Η εξήγηση της Λετο-μάνιας!

Ή μάλλον του πρωταγωνιστή. Ας παραδεχθούμε κάτι εκ προοιμίου το οποίο ενδεχόμενα να μας βοηθήσει στην κουβέντα: εξ αντικειμένου στην Ελλάδα πολλούς αθλητικούς πρωταγωνιστές δεν μπορείς να βρεις ή να γεννήσεις. Ειδικά αν αυτοί που ψάχνεις οφείλουν να έχουν θετικό πρόσημο στα πεπραγμένα τους. Διότι από αρνητικούς να φάνε και οι κότες.

Αυτοί οι λίγοι "καλοί", λοιπόν, εκ των πραγμάτων γίνονται βορά των μέσων, του κοινού, της καθημερινής κουβέντας σε βαθμό "ξεζουμίσματος". Πέρυσι είδαμε, γνωρίσαμε και βιώσαμε την "υπόθεση Σισέ" από όλες τις παραμέτρους της. Τον Γάλλο ως παίκτη, ως άνθρωπο, ως μοντέλο. Τι λέει, πώς το λέει, τι φοράει (ειδικά αυτό μας απασχόλησε πολλάκις) και βέβαια τι κάνει μέσα στο γήπεδο. Ηταν ένα πρόσωπο που τραβούσε πάνω του όλα τα φώτα υποσκελίζοντας όλους τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές των γηπέδων. Λογικό, καθώς συνδύασε τη μέγιστη αγωνιστική απόδοση με μια περσόνα εκρηκτική, εκκεντρική και νεωτερίζουσα για τα ελληνικά ήθη.

Φέτος είναι η σειρά ενός πρώην συμπαίκτη του για να βγει στον αφρό και να αρχίζει να μαζεύει πρωτοσέλιδα εφημερίδων ωσάν... ζεστά ψωμάκια. Επί της ουσίας τούτη τη σεζόν που μόλις έχει ξεκινήσει μας ξανασυστήνεται ο Σεμπάστιαν Λέτο. Τον ξέραμε μεν, δεν είναι άλλωστε χθεσινός στα μέρη μας, όμως επί της ουσίας φέτος βλέπουμε κάποιες πτυχές που ίσως τα προηγούμενα χρόνια να μην είχαμε προσέξει. Ή που ο ίδιος δεν τις είχε αφήσει να αναδειχθούν μέσα στο γήπεδο.

Με την κουβέντα περί παράξενης ρέντας που δεν ξέρεις πού αρχίζει και πότε θα τελειώσει, ο Αργεντινός φιγουράρει με άνεση στην πρώτη θέση των σκόρερ, βάζει γκολ κατά βούληση και προσφέρει αφειδώς πόντους στον Παναθηναϊκό. Στην πραγματικότητα, μέχρι τώρα όταν σουτάρει... γράφει. Το κοντέρ δεν λέει να σταματήσει λες και έχει κόψει ταρίφα. Εξ ου και φιγουράρει στη δεύτερη θέση της ευρωπαϊκής λίστας των παικτών σε συχνότητα επίτευξης τερμάτων (σχετικό θέμα που φιλοξένησε χθες το «Goal»).

Ας το επαναλάβουμε για να γίνει κατανοητό: ναι, μπορεί να είναι πρόσκαιρη ρέντα από αυτές που συμβαίνουν σε κάποιους παίκτες κατά περιόδους. Οπως το γράφουμε: σε κάποιους παίκτες, όχι σε όλους. Δεν μπορεί μέσα σε ένα πρωί κάποιος (ο οποιοσδήποτε) να χριστεί σκόρερ και ηγέτης σε μια ομάδα. Επιφοίτηση ταλέντου μέχρι τώρα δεν έχει απαντηθεί στα ποδοσφαιρικά χρονικά. Ο,τι είσαι παίζεις και βέβαια πάντα ανάλογα με τις συνθήκες που δουλεύεις. Βελτιωτικές κινήσεις μπορείς να κάνεις σε κάθε παίκτη, αλλά να τον μεταλλάξεις δεν μπορείς. Τη δεινότητα και το αρχηγιλίκι ή τα έχεις ή δεν θα τα αποκτήσεις ποτέ. Ενα και ένα κάνουν δύο. Ειδικά στο ποδόσφαιρο που είναι ένα... straight άθλημα.

Η ανάλυση για τα πεπραγμένα του Λέτο κατά τη φετινή περίοδο έγινε προχθές από τον Γιάσμικο Βέλιτς και ήταν ακριβής και καίρια. Σαφώς και ένας προπονητής (εν προκειμένω ο Φερέιρα) μπορεί να αναδείξει τα ειδικά χαρακτηριστικά ενός παίκτη αν τον τοποθετήσει στη σωστή θέση και επίσης το κάνει στο κατάλληλο timing.

Μα, το ίδιο δεν έκανε πέρυσι και ο Βαλβέρδε με τον Μιραλάς; Ή μήπως έχουμε αντίθετη άποψη ότι ο Βέλγος αναδείχθηκε στον Ολυμπιακό λόγω της φαεινής ιδέας του Ισπανού τεχνικού να τον μετατρέψει σε πολιορκητικό κριό των αντίπαλων αμυνών; Και μια και μιλάμε για τον Ολυμπιακό, και φέτος η οβιδιακή αλλαγή πλεύσης του Τζιμπούρ πάλι στην προπονητική απόφαση του Βαλβέρδε δεν μπορεί να πιστωθεί;

Το θέμα, όμως, είναι ο Λέτο. Ή μάλλον ούτε καν ο Λέτο, αλλά ο τρόπος που διαχειρίζεται ολόκληρος ο ποδοσφαιρικός κόσμος ένα αναδυόμενο αστέρι του. Από κάπου πρέπει να πιαστείς για να πάει παρακάτω η κουβέντα. Αλλιώς αρχίζεις να τρώγεσαι με τα ρούχα σου. Θα σου φταίνε οι διαιτητές, οι προπονητές, οι παράγοντες, οι δημοσιογράφοι και τέλος δεν θα έχει η έτσι και αλλιώς μακρά λίστα.

Αν στην Ελλάδα είχαμε πληθώρα παικτών πρώτης γραμμής -όπως στην Ισπανία, την Αγγλία και τη Γερμανία- ίσως να μη χρειαζόταν να ασχολούμαστε με έτερα ζητήματα πλην των αγωνιστικών. Αυτούς τους λίγους που έχουμε, πάντως, τους κάνουμε εύκολα "μαϊντανούς" και τους ξετινάζουμε στο λεπτό. Δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά δεν είναι και εκ προοιμίου καλό. Κάπου χάνεται η μαγεία και κάπου επέρχεται η συνήθεια. Ετσι δεν κάναμε με τον Νίνη; Αλλάξαμε τακτική με τον Φετφατζίδη; Το overdose σε οδηγεί στην υπερβολή και η υπερβολή στα λάθος συμπεράσματα.

Σαφώς υπάρχει ένα αντικειμενικό γεγονός: αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός είναι ο Λέτο και ο Λέτο είναι ο Παναθηναϊκός. Εν τοις πράγμασι. Ομως δεν μπορείς να τον βαφτίσεις "αντι-Σισέ". Είναι πάρα πολύ νωρίς για τέτοιου είδους κρίσεις. Μέχρι πότε οι "πράσινοι" θα αγωνίζονται δίχως φουνταριστό; Μέχρι πότε ο Αργεντινός θα σπάει τα κοντέρ; Αυτό δεν σημαίνει ότι αν σταματήσει αυτομάτως θα γίνει "σαπάκι", διότι τότε θα οδηγηθούμε στην ανάποδη υπερβολή.

Ο καλύτερος και ασφαλέστερος τρόπος για να αποφύγεις τυχόν παρερμηνείες των γεγονότων είναι να προσπαθείς να "διαβάζεις" τα γεγονότα και τα επιτεύγματα ενός εκάστου όχι με τα κελεύσματα του θυμικού αλλά της τετράγωνης ποδοσφαιρικής λογικής. Γιατί παίζει έτσι ο Λέτο; Γιατί δεν έπαιζε έτσι πέρυσι και πρόπερσι; Τι ακριβώς έκανε ο Φερέιρα και τον αναμόρφωσε; Τι έκανε ο ίδιος ο παίκτης που τα προηγούμενα χρόνια αρνιόταν να το κάνει πάνω στο χορτάρι;

Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα επέχουν τη θέση ενός πρώτου "μαξιλαριού" αντικειμενικής θεώρησης των πραγμάτων, που μπορεί και πάλι να μην είναι η απόλυτα ορθή, είναι όμως η πλέον ασφαλής. Στην πραγματικότητα, στις μέρες μας, όπου το σκάουτινγκ και η λεπτομερής ανάλυση κάθε παίκτη έχουν αποκτήσει επιστημονικό χαρακτήρα, έχουμε τη δυνατότητα να αναγνώσουμε το ποδοσφαιρικό DNA κάθε παίκτη. Ακόμα και του πλέον άγνωστου.

Είναι καλή η Λετο-μάνια που έχει πιάσει τους πάντες (ακόμα και τους αρνητές του), αλλά ακόμα καλύτερη είναι η εξήγηση του φαινομένου παρά η απλή και εν πολλοίς επιδερμική καταγραφή του. Το προφανές οδηγεί σε στρεβλώσεις από τις οποίες δεν γλιτώνεις εύκολα. Είναι να μην κολλήσεις την ασθένεια...

Πηγή: Goal