Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω κατά πόσο ο σκληρός Βαγγέλης Μαρινάκης αιφνιδιάστηκε με τον ίδιο του τον εαυτό, όταν δάκρυσε στο «αντίο» με τον Ερνέστο Βαλβέρδε. Το σίγουρο είναι ότι παρουσιάστηκε 100% ειλικρινής και αυθόρμητος στα συναισθήματά του και αυτό δεν έβλαψε ποτέ ακόμα και τον πιο σκληρό επιχειρηματία ή ηγέτη.

Αυτό που εγώ αισθάνθηκα παρακολουθώντας τη σεμνή τελετή του επίσημου αποχαιρετισμού του Ολυμπιακού με έναν εκ των πλέον επιτυχημένων προπονητών της ιστορίας του είναι ότι επιτέλους μπορούμε και σε αυτή τη χώρα της μαυρίλας και της μιζέριας να ακολουθούμε υψηλά στάνταρ και σε αυτές τις στιγμές που χαρακτηρίζουν τις μεγάλες ομάδες.

Στη χώρα μας έχουμε συνηθίσει γκλάμουρ έως και κιτς συνεντεύξεις Τύπου σε περιπτώσεις πρόσληψης προπονητών, παρουσίασης μεγάλων μεταγραφών ή πραγματοποίησης εντυπωσιακών και βαρύγδουπων προεδρικών εξαγγελιών. Στις περιπτώσεις διαζυγίου ή αποχαιρετισμών ο δρόμος που ακολουθείται είναι συνήθως αυτός των διαρροών, των ανώνυμων διαψεύσεων, της φημολογίας, της σπερμολογίας και πολύ συχνά έχουμε και την επιλογή της μιζέριας και της ισοπέδωσης.

Η συνέντευξη Τύπου Μαρινάκη – Βαλβέρδε, χωρίς να είχε να προσθέσει κάτι περισσότερο σε όσα ήδη γνωρίζαμε αποτελεί σημείο αναφοράς για το πώς πρέπει να γράφεται και το τέλος, όχι μόνο η αρχή των συνεργασιών. Το λυπηρό αντικείμενο και για τον Ολυμπιακό αλλά συνολικά για το ελληνικό ποδόσφαιρο της κοινής παρουσίας προέδρου και προπονητή δεν μειώνει αλλά αναδεικνύει το γεγονός. Οι μικρές λεπτομέρειες κάνουν τις μεγάλες ομάδες να ξεχωρίζουν. Στα εύκολα και στα πανηγυρικά όλοι ξέρουμε να είμαστε πρώτοι...

Και ο Ολυμπιακός παίρνει άριστα και επικοινωνιακά που δεν άφησε να σέρνεται και άλλο το θέμα Βαλβέρδε. Τη Μεγάλη Δευτέρα βγήκε το «Goal» χωρίς να κρατά επιφυλάξεις με τίτλο «στην έξοδο ο Βαλβέρδε» και έγραφε περί ειλημμένης και οριστικής πλέον απόφασης του Βάσκου τεχνικού. Μεσολάβησαν οι γιορτές (για να ξεχαστεί και η απροσδόκητη ήττα από την Κέρκυρα), το ματς στα Γιάννενα και αμέσως μετά ο Ολυμπιακός και ο Βαλβέρδε έκλεισαν το θέμα πριν προκαλέσει φθορά και στις δύο πλευρές.

Πάνω απ' όλα αγνόησαν την βλακώδη ελληνική πρακτική περί ανακοινώσεων στο τέλος των αγωνιστικών υποχρεώσεων της ομάδας (με τα δικά μας δεδομένα θα έπρεπε πρώτα να γίνει ο τελικός του Κυπέλλου και μετά ο Μαρινάκης να... αποχαιρετίσει τον Βαλβέρδε), λες και σε όλη την προηγμένη ποδοσφαιρικά Ευρώπη είναι ηλίθιοι που ξεκαθαρίζουν τη θέση τους για το μέλλον όσο διαρκεί η ποδοσφαιρική σεζόν.

Το γεγονός μάλιστα ότι ο Μαρινάκης ήθελε να κρατήσει τον Βάσκο, το ότι αποδεικνύεται απόλυτα συνεπής με την προ ενός έτους θέση του για Βαλβέρδε 4ετίας προκειμένου να βάλει τις βάσεις για τη νέα μεγάλη εποχή του Ολυμπιακού, το γεγονός ότι του έδειξε πόσο πολύ τον πιστεύει προσπαθώντας να τον κρατήσει μετά από αποτυχημένα αποτελέσματα της ομάδας στη διάρκεια της εφετινής σεζόν και το γεγονός ότι τελικά σεβάστηκε απόλυτα την μάλλον αναγκαστική απόφασή του προσθέτουν πολλούς πόντους στον πρόεδρο του Ολυμπιακού, ο οποίος δικαίως έχει δεχτεί σκληρή κριτική για κάποιες άλλες επιλογές του κατά το παρελθόν.

Ο χειρισμός του Μαρινάκη στο θέμα «προπονητής του Ολυμπιακού» κρίνεται απόλυτα επιτυχημένος, εύστοχος και ενδεικτικός των προθέσεών του για την ομάδα του από την πρώτη μέρα όταν μπήκε στο αεροπλάνο για να τον φέρει πίσω στον Πειραιά (και να βρει τον κατάλληλο άνθρωπο για να του παραδώσει τα κλειδιά της πόρτας που οδηγεί στο ποδοσφαιρικό τμήμα χωρίς περαιτέρω ενδιάμεσους νταλαβεριτζήδες) μέχρι και το μεσημέρι της Πέμπτης όταν πρώτα... ψάρωσε όλο το ακροατήριο κάνοντας πλάκα στην τοποθέτησή του και στη συνέχεια αποχώρησε δακρυσμένος από τα γραφεία της ΠΑΕ.

Ο Μαρινάκης ευνοείται σαφώς από το ότι παίζει χωρίς αντίπαλο. Δεν είναι όμως αυτονόητο για έναν τόσο μεγάλο εγωιστή ποδοσφαιρικό παράγοντα – επιχειρηματία να αναγνωρίζει το αυτονόητο: ότι για να δημιουργηθεί μία καλή ποδοσφαιρική ομάδα χρειάζεται έναν ικανό προπονητή στην άκρη του πάγκου της. Και για τον ίδιο αλλά και για τον Ολυμπιακό είναι σημαντικό ότι για τον Βαγγέλη Μαρινάκη αυτό φαίνεται αυτονόητο.

Το γεγονός ότι ο Ερνέστο Βαλβέρδε φεύγει τη δεύτερη φορά από τον Πειραιά με πολύ καλύτερες συνθήκες και πλουσιότερα συναισθήματα σε σχέση με την πρώτη του θητεία (συνήθως οι επιστροφές έχουν χειρότερο φινάλε από την πρώτη φορά) επίσης πιστώνεται στα υπέρ του Βαγγέλη Μαρινάκη.

Πηγή: Sentragoal.gr

Βαλβέρδε Superleague Ολυμπιακός