Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Βασίλη Σκουντλή, με αφορμή την μάχη των πάγκων ανάμεσα στον Σούλη Μαρκόπουλο και τον γιό του, Χάρη...
Οταν (το 1977) το έγραψε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, το μελοποίησε ο Απόστολος Καλδάρας και το ερμήνευσε με απαράμιλλο τρόπο ο Σταμάτης Κόκοτας, ο μεν Χάρης ήταν αγέννητος, ο δε Σούλης δεν είχε καν αρχίσει την καριέρα του στους πάγκους...
Μια καριέρα η οποία παρεμπιπτόντως εξελίχθηκε στη ζωή ολόκληρη και όχι μονάχα στη δική του, αλλά σε αυτήν του κανακάρη του!
Ε, λοιπόν, εδώ καταντήσαμε: να αμφισβητούμε την ηθική ακεραιότητα ενός ανθρώπου 67 ετών, που ταυτόχρονα είναι εξαιρετικός επαγγελματίας, ο αρχαιότερος προπονητής στο πρωτάθλημα μπάσκετ και κυρίως πατέρας!
Πατέρας ενός συναδέλφου του, που η μοίρα τους καταράστηκε να βρεθούν αντιμέτωποι το Σάββατο σε έναν αγώνα ο οποίος για τον μεν Χάρη ήταν ζωής ή θανάτου, για τον δε Σούλη, όπως ο ίδιος παραδέχθηκε, η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του!
Η στιγμή, στην οποία κορυφώθηκε το δράμα μιας εβδομάδας και έπρεπε ο δόλιος ο πατέρας, που λέει και το τραγούδι, να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας, αν και κάποιοι είχαν βιαστεί να του κρεμάσουν προβοσκίδα, μαζί με τα κουδούνια για μια ήττα που ουδέποτε συντελέσθηκε!
Δυστυχώς αυτή είναι η Ελλάδα. Αυτή είναι η κουλτούρα μας. Αυτό είναι το ήθος μας, που με μεγάλη ευκολία καταδικάζει εκ των προτέρων τους αθώους και αθωώνει εκ των υστέρων τους ενόχους!
Προς θλίψιν και προς απογοήτευσιν, όλων εκείνων οι οποίοι θεωρούσαν σίγουρο πως ο πατέρας θα κάνει... κοκοκό για χάρη του γιου και ο ΠΑΟΚ θα καθίσει να χάσει από τον Κόροιβο, ώστε να σταυρώσουν τον Σούλη, η θεωρία συνωμοσίας τους δεν επιβεβαιώθηκε, ωστόσο για μια ολόκληρη εβδομάδα σπίλωσαν δυο ομάδες και μια ολόκληρη οικογένεια...
Δεν μίλησα μαζί τους για να ξέρω, αλλά υποψιάζομαι πώς ένιωθαν οι δυο προπονητές την ώρα που έδιναν τα χέρια και ο μεν Σούλης γύριζε στο σπίτι του, ο δε Χάρης έπαιρνε τον δρόμο της επιστροφής προς την Αμαλιάδα (με το μυαλό στο δίκην τελευταίας σανίδας σωτηρίας ματς με το Λαύριο)...
Τα συναισθήματά τους θα ήταν μπερδεμένα: ο Σούλης χαντάκωσε τον γιο του, αλλά τουλάχιστον έσωσε την τιμή και την υπόληψή του, ενώ ο Χάρης ξεφύσαγε πότε ανακουφισμένος για τον πατέρα του και πότε αγχωμένος για τον εαυτό του και την ομάδα του...
Ηταν τότε που ο Σούλης μπήκε στο αυτοκίνητό του έχοντας δίπλα του τη γυναίκα του, Σταματία, πάτησε το cd και βυθίστηκε στις σκέψεις του ακούγοντας το τραγούδι που είναι κομμένο και ραμμένο στο μπασκετικό δράμα της οικογένειάς τους...
Γιε μου, είν' ο πόνος μου αβάσταχτος, καλέ μου
που σε βλέπω σαν ξερόφυλλο του ανέμου
στη ζωή κυνηγημένος να γυρνάς
Γιε μου, δεν τον άκουσες τον δόλιο σου πατέρα
παρασύρθηκες και μέρα με τη μέρα
είσαι είκοσι χρονών κι όμως γερνάς
Γιε μου, τι περιμένεις, πε μου
σ' έναν δρόμο λασπωμένο
θα 'σαι πάντα σαν δεντρί ξεριζωμένο
δίχως μοίρα, δίχως ήλιο κι ουρανό
Γιε μου, τον καημό μου συλλογίσου
γύρνα σπίτι να γλυκάνω την πληγή σου
γιε μου, γιε μου, πώς πονώ
Γιε μου, είν' οι άνθρωποι απάνθρωποι, καλέ μου
οι αρχόντοι είν' εμπόροι του πολέμου
και γελούν όταν το δάκρυ μας κυλά
Γιε μου, μην πιστεύεις σε κανέναν, ακριβέ μου
ως κι οι φίλοι σου χαρήκανε, Θεέ μου
που 'χεις πέσει τώρα τόσο χαμηλά.
Πηγή: Goal
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις