Ο Νίκος Παπαδογιάννης πιστεύει ότι οι ομάδες μας μπαίνουν στην Ευρωλίγκα με το μυαλό ξεχασμένο στην Ελλάδα.
Mαθημένος να καλύπτω την Ευρωλίγκα με μικρόφωνο στα χείλη, τα προηγούμενα 9 χρόνια, αισθάνομαι λίγο αποστασιοποιημένος φέτος, σαν ψάρι που βρέθηκε έξω από τη γυάλα.
Και ήταν χρήσιμη, ξέρετε, αυτή η γυάλα.
Σκέπαζε τη δυσοσμία της πρασινοκόκκινης αντιπαλότητας, πασπάλιζε με ευρωπαϊκή χρυσόσκονη δύο συλλόγους που έχουν βαθιά ριζωμένο μέσα τους τον βαλκανικό επαρχιωτισμό και δημιουργούσε επίφαση προόδου για τα μάτια του ανυποψίαστου, από έξω μπέλα μπέλα κι από μέσα κατσιβέλα.
Ετσι κι αλλιώς, η γυάλα φέτος έσπασε. Τα καμώματα των τριών προέδρων καταβύθισαν αύτανδρο το σκάφος και μετέτρεψαν την Ευρωλίγκα σε αστερίσκο στον πάτο της γεμάτης μουντζούρες σελίδας, μία χρήσιμη πρόβα για να εμφανιστούν οι δύο ομαδάρες μπαρουτοκαπνισμένες στον πόλεμο του Ιουνίου. Πόλεμο, χωρίς εισαγωγικά, με πρώτο θύμα το ίδιο το μπάσκετ.
Μου φαίνεται, πάντως, ότι τους σιχάθηκαν ακόμα και οι τυφλοί φανατικοί, τους τρεις αρχιερείς του χαρτοπολέμου. Ποιος συγκινείται πια από το ξεκατίνιασμα των κακομαθημένων ζάπλουτων; Το Τρίο Στούτζες, τουλάχιστον, έβγαζε γέλιο. Αυτοί εδώ, όχι.
Τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό της Ευρώπης θα τους πάρω στα σοβαρά όταν πάρουν και αυτοί την Ευρώπη στα σοβαρά. Σήμερα, τη χρησιμοποιούν ως πεδίο βολής φτηνό, όπου ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι. Με άσφαιρα πυρά.
Ο Ολυμπιακός, δις πρωταθλητής Ευρώπης τη διετία 2012-3, το θυμίζω μιας και τείνει να το ξεχνάει ο ίδιος ο Ολυμπιακός, ξήλωσε τα θεμέλια του οικοδομήματος επειδή ηττήθηκε από τον αιώνιο αντίπαλό του σε μία διοργάνωση της πλάκας.
Όχι μόνο αποδέχθηκε την παραίτηση του προπονητή που του χάρισε το ευρωπαϊκό στέμμα, όχι μόνο απάντησε με σιωπηρά χάδια 66 ωρών στους τραμπουκισμούς των φανατικών, αλλά προχώρησε ένα βήμα παρακάτω, με την έμφαση στο «κάτω». Αποφάσισε να προχωρήσει με μαθητευόμενο προπονητή.
Καταπώς φαίνεται, η διοίκησή του προσανατολιζεται στην αναβάθμιση του Μίλαν Τόμιτς σε ρόλο μόνιμου πρώτου, λες και αντέχει η Ευρωλίγκα τέτοιου είδους πειράματα.
Σεζόν ολόκληρη με υπηρεσιακό προπονητή, πρώτη φορά ακούω σε ομάδα κορυφής. Με την κατάλληλη τεχνική καθοδήγηση, ο –βελτιωμένος σε σχέση με τον περυσινό- Ολυμπιακός μού φαίνεται ικανός να φτάσει στο φάιναλ-φορ και να διεκδικήσει τον ευρωπαϊκό τίτλο.
Αλλά τι λέω, συγχωρήστε με που παρασύρθηκα, λησμόνησα ότι στόχος είναι το ελληνικό πρωτάθλημα. Ο Τόμιτς μιλάει στο θυμικό των φανατικών, έχει την αναφανδόν στήριξή τους και αυτό αρκεί για να του δώσει γαλόνια. Έτσι δεν είναι;
Εάν δεν προκύψει έκπληξη τύπου Κολέ, οι επόμενοι μήνες θα είναι διάστημα μαθητείας και σκληραγώγησης για τον άπειρο σε αυτό το επίπεδο Μίλαν. Πάνω στου κασίδη το κεφάλι. Ο Όμιλος του Ολυμπιακού δεν είναι τόσο εύκολος όσο φαίνεται στο γυμνό μάτι.
Άπειρος βεβαίως ήταν και ο Φραγκίσκος Αλβέρτης του περυσινού Παναθηναϊκού, αλλά αυτός παρέλαβε την ομάδα αρχές Μαρτίου, στρωμένη, έτοιμη και «παιγμένη», με έναν προπονητή πρώτης γραμμής (Πρίφτης) στο πλευρό του.
Δεν χρειάστηκε να χτίσει κάτι από την αρχή ο «Φράνκι». Ηταν ο ΠΑΟ του Πεδουλάκη αυτός που έφτασε την ΤΣΣΚΑ στους 5 αγώνες και κατέκτησε το πρωτάθλημα Ελλάδας.
Στα δικά μου τα μάτια, ο Παναθηναϊκός κατέβασε την πήχυ της Ευρώπης από το 2012 κιόλας. Και δεν αναφέρομαι στο διαζύγιο με τον Ομπράντοβιτς ούτε στη φυγή πρωτοκλασάτων αθλητών.
Από το καλοκαίρι της (προσωρινής, όπως αποδείχθηκε) αποκαθήλωσης κι έπειτα, πρωταρχικό κριτήριο της στελέχωσης της ομάδας έγινε όχι η ευρωπαϊκή διάκριση, αλλά το «ματσάρισμα» με τον τότε πρωταθλητή Ολυμπιακό.
Αποκτήθηκαν παίκτες για το μαρκάρισμα του Σπανούλη, ψηλοί που θα εξουδετέρωναν τον Χάινς και ούτω καθ’εξής. Παρόμοια, άλλωστε, ήταν και η πυξίδα που χρησιμοποιούσαν οι απέναντι τα προηγούμενα 1-2 χρόνια.
Οι δύο εξαιρετικές πορείες του Παναθηναϊκού στα ευρωπαϊκά πλέι-οφ του 2013 και του 2014 πιστοποιούν απλώς το μέταλλο αυτής της ομάδας, τα συμπαγή θεμέλια πάνω στα οποία χτίστηκε, αλλά και το δέος που αισθάνονται αντίπαλοι τύπου Μπαρτσελόνα όποτε αντικρύζουν πράσινη φανέλα στο παρκέ.
Φέτος πραγματοποιήθηκε (άλλη μία) ριζική αναδόμηση, η οποία χαιρετίστηκε με τσουνάμι απαισιοδοξίας, μέχρι που ήλθε ο θρίαμβος επί του Ολυμπιακού για να διώξει μεμιάς τα σύννεφα και να αλλάξει άρδην το κλίμα.
Η ένεση αυτοπεποίθησης είναι ασφαλώς χρήσιμη, αλλά η Ευρώπη δεν αστειεύεται ούτε δίνει πόντους για νίκες σε εγχώρια ντέρμπι. Το πάπλωμα της περασμένης Πέμπτης δεν είναι αρκετό για να σκεπάσει τα πόδια του Παναθηναϊκού.
Σε έναν Όμιλο με Μπαρτσελόνα, Φενέρμπαχτσε, Μιλάνο και Μπάγερν, ένα στραβοπάτημα ανύποπτης στιγμής μπορεί να κλείσει κατάμουτρα την πόρτα της β’ φάσης. Τα σχέδια του Παναθηναϊκού καλό θα είναι να ξεκινήσουν από τον αγώνα με την επικίνδυνη Τούροβ.
Τα προγνωστικά μου για τη φετινή Ευρωλίγκα θα τα βρείτε στη συζήτηση μακρόστενης τραπέζης που αναρτήθηκε στην GazzettaTv. Η πρόβλεψή μου είναι ότι το τρόπαιο θα καταλήξει σε πράσινα χέρια. Με ένα "κλικ" θα καταλάβετε.
ΥΓ: Η πρώτη μου τηλεοπτική μετάδοση στην Ευρωλίγκα της νέας εποχής ήταν ένα ΑΕΚ-Μπένετον 83-75, στις 23 Φεβρουαρίου 2005, στο Γαλάτσι, με σχολιαστή φυσικά τον Φίλιππο Συρίγο, για λογαριασμό της Nova. Επαιξαν μεταξύ άλλων οι Ζήσης, Χατζής, Μπουρούσης, Γλυνιαδάκης, Πελεκάνος, ο Σισκάουσκας και ο Μπλού(δενταλ), ενώ ο Αντρέα Μπαρνιάνι ήταν αμούστακος παγκίτης. Προπονητές εκατέρωθεν, ο Φώτης Κατσικάρης και ο Έτορε Μεσίνα! Μοιάζει σαν να πέρασαν έκτοτε όχι 9,5 χρόνια, αλλά εννιάμισυ ζωές.
Πηγή: gazzetta.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις