Τι σχέση έχουν ο Λάρι Κινγκ, ο Γιάννης Σπανός και η Έλλη Λαμπέτη με τον Μίτσελ και την απόλυση του από τον Ολυμπιακό; Ο Κώστας Καίσαρης έχει τις απαντήσεις.
Ότι ο Μίτσελ είναι μια μεγάλη ποδοσφαιρική προσωπικότητα το ξέραμε. Οτι είχε με τον Ολυμπιακό δύο πολύ καλές σεζόν στο Τσάμπιονς Λιγκ επίσης το ξέραμε. Ότι κλήθηκε το καλοκαίρι να φτιάξει μια καινούργια ομάδα, φτου κι από την αρχή, επίσης ήταν γνωστό. Από τη στιγμή όμως που στον Ολυμπιακό φέρνεις δύο στα δύο με τα δεύτερα του ΠΑΣ Γιάννενα στο Καραϊσκάκης και ψυχορραγείς για να κερδίσεις Πανιώνιο και Πλατανιά, όλα τα παραπάνω πάνε περίπατο.
Το επάγγελμα του προπονητή είναι το πλέον δύσκολο. Ο δημοσιογράφος, είτε πρόκειται για τον Λάρι Κινγκ στο USA, είτε για τον Γιώργο Τράγκα στην Ψωροκώσταινα, μπορεί να δουλεύει μέχρι τα 70+ και να είναι στην κορυφή. Ο μουσικός σε ακόμα μεγαλύτερη ηλικία. Ο Γιάννης Σπανός παίζει σήμερα θαυμάσια τα εξαιρετικά κομμάτια που έχει γράψει πριν σαράντα χρόνια. Η Έλλη Λαμπέτη ανέβαινε στη σκηνή χωρίς φωνητικές χορδές κι έπαιζε το ρόλο της κωφάλαλης στη "Σάρα".
Ο προπονητής κρίνεται σεζόν με τη σεζόν. Ούτε ισόβια είναι η επιτυχία, ούτε δεδομένη. Ένα ολόκληρο γύρο (παρά ένα παιχνίδι) ο Ολυμπιακός σ' αυτό το ψευτο-πρωτάθλημα της Σούπερλιγκ έχει καταφέρει να σέρνεται. Η αποτυχία σαφώς και είναι συνολική: έχει να κάνει με τη διοίκηση, με τους τεχνικούς διευθυντές και τον προπονητή.
Δεν ανακαλύπτεις την πυρίτιδα, λέγοντας ότι οι παίκτες που ήρθαν είναι κατώτερης ποιότητας απ' αυτούς που έφυγαν:
- Όλοι οι επιθετικοί που αποκτήθηκαν το καλοκαίρι δεν κάνουν ούτε το ένα πόδι του Κάμπελ.
- Αμπιντάλ και Μποτία μαζί δεν κάνουν ούτε μισό Μανωλά.
Παρά ταύτα, αυτός ο προβληματικός Ολυμπιακός έκανε εννιά πόντους στο Τσάμπιονς Λιγκ. Κατάφερε να κερδίσει Γιουβέντους και Ατλέτικο. Κι αυτό είναι κάτι που έχει εξηγηθεί. Σ' αυτά τα ματς ο Ολυμπιακός έπαιξε πίσω από τη σέντρα. Δεν έπαιξε για τη νίκη. Έπαιξε για να κλέψει τη νίκη. Δεν λέμε ότι είναι εύκολο. Δεν λέμε ότι μπορεί να το καταφέρει ο καθένας προπονητής, αλλά να μην ξεχνάμε ότι σ' αυτά τα παιχνίδια κορυφαίος των ερυθρολεύκων ήταν ο Ρομπέρτο. Όπως ήταν επίσης επίσης κορυφαίος στους δέκα βαθμούς του περσινού Τσάμπιονς Λιγκ.
Αυτή, όμως, είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Με δύο νίκες, έστω κι αν πρόκειται για τους πρωταθλητές Ισπανίας και Ιταλίας, δεν βγαίνει η σεζόν. Είπαμε και παραπάνω για τις λανθασμένες επιλογές στις μεταγραφές. Οι ίδιοι στον Ολυμπιακό ξέρουν ποιος από το προπονητικό επιτελείο και τη διοίκηση χρεώνονται την κάθε μια απ' αυτές που δεν είναι και λίγες: Μποτία, Αμπιντάλ, Αφελάι, Μπενίτεζ, Ντοσεβί, Ντουρμάζ. Όπως δεν βγήκαν επίσης οι "δεύτερες" επιλογές: Φουρτούνης, Μπουχαλάκης, Αυλωνίτης, Γκαζαριάν.
Η ευθύνη είναι συνολική. Όσα λάθη, όμως κι αν έγιναν στις επιλογές στην ομάδα υπάρχει προπονητής. Που οφείλει να δουλέψει. Να δει τα προβλήματα και να τα διορθώσει. Ή έστω να τα μπαλώσει. Δεν είναι δυνατόν στο τέλος Δεκεμβρίου ο προπονητής να βγάζει λαγούς από τα καπέλα και να κατεβάζει ομάδα στη Μυτιλήνη με 4-4-2 σε ρόμβο χωρίς εξτρέμ. Κι επειδή το κόλπο έπιασε 9κατά τύχη) το ξανακάνουμε με Πλατανιά. Κι όταν βλέπουμε ότι δεν μας βγαίνει το αλλάζουμε και βάζουμε μέσα Ντοσεβί-Ντουρμάζ. Εκεί δηλαδή που παίζουμε χωρίς εξτρέμ, παίζουμε με δύο.
Αυτά δεν έχουν καμία ποδοσφαιρική λογική. Αυτές είναι αλχημείες που δείχνουν σύγχυση και πανικό. Όποιος βρει τι έπαιξε αυτή τη σεζόν ο Ολυμπιακός του Μίτσελ στην Ελλάδα κερδίζει χρυσούν ωρολόγιον. Κι αυτό είναι ευθύνη του προπονητή. Όσα λάθη κι αν γίνουν στις μεταγραφές. Δεν είναι εικόνα ομάδας αυτή. Και με αντιπάλους -ξαναλέμε- σαν κι αυτούς που βρίσκει μπροστά του ο Ολυμπιακός σ' αυτό το ψευτο-πρωτάθλημα. Όσα προβλήματα κι αν υπάρχουν δεν γίνεται να κερδίζεις με την ψυχή στο στόμα τον Εργοτέλη και τον Λεβαδειακό.
Από κει και πέρα ισχύει το: ενός κακού μύρια έπονται. Στον Μίτσελ βγήκε το κουσούρι ότι έχει πρόβλημα με τις βεντέτες. Πέρυσι με τον Βάις στην αρχή της σεζόν με τον Αβραάμ και στην πορεία με Κασάμι-Αφελάι. Υπερβολές. Αν κέρδιζε η ομάδα, αν έπαιζε καλό ποδόσφαιρο, ουδείς θα ασχολείται αν ο Αφελάι ήταν εκτός αποστολής κι ο Κασάμι στον πάγκο. Ούτε ο Ολλανδός, ούτε ο Αλβανός με ελβετική υπηκοότητα έδιωξαν τον Μίτσελ. Τον Ισπανό τον έδιωξαν τα αποτελέσματα και η απαράδεκτη εικόνα της ομάδας του. Ο ΠΑΟΚ πό το διπλό στο Καραϊσκάκης και μετά σέρνεται.
Ο ΠΑΟΚ που έκανε το διπλό με πλάγιους μπακ Σαλπιγγίδη-Παπαδόπουλο. Ο Μίτσελ ίσως να είχε φύγει νωρίτερα αν ο Αναστασίου με την επιλογή του να κρυφτεί στο μισό γήπεδο δεν του είχε κάνει δώρο το ματς στο Καραϊσκάκης. Δεύτερη κολλητή εντός έδρας ήττα από τον Παναθηναϊκό δεν θα αντεχόταν.
Δεν λέμε με όλα αυτά ότι ο Μίτσελ είναι κακός προπονητής. Δεν πάμε ντε και καλά να τον βγάλουμε άχρηστο. Η αποτυχία του, όμως, είναι δεδομένη και ορατή δια γυμνού οφθαλμού. Κι όταν μια ομάδα σέρνεται για τέσσερις μήνες, άλλη συνταγή στο ποδόσφαιρο από την αλλαγή προπονητή δεν υπάρχει. Πράγματι ο Μίτσελ ήταν και παραμένει ένας τζέντλεμαν. Μια μεγάλη ποδοσφαιρική προσωπικότητα. Καμιά σχέση με τον μικρόκοσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Ούτε για γαμπρό ψάχνουμε, όμως, ούτε για κουμπάρο. Οι προπονητές κρίνονται με βάση τη δουλειά τους. Και γι αυτό ακριβώς παίρνουν τόσα πολλά λεφτά. Επειδή κρίνονται καθημερινά. Κι επειδή οι επιτυχίες του χθες, όσες κι αν είναι αυτές, ποτέ δεν είναι αρκετές για να καλύψουν τις αποτυχίες του σήμερα.
Πηγή: Sport24.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις