Ο Γιώργος Κούβαρης γράφει για το 34ο «πράσινο» πρωτάθλημα, στέκεται σε όλους όσοι δεν σταμάτησαν να αμφισβητούν την ομάδα και εξηγεί γιατί δεν πρόκειται να ξαναβγεί... Διαμαντίδης!
Αμέσως μετά το τέλος του 5ου τελικού στο ΟΑΚΑ και την κατάκτηση του πρωταθλήματος από τον Παναθηναϊκό, είδαμε το... εθνικό μας σπορ να κυριαρχεί παντού. Η κωλοτούμπα, της κωλοτούμπας, ω κωλοτούμπα! Ή μήπως κάνω λάθος; Ή μήπως δεν έγινε έτσι; Ελάτε τώρα... Ξέρετε πολύ καλά ότι έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα. Άλλωστε όταν μίλαγαν οι φιλόσοφοι της αρχαιότητας, ήξεραν πολύ καλά τι έλεγαν. Όπως η διαχρονική συμβουλή που είχε δώσει ο Σόλωνας στον βασιλιά των Σάρδεων, Κροίσο: «Μηδένα προς το τέλους μακάριζε» είχε πει χαρακτηριστικά, και να που βρίσκει εφαρμογή στην καθημερινότητα όλων των ανθρώπων.
Όπως είχα γράψει μετά τον 3ο τελικό στο ΟΑΚΑ «προς το παρόν, και από τη στιγμή που δεν έχει μπει ο αριθμός «3» στις νίκες, τα πάντα παραμένουν ανοικτά. Είπαμε. Δύσκολα. Πολύ δύσκολα να πάει η σειρά σε 5ο ματς. Και αν πάει, η λογική λέει ότι ο Ολυμπιακός θα έχει λυγίσει από το βάρος του «πρέπει» στο ΣΕΦ και θα πληρώσει (κυρίως) μια κακή του βραδιά». Και την πλήρωσε. Ο Παναθηναϊκός έπαιξε καλύτερα, πήγε κόντρα στα προγνωστικά, βρήκε τον Ολυμπιακό τελείως απροετοίμαστο για ματς τίτλου και κατέκτησε το πρωτάθλημα. Στο ΟΑΚΑ, απλά το... πανηγύρισε και έκανε τη φιέστα του. Και δεν ήταν καθόλου τυχαίο. Ο Παναθηναϊκός όταν χρειάζεται μια νίκη για να κατακτήσει ένα πρωτάθλημα θα τη πετύχει. Αν όχι 10/10, σίγουρα 9/10 φορές.
Έχει γαλουγηθεί την τελευταία 18ετία με αυτόν τον τρόπο. Έχει μάθει να κατακτάει τίτλους. Είναι η ρουτίνα του. Βρίσκεται στο DNA του. Και όλοι όσοι φορούν τη «πράσινη» φανέλα το καταλαβαίνουν από την πρώτη στιγμή και γίνονται κομμάτι αυτής της λογικής. Εδώ που τα λέμε θα ήταν παράλογο να μην το καταλάβουν, αφού οι «πράσινοι» μέτρησαν σε αυτό το διάστημα έξι πρωταθλήματα Ευρώπης και 15 στα 17 πρωταθλήματα. Μιλάμε για ασύλληπτους αριθμούς, οι οποίοι πολύ δύσκολα θα «σπάσουν» στο μέλλον. Και πάλι. Υπήρχαν πολλοί που δεν πίστεψαν ποτέ αυτήν την ομάδα και την προσπάθεια που πήγαινε να γίνει. Πολλοί που περίμεναν στη... γωνία για να σχολιάσουν αρνητικά τα πάντα. Πολλοί που δεν της έδιναν καμία τύχη χρησιμοποιώντας χλευαστικά σχόλια ακόμα και για ανθρώπους που κάποτε αποθέωναν και τους είχαν... εικόνισμα πάνω από το κεφάλι τους.
Όλοι αυτοί που μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος έλεγαν «Α ρε Μητσάρα και στα 34 σου είσαι ο καλύτερος...» (ναι αυτόν που χαρακτήριζαν γέρο και τελειωμένο. Και μην πείτε όχι...) Όλοι αυτοί που έψαχναν μετά μανίας να βρουν ένα εισιτήριο για να βρεθούν στον 5ο τελικό ενώ στην πρεμιέρα των τελικών ή στο 3ο ματς απουσίαζαν προκλητικά από τις εξέδρες. Όλοι αυτοί που έδιναν συγχαρητήρια στον... Ολυμπιακό μέσα από τις σελίδες του διαδικτύου για την κατάκτηση του πρωταθλήματος μετά τον 3ο τελικό. Ξέρετε πολύ καλά ότι έχω δίκιο.
Φυσικά υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις όπως όλοι όσοι βρέθηκαν δίπλα στην ομάδα καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς, την χειροκρότησαν στα δύσκολα και έσπευσαν να της τονώσουν το ηθικό αμέσως μετά τις δύο σερί ήττες στους τελικούς. Αλλά ως επί των πλείστων υπήρχαν πολλοί «nonbelievers» όπως είχε πει και ο Ρούντι Τομγιάνοβιτς το 1995.
Ηταν η εποχή που οι πρωταθλητές στο ΝΒΑ το 1994, Χιούστον Ρόκετς, είχαν αμφισβητηθεί πολύ έντονα και ουδείς τους έδινε την παραμικρή ελπίδα για το back to back! Να όμως που στους τελικούς του '95 το Χιούστον «σκούπισε» τους ανερχόμενους Ορλάντο Μάτζικ των Πένι Χάρνταγουεί και Σακίλ Ο' Νιλ και κατέκτησε τον τίτλο με 4-0 νίκες: «We had nonbelievers all along the way, and I have one thing to say to those nonbelievers: Don't ever underestimate the heart of a champion!» είχε πει μετά το sweep ο τεχνικός των Ρόκετς. Δηλαδή «είχαμε άπιστους όλη τη χρονιά μέχρι να φτάσουμε στο τέλος. Και έχω ένα πράγμα να τους πω. Μην υποτιμάτε ποτέ την καρδιά του πρωταθλητή...»
Απλά το έγραψα το συγκεκριμένο επειδή μου είχε κάνει κακή εντύπωση αυτή η άρνηση στην ομάδα. Μια ομάδα που είχε, έχει και θα έχει την καρδιά του πρωταθλητή, όσο κλισέ και αν ακούγεται πλέον. Άλλωστε διαθέτει τις πιο εμβληματικές φιγούρες στην ιστορία της ομάδας. Τον Φραγκίσκο Αλβέρτη και τον Δημήτρη Διαμαντίδη ή αν προτιμάτε τον Δημήτρη Διαμαντίδη και τον Φραγκίσκο Αλβέρτη. Αμφότεροι έχουν κατακτήσει 46 τίτλους μαζί!!! Πώς λοιπόν να μην έχουν καρδιά πρωταθλητή οι συγκεκριμένοι κύριοι; Πώς είναι δυνατόν κάποιος να τους υποτιμήσει; Σε όποια κατάσταση και αν βρίσκεται η ομάδα τους. Ε, θα ήταν παράλογο! Φέτος κλήθηκαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους με... διαφορετικό τρόπο και ιδού τα αποτελέσματα!
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος... Σίγουρα υπάρχει και είναι πέρα ως πέρα αληθινή. Ο Παναθηναϊκός είχε ΠΟΛΛΑ σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή του, πέρασε από διάφορες φάσεις, ενώ το μπάσκετ που έπαιζε δεν ήταν διόλου θελκτικό. Το αντίθετο. Ενίοτε και αποκρουστικό. Να όμως που ακόμα και έτσι φρόντισε να κατακτήσει το δεύτερο σερί νταμπλ απέναντι σε μια ομάδα που προέρχονταν από δύο σερί κατακτήσεις της Ευρωλίγκας! Σίγουρα οι φίλοι της ομάδας είναι από τους πλέον μπασκετικούς στην Ελλάδα και θέλουν (εκτός από το αποτέλεσμα) να βλέπουν και όμορφο θέαμα, αλλά σε μια σεζόν που η μία ατυχία διαδέχθηκε την άλλη και τα προβλήματα «φύτρωναν» σαν... μανιτάρια, αυτό που ήθελαν όλοι ήταν να ολοκληρωθεί η χρονιά με το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Όμως την κρίσιμη στιγμή υπήρχε ένας άνθρωπος για να «καθαρίσει» τους τελικούς και να πάρει την κούπα σπίτι του. Αν και έκλεισε τα 34 χρόνια του ίσως και να έκανε τους καλύτερους τελικούς της καριέρας του! Ήταν εκείνος που πήρε από το χέρι όλους τους συμπαίκτες του και τους οδήγησε στην κατάκτηση του 34ου πρωταθλήματος. Μιλάμε για έναν παίκτη ο οποίος έχει 20 τίτλους μέσα σε 10 χρόνια (τρεις Ευρωλίγκες, εννιά πρωταθλήματα και οκτώ κύπελλα) και ο οποίος αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για όλους! Μόνο και μόνο τα όσα είπε μετά το τέλος του 5ου τελικού φτάνουν και περισσεύουν για να διδάσκονται στις ακαδημίες όλης της Ελλάδας. Φτάνουν και περισσεύουν για να καταλάβει κάποιος ότι ηγέτες θα υπάρξουν πολλοί. Διαμαντίδης, όμως, ποτέ!
Αν και χαρούμενος για την κατάκτηση του τίτλου, αντί να πετάει στα σύννεφα, φρόντισε να κάνει την... αυτοκριτική του (λες και υπήρχε λόγος) και να δώσει ένα καλό μάθημα προς πάσα κατεύθυνση: «Έχω φτάσει στα 34 μου, ξέρω δεν είμαι ο ίδιος αλλά προσπαθώ να μην εκθέτω τους συμπαίκτες μου. Δεν υπήρχε κίνητρο. Ξέρω πως τα αθλητικά μου προσόντα λιγοστεύουν. Ούτε ο πιο γρήγορος παίκτης είμαι, ούτε πηδάω τόσο πολύ, αλλά προσπαθώ μέσα από την εμπειρία να τα καταφέρνω. Σαφώς και έχω εκτεθεί αλλά προσπαθώ σε κάθε αγώνα».
Εντάξει, τι άλλο να σχολιάσει κανείς... Σεβασμός και μόνο σεβασμός...
ΥΓ: Για την επόμενη μέρα του Παναθηναϊκού και το τι μέλλει γενέσθαι ενόψει της νέας σεζόν, καλά να είμαστε και θα τα λέμε...
ΥΓ1: Οι φίλοι του Ολυμπιακού μάλλον ξεχνούν με ποιον παίκτη-ηγέτη κατέκτησαν ένα πρωτάθλημα και δύο Ευρωλίγκες τα τρία τελευταία χρόνια. Το να τον χλευάζουν και να ζητούν την απομάκρυνσή του Σπανούλη επειδή έκανε κακούς τελικούς, ξεπερνάει κάθε όριο λογικής... Είναι αυτό που λένε. Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά!
Πηγή: Sentragoal.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις