη μου φορά είδα ομάδα μπάσκετ να... κάνει καθυστερήσεις από το 31' για να κλειδώσει μια νίκη και να δίνει τη δυνατότητα αντίδρασης σε έναν αντίπαλο που παραπατά στο παρκέ...
Ο Ολυμπιακός μοιάζει να λιγοψυχά, την ώρα που δεν θα μπορούσε να βρει χειρότερο Παναθηναϊκό απέναντί του. Γιατί ούτε η ομάδα του Αλβέρτη έγινε μέσα σε τρία εικοσιτετράωρα... ομαδάρα. Ωστόσο, άπαντες οφείλουν να αναγνωρίσουν στον “Φράγκι” και τους παίκτες του, ότι αν μη τι άλλο βρήκαν τα κότσια (ή αν προτιμάτε τα... κοχόνες, όπως γράφω και στο σημερινό μου κείμενο στο Goal) να νικήσουν ακόμη και την τραγική αγωνιστική κατάσταση στην οποία βρίσκονται και να πάρουν ένα απίστευτο διπλό μέσα στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.
Ξέρω, πολλοί φίλοι του Ολυμπιακού θα αρχίσετε να απαριθμείτε μία προς μία τις φάσεις που αδικήθηκαν οι “ερυθρόλευκοι”. Τα βήματα του Διαμαντίδη, το κόψιμο του Λάσμε με την μπάλα να έχει χτυπήσει στο ταμπλό...
Βλέποντας όμως το δέντρο της διαιτησίας, χάνεται το δάσος της ουσίας. Γιατί όσα λάθη κι αν κάνουν οι διαιτητές, έχοντας φέρει τη σειρά των τελικών στο σπίτι σου αν εσύ είσαι αυτός που πρέπει, κανείς δεν μπορεί να σου στερήσει την επιτυχία. Όταν όμως ο καλύτερος σου παίκτης (Σπανούλης) πραγματοποιεί τη χειρότερη εμφάνιση με την ερυθρόλευκη φανέλα, όταν ο προπονητής σου αφήνει τον Μάρντι Κόλινς να γίνεται σύμμαχος της αμυντικής στρατηγικής του Αλβέρτη και δεν κάνει τίποτα για να αλλάξει τα δεδομένα της αναμέτρησης, όταν σε κάθε φάση στη ρακέτα σου, οι παίκτες του Παναθηναϊκού βρίσκονται με mismatch υπέρ τους και δεν καταφέρνεις να βρεις τρόπο να αντιδράσεις, τότε είναι πολύ εύκολο να ρίξεις ανάθεμα στους διαιτητές (όταν μάλιστα σου έχουν δώσει το δικαίωμα), αλλά πολύ δύσκολο να αναγνωρίσεις δημόσια τις δικές σου ευθύνες.
Γιατί η ουσία του τέταρτου τελικού στο ΣΕΦ είναι μία: Ο Ολυμπιακός ήταν... αλλού γι' αλλού, και στο κρισιμότερο παιχνίδι της χρονιάς εμφάνισε όλες τις χτυπητές αδυναμίες του. Ναι, οι διαιτητές τον αδίκησαν σε καθοριστικές φάσεις. Μόνο που ο Μπαρτζώκας και οι παίκτες του αδίκησαν τον εαυτό τους για σαράντα ολόκληρα λεπτά...
Υ.Γ. Εννοείται ότι το διπλό του Παναθηναϊκού είναι τεράστιο και προσωπικά δεν μειώνεται σε αξία από τα όποια διαιτητικά λάθη. Νομίζω, επιπλέον, ότι μεγάλο μέρος του πιστώνεται αφενός στον Φραγκίσκο Αλβέρτη (που κατάφερε να ατσαλώσει ψυχολογικά τους παίκτες του) και αφετέρου στους οπαδούς του “τριφυλλιού” και στη συγκλονιστική υποστήριξή τους στην ομάδα πριν την αναχώρηση του πούλμαν για το ΣΕΦ. Όπως είπε και ο “Φράγκι” η αληθινή αγάπη για την ομάδα που υποστηρίζεις φαίνεται στα δύσκολα...
Υ.Γ. 2: Ανεξαρτήτως του... σασπένς της σειράς των τελικών και της ταυτότητας του πρωταθλητή που θα προκύψει το βράδυ της Τετάρτης, ένα είναι σίγουρο: Βλέποντας τις εξόφθαλμες αδυναμίες των δύο ομάδων κατά τη διάρκεια των μεταξύ τους αναμετρήσεων, καταλαβαίνει κανείς εύκολα γιατί για πρώτη φορά μετά από χρόνια δεν είχαμε ως ελληνικό μπάσκετ εκπρόσωπο σε φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας. Κι αν θέλουμε να γυρίσουμε σε τοπ επίπεδο, τόσο ο Ολυμπιακός, όσο και ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί στις καλοκαιρινές επιλογές τους.
Πηγή: sentragoal.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις