Μέσα σε ένα βράδυ το ευρωπαϊκό μπάσκετ τα είδε όλα. Είδε το, πιθανολογούμενο, αντίο του κορυφαίου Ευρωπαίου όλων των εποχών στην εθνική του είδε και τους Γάλλους να προσπαθούν να νικήσουν τους Ισπανούς με πλέι μέικερ τον ηρωϊκό Τσικαμπού, βγαλμένο από το τραγούδι του Γιάννη Κούτρα: «Τσίκαμπουμ και ολα γυρίζουν στο κεφάλι μου…», και ο τύπος πήγαινε πέρα δώθε μήπως ζαλιστεί ο Καλδερόν. Και αυτός θέλει να μας νικήσει την Πέμπτη; Χα. Τώρα ότι θα εμφανιστεί ο Πάρκερ, δεν μας αφορά διότι μιλάμε μόνο για τους παρόντες των Γάλλων και από αυτούς δεν χάνουμε.

Δυστυχώς οι τρικολόρ ακολούθησαν την πεπατημένη και προτίμησαν να εξευτελιστούν τώρα, ελπίζοντας ότι θα δικαιωθούν στο τέλος. Δεν ξέρουν όμως ότι ο …διαλέγων χάνει. Θα το μάθουν την Πέμπτη.

Αυτή ήταν μία από τις παθογένειες του ευρωπαϊκού μπάσκετ, η κουτοπονηριά που κατά καιρούς καταλαμβάνει τους πάντες σε τέτοιες διοργανώσεις. Το ίδιο βράδυ με το απόλυτο μεγαλείο. Να βλέπεις τον κορυφαίο όλων των εποχών να παλεύει για το απίθανο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Δεν είναι εύκολο να διακρίνουμε τί ήταν πιο επικό για τον Νοβίτσκι: ότι έκανε με τους Μάβερικς στους τελικούς ή η παρουσία του στο φετινό Ευρωμπάσκετ δίπλα στους χειρότερους συμπαίκτες(πλην Κέιμαν) όλων των εποχών.

Ήταν όμως μία πολύ ξεκάθαρη εικόνα για να καταλάβουμε την διαφορά του μεγάλου παίκτη με τον καλό, τον χρήσιμο τον, τον , τον. Ο Νοβίτσκι είναι μεγάλος παίκτης και δίπλα του στέκονται δύο, τρεις ακόμα από αυτή την γενιά. Είναι μεγάλος διότι φεύγοντας δεν αφήνει αγιογραφίες, άρθρα και αναλύσεις. Αφήνει νίκες, αριθμούς και παρουσία. Στα εύκολα και στα δύσκολα.

Όσα έκανε, ιδιαίτερα με την ανύπαρκτη, από πλευράς ταλέντου Γερμανία, αποτελούν παράδειγμα για κάθε παίκτη. Η πρόοδός του, η βελτίωσή του, το πάθος του, η αφοσίωσή του στην φανέλα είναι το παράδειγμα για οποιονδήποτε άνθρωπο.

Πάνω από όλα ο φετινός Νοβίτσκι μας κάνει, ως Έλληνες, να κατανοήσουμε πλήρως τί πρέπει να έχεις για να θεωρείσαι μεγάλος παίκτης, για να μιλάνε για σένα πολλά χρόνια μετά το μπασκετικό σου φινάλε. Το καλό είναι ότι εμείς ως μπασκετικός λαός, του έχουμε απονείμει τα εύσημα, το χειροκρότημά μας τόσο στο Βελιγράδι το 2005 όσο και στην Αθήνα το 2008 στο προολυμπιακό. Ο μεγάλος παίκτης δεν θέλει χιλιάδες λέξεις, αλλά χιλιάδες χειροκροτήματα από εχθρούς και φίλους.

Κάποτε ως μπάσκετ είχαμε τον …Νοβίτσκι μας, μακάρι στο μέλλον να βρούμε τον διάδοχό του.

Πηγή: Contra.gr

Εθνική Ελλάδας Ευρωμπάσκετ