Ποιος Ρίμπο και Γκαλέτι; Ο Ζιοβάνι και ο Κέβιν - Πρωτάθλημα με... Βέλλιο και Τοροσίδη!

Είναι άλλο να μιλάμε για το καλύτερο όνομα ποδοσφαιριστή που έχει έρθει ποτέ στην Ελλάδα και άλλο για τον κορυφαίο παιχταρά, το λαοφιλέστερο είδωλο.

Όμοιος του Ρίμπο, λ.χ., δεν έχει πατήσει το χορτάρι των γηπέδων μας και ούτε, λογικά, πρόκειται να ματαγίνει κάτι τέτοιο, μέσα στην κρίση που περνάμε και που θα περάσουν δεκαετίες ακόμα, καταπώς φαίνεται, για να σηκώσουμε κεφάλι.

Και όμως, άμα ρωτήσεις τους Ολυμπιακούς, μολονότι την αξία του Ριβάλντο δεν γίνεται να μην την αναγνωρίζουν και να μην την παραδέχονται, στην αναφορά τους στο παρελθόν ίσως και να τον προσπερνάνε.

Κάτι η φυγή του στην ΑΕΚ και το νεύμα με τα 4 δάχτυλα που έκανε περιπαιχτικά και ρεβανσιστικά ύστερα από το 4-0 επί του Ολυμπιακού την πρώτη σεζόν που ντύθηκε στα κιτρινόμαυρα, κάτι το ολίγον μπλαζέ υφάκι του ή η «βρώμα» που έτρεξε για την ακόρεστη σαγήνη του με το χρήμα, απαιτώντας από την ερυθρόλευκη ΠΑΕ να του πληρώσει και τους λογαριασμούς του κινητού τηλεφώνου της γυναίκας του, ενώ κιόλας ήταν φευγάτοι καιρό από την Ελλάδα (!), όλα αυτά μαζί και από μόνα τους, κάπου «χαλάνε» τον κόσμο.

Στην εξέδρα δεν αρκεί μόνο το ποδοσφαιρικό μεγαλείο, η κλάση ενός αθλητή, για να τον λατρέψει, να τον αγαπήσει σαν το πιο δικό του πρόσωπο, σαν μέλος της δικής του οικογένειας.

Πρέπει να δεθεί ψυχικά ο καθένας, προσωπικά με το ίνδαλμα του, για να τον νιώσει, να τον αισθανθεί πατέρα, φίλο και αδελφό του.

Ε, πώς να το κάνουμε, ο Ριβάλντο δεν δέθηκε ποτέ με το ερυθρόλευκο στοιχείο. Ο Ντάρκο ναι, ο Γκαλέτι το ίδιο, ο Τζόλε φυσικά και πολύ παραπάνω από όλους αυτούς, ο πολυαγαπημένος «Zio».

‘Δώσε Ζιοβάνι στο «γαύρο» και πάρε του την ψυχή! Πελέ ή Μαραντόνα, Μέσι ή Ρονάλντο, τους ρωτάς τους Ολυμπιακούς, Ζιοβάνι σου απαντάνε εκείνοι. Αυτός είναι ο ποδοσφαιρικός «βασιλιάς» τους!’

Αύριο το πρωί να τους έλεγαν, έρχεται από τα βάθη του Αμαζονίου, επιστρέφει για μόνο λίγες ακόμα στιγμές απόλαυσης, θα «ξεχείλιζαν» το Καραϊσκάκη και θα πλήρωσαν όσο όσο, για να έβλεπαν, έστω για λίγα μόνο λεπτά, το ζογκλέρ τους να κάνει «τσαλιμάκια» με τη μπάλα, να τη… ζαλίζει και εκείνοι να λιώνουν από ποδοσφαιρική ηδονή!

Μη γυρεύετε παρακάτω, τα πώς και τα γιατί. Για τους φίλους του Ολυμπιακού αυτός ήταν, είναι και θα είναι μια για πάντα, ο τεράστιος Ζιοβάνι.

Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο

Και αμέσως μετά, σε λαοφιλία και λατρεία, μέσα σ’ αυτή την εικοσαετία των ασταμάτητων τίτλων και ευρωπαϊκών νυχτών του Ολυμπιακού, έρχεται ο Κέβιν Μιραλάς.

Γι’ αυτόν σειόταν το φαληρικό γήπεδο: «Είσαι ο καλύτερος για μας». Ο καλυτερότερος θα λέγανε, αλλά και ο στίχος δε βγαίνει και ο όρος είναι αδόκιμος στη γραφή.

Το άλλο δε, το κανονικό και όχι το παραφρασμένο σύνθημα, έχει ακατάλληλη κατάληξη και… θα μας πάνε μέσα άμα το γράψουμε…

Αέρινος, ταχύς, εκπορθητής, γκολτζής, ένας δολοφόνος με γλυκιά φατσούλα, αγγελικό πρόσωπο, άρτια συνδυασμένο και συγχρονισμένο με λεβέντικη πειραιώτικη καρδιά και ερυθρόλευκη ψυχή λεόντων.

Ένα εκρηκτικό μίγμα ψυχοσύνθεσης σε μια ποδοσφαιρική φιγούρα που μπορεί και εκφράζει τη μάζα των οπαδών του Ολυμπιακού.

Τον θέλουν πάλι πίσω, τον ονειρεύονται ντυμένο ξανά στα ερυθρόλευκα. Τον περιμένουν σαν Μεσσία, παρόλο που καταλαβαίνουν ότι δεν γίνεται να είναι αυτός που ήταν όταν προ 5ετίας έφευγε για την Αγγλία.

Τότε 25, τώρα 30άρης. Τότε στα ντουζένια του, τώρα στη φάση μιας αρκετά μακράς αγωνιστικής απραξίας. Του λείπουν παιχνίδια από τα πόδια, ο επίμονος σκληρός ανταγωνισμός, η συχνή επαφή με το γκολ, η θέση στην Εθνική Βελγίου, οι αμυδρές πιθανότητες να σαλτάρει την ύστατη ώρα στο τρένο που φεύγει χωρίς αυτόν για το Mundial της Ρωσίας, η καλή ψυχολογία.

Και τι έγινε; Η δεύτερη μεταγραφή του διεθνή Βέλγου επιθετικού στον Ολυμπιακό θα γίνει δεκτή με «βάγια και ωσαννά».

Όσο και αν δεν είναι αυτός που ήταν, θα είναι μια τεράστια κίνηση των πρωταθλητών. Θα δώσει σπουδαίες βοήθειες, πολύμορφες και ποικιλότροπές στην ομάδα.

Ο Μιραλάς, μαζί με το υπάρχον υλικό και δύο-τρία χειμωνιάτικα μπαλώματα (Βέλλιος, Τοροσίδης, αριστερό μπακ), θα αυξήσουν τη διάσταση της ομάδας, θα χαρίσουν το κάτι παραπάνω στον Ολυμπιακό για να (ξανά-)πάρει το πρωτάθλημα. Θα του κάνουν, προσθετικά, τη διαφορά έναντι των άλλων (δικεφάλων).

Έχοντας στο μεταξύ σβήσει με γομολάστιχα όσα στραβά και ανορθόγραφα έγραψε το μολύβι της διοίκησης, με τα χτυπητά λάθη σε αποφάσεις για προπονητές και μεταγραφές την τελευταία διετία.

Με αποκορύφωμα, εννοείται, την επιλογή στο πρόσωπο του Χάσι και τις (υποστηριγμένες) άστοχες υποδείξεις του Αλβανού σε αγορές παικτών το περασμένο καλοκαίρι.

Είναι λοιπόν να μη θεωρείται ο Κέβιν «διαβατήριο» για… τον Παράδεισο; Που δεν γίνεται να μην το θες! Και θα κάνεις τα πάντα, εξυπακούεται, για να το αποκτήσεις.

Το ερώτημα όμως είναι: Θα βάλεις και… καπέλα σ’ αυτό το τρελό kun kan για τον Βέλγο;

Θα φθάσεις, αν χρειαστεί, μέχρι και στη «μαύρη αγορά» των πολυπόθητων ποδιών του, αν η ολοφάνερη ανάγκη σου και (ίσως και) η σφήνα της Γουέστ Χαμ, οδηγήσουν την Έβερτον σε αδιάλλακτη στάση, «παρκάροντας» στην άκρη το συμβόλαιο του, με έτος λήξης το 2020, αν δεν εισπράξει ένα νούμερο που θα αγγίζει τα 10.000.000€;

Νούμερο που (μαζί με την εφορία και τα παρελκόμενα του παίκτη) θα ξεπερνάει τον μισό μεταγραφικό προϋπολογισμό των πρωταθλητών Ελλάδας στο ξεκίνημα και όχι στα μισά κιόλας της σεζόν;