«Τι να πούμε για τον Ντομινίκ;»

Είκοσι χρόνια, λοιπόν, από την αρχή της Δυναστείας που κατάφεραν να «χτίσουν» οι Γιαννακόπουλοι στο «τριφύλλι». Το 1995/1996 είναι μία περίεργη σεζόν, η οποία έκλεισε με την απώλεια του Πρωταθλήματος και το βαρύ 73-38. Ήττα από τον Ολυμπιακό που ίσως να μην ξεπεραστεί ποτέ, ως γεγονός περισσότερο αφού η διαφορά προσεγγίστηκε σε αρκετές περιπτώσεις έκτοτε.

Το μεγάλο απόκτημα εκείνης της περιόδου, βέβαια, δεν υπήρχε στο ρόστερ του Παναθηναϊκού στην αναμέτρηση του «ΣΕΦ». Ο Ντομινίκ Γουίλκινς αποτέλεσε το πολλαπλό σημείο αναφοράς. Η τάπα του Στόγιαν Βράνκοβιτς σε μία φάση που δεν θα έπρεπε να έχει γίνει ποτέ, θα παίζει στα highlights για πολλά χρόνια. Θα είναι όπλο στα χέρια των αντι-Παναθηναϊκών, οι οποίοι θα επικαλούνται τη «συγνώμη» στην Μπαρτσελόνα!

Παρένθεση: Στο γλίστρημα του Γιαννάκη, ομολογουμένως χωρίς φάουλ, η κατοχή έχει αλλάξει. Θα έπρεπε να έχει ακουστεί η κόρνα της γραμματείας και να γίνει επαναφορά από την πλάγια γραμμή για τους Καταλανούς. Ο Μοντέρο δεν έχει δει τον Βράνκοβιτς που πατώντας, κυριολεκτικά, επάνω από τον Κόρφα τον ακολουθεί, με το χρονόμετρο να μένει κολλημένο στα 4,9 δευτερόλεπτα για περισσότερη ώρα.

Η τάπα είναι αντικανονική σε μία φάση, όμως, που δεν θα έπρεπε να έχει γίνει ποτέ αφού προϋπήρξαν δύο, με μία πρόχειρη ανάλυση, χρονομετρικά λάθη. Η ιστορία έγραψε την πρώτη ευρωπαϊκή κούπα του Παναθηναϊκού, στις 11 Απριλίου 1996. Ένα τρόπαιο, το οποίο θ΄ ακολουθούσαν άλλα πέντε! Μία σειρά τίτλων σε Ελλάδα κι Ευρώπη που εκτόξευσε το «τριφύλλι» σε άφθαστο επίπεδο, έναντι των αντιπάλων του.

Υπάρχει ένα πρόσωπο, το οποίο συνολικά στη σεζόν χρίζει ιδιαίτερης αναφοράς. Ακόμη και τώρα είναι δύσκολο να πιστέψει κάποιος πώς ο Γουίλκινς ήρθε κι έπαιξε στην Ευρώπη. Στον τελικό είχε 16 πόντους, 10 ριμπάουντ κι 1 λάθος! Αναδείχτηκε Πολυτιμότερος Παίκτης του Final4 του Παρισιού, έχοντας κάνει σπουδαίο ημιτελικό με 35 πόντους απέναντι στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, κι αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο για την επιτυχία που θ΄ άλλαζε τη ροή του ελληνικού και του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Ακόμη ηχεί στ΄ αυτιά μου η ατάκα του Στιβ Γιατζόγλου όταν τον είχαν ρωτήσει, κάποια στιγμή στη σεζόν εκείνη, για τον Human Highlight Film: «Τι να πούμε για τον Ντομινίκ;», είχε απαντήσει με τη γνωστή αμερικάνικη προφορά του. Τι να πούμε ντε; Σε μία σεζόν που κάθε Σαββατοκύριακο στηνόταν πάρτι για τον σούπερ σταρ του ΝΒΑ, η αξέχαστη στιγμή μου δεν είναι άλλη από το απίθανο ματς στο Κλειστό του Μετς απέναντι στους Αμπελόκηπους.

Ο Γουίλκινς έχει πραγματοποιήσει μοναδική εμφάνιση, έχει κάνει ένα κάρφωμα από τα πλάγια αλά ΝΒΑ και ο κόσμος που θέλει να χωρέσει για να δει το ματς δεν μπορεί να καταγραφεί! Στο τέλος του αγώνα η Αστυνομία έχει στήσει ολόκληρη επιχείρηση για να φύγει με ασφάλεια η αποστολή του «τριφυλλιού», από τον κόσμο που έχει συγκεντρωθεί πέριξ του Μετς για να δει από κοντά τους παίκτες μα κυρίως τον Ντομινίκ.

Μία γκλοπιά στην πλάτη κόστισε η επιτυχία μου να μπορέσω να τον δω από τόσο κοντά, αλλά δεν πόνεσε καθόλου! Τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή… Στα 16 μου κατάφερα ν΄ αγγίξω σχεδόν έναν μύθο του μπάσκετ που τον έβλεπα από μικρός στην τηλεόραση. Κρίμα που η τεχνολογία δεν ήταν τόσο προηγμένη, ώστε να μπορούσα – έστω υπό τις προαναφερθείσες συνθήκες – να κρατήσω κάπως τη στιγμή. Το μυαλό δεν ξεγράφει όμως.

Πηγή: sportit.gr