Οταν ο κάθε Καμαρά, που σε άλλες χώρες και άλλα πρωταθλήματα θεωρείται παλαίμαχος, εδώ «βγάζει μάτια» και «κάνει τη διαφορά», δεν χρειάζονται περισσότερες αναλύσεις… Γράφει ο Νίκος Ασημακόπουλος.
Ετυχε να δω την περασμένη Κυριακή το ματς του Παναιτωλικού με τον Παναθηναϊκό και καπάκι τον αγώνα Βέροιας – Πλατανιά 2-2. Και οι τέσσερις ομάδες έπαιζαν το ίδιο ακριβώς πράγμα, με παίκτες παρόμοιας ποιότητας και ίδια πάνω κάτω «τακτική», πλεονεκτήματα, μειονεκτήματα…
Στην πραγματικότητα, το μόνο που άλλαζε ήταν οι φανέλες.
Την άλλη μέρα, βέβαια, οι εφημερίδες στην κριτική τους προσπαθούσαν να δουν πόσο… διαφορετικά ήταν τα πράγματα. Εγραφαν για τον «ατσαλένιο» Παναιτωλικό που κατάφερε να νικήσει και τον Παναθηναϊκό, ο οποίος, αφού έχασε, δεν κατάφερε να δώσει συνέχεια στο… ελπιδοφόρο σερί των (μόλις δύο) προηγούμενων νικών του. Και στο άλλο ματς επειδή μπήκαν τέσσερα γκολ είχαμε δει (όπως πάλι μας έγραφαν) ένα συναρπαστικό παιχνίδι.
Την πραγματικότητα έδειξαν τα… καρδιογραφήματα που παρουσιάσαμε εδώ το περασμένο Σάββατο. Αν εξαιρέσει κανείς τον Ολυμπιακό, τον ΠΑΟΚ και κάπως τον Ατρόμητο στα ψηλά ή τον Αρη στον πάτο, όλες οι άλλες ομάδες είναι… μία από τα ίδια. Το επίπεδό τους, άρα και του πρωταθλήματος στο οποίο παίζουν, από τα πιο χαμηλά που υπάρχουν. Γι’ αυτό ακούμε και διαβάζουμε τους περισσότερους δημοσιογράφους, όταν μιλάνε, γενικά και αόριστα να καυτηριάζουν τη χαμηλή ποιότητα του θεάματος που βλέπουμε, αλλά μόλις έρχεται η στιγμή να ασχοληθούν με συγκεκριμένες ομάδες και ποδοσφαιριστές, να τους βάζουν από ένα φωτοστέφανο στο κεφάλι επειδή νικάνε. Θεωρούν, όπως φαίνεται, βασική τους δουλειά να ανεβάζουν την έτσι κι αλλιώς χαμηλή συνολική απόδοση στα ουράνια.
Από την ώρα που πολλοί απευθύνονται, λοιπόν, σε χαμηλού επιπέδου κοινό, το οποίο δεν έχει ούτε τη δυνατότητα ούτε τη διάθεση να καταλάβει ότι αυτό το άθλιο πράγμα που το βαφτίζουν ποδόσφαιρο προσβάλλει πρώτα απ’ όλους εκείνους που όχι απλά το βλέπουν αλλά το χειροκροτούν και φανατίζονται, τότε λογικό είναι να υπάρχουν… ειδικοί, με μοναδική τους δουλειά να εξωραΐζουν ένα κακό προϊόν που βολεύει να σερβίρεται με… σελοφάν και κορδελάκι σε κουτί πολυτελείας.
Οταν ο κάθε Καμαρά, που σε άλλες χώρες και άλλα πρωταθλήματα θεωρείται παλαίμαχος, εδώ «βγάζει μάτια» και «κάνει τη διαφορά», δεν χρειάζονται περισσότερες αναλύσεις…
Το πόσες ταχύτητες πίσω βρισκόμαστε φαίνεται και από τις απόπειρες των ταλέντων μας να πάνε να παίξουν σε ξένα πρωταθλήματα το περασμένο καλοκαίρι. Αν εξαιρέσει, λοιπόν, κανείς τον Φετφατζίδη, ο οποίος προσπαθεί φιλότιμα να νικήσει τα ελαττώματά του και να πατήσει κάπου, οι υπόλοιποι από εκείνους που έφυγαν πριν από τέσσερις-πέντε μήνες εξαφανίστηκαν ή αναγκάζονται σιγά σιγά να γυρίσουν πίσω.
Καμία σχέση με τις μόλις πρόσφατες εποχές που ο Κυρ. Παπαδόπουλος, ο Σαμαράς, ο Παπασταθόπουλος ή ο Κονέ πήγαιναν και έκαναν καριέρα. Οι καινούργιοι πήγαν, είδαν,… επέστρεψαν ή επιστρέφουν.
Εχει ενδιαφέρον να δούμε την πορεία τους στις επόμενες σελίδες και να τις συγκρίνουμε με τα διθυραμβικά που τους συνόδευαν όσο έπαιζαν και όταν έφευγαν.
Κάτι θα καταλάβουμε…
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις