Διάβασα, άκουσα, πολλά μετά από την αποτυχία του Παναθηναϊκού στο Ισραήλ. Αντιλαμβάνομαι τους λόγους για τους οποίους οι νέες γενιές των φίλων του Παναθηναϊκού είναι πολύ πιο οργισμένες, πεινασμένες, αντιδραστικές, συγκριτικά με όλους εμάς τους 35άρηδες και μεγαλύτερους από εμάς. Εχουμε δει πολύ χειρότερα: και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα.

Ηταν «χορτασμένες», όμως, οι γενιές του ‘80 και του ’90, παρά τις κατά καιρούς εκρήξεις τους, δεν προϋπήρχε η 13ετία του Ολυμπιακού, δεν αντιμετώπιζαν τόσα προβλήματα στην καθημερινότητά τους, δεν υπήρχαν τα blogs, το διαδίκτυο, δεν ήταν της μόδας τα «ντου». Υπερβολές, πολλές υπερβολές, όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις.

Για τη «μεγαλύτερη ξεφτίλα», για «ανίκανους» παίκτες, για τον προπονητή. This is football, ειδικά στον ευρωπαϊκό νότο. Δοκάρι και μέσα «θεοί», δοκάρι και έξω (Νίνης) «άχρηστοι».

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο gazzetta.gr.

Παναθηναϊκός Superleague