Όχι άλλο Μποτία, αφήστε μας με τον Γιαννιώτα - Οργισμένος ο Μαρινάκης, ξηλώνει τα πάντα στο Ρέντη

Ούτε στη στενή δε βλέπεις Ολυμπιακό, την πάτησα με Λεμονή.

Ο Αλπέρτο Μποτία είναι μια από τις χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις «ξενομανίας». Μιας 100% εσφαλμένης μεταγραφικής φιλοσοφίας των ελληνικών ομάδων. Που το παραγάδι τους ρίχνεται στις βαθιές θάλασσες του εξωτερικού και ό,τι τσιμπήσει στ’ αγκίστρι, βαφτίζοντας το σπάρο και τη σαρδέλα σε «πρώτο ψάρι», συναγρίδα και ροφό!

Αντί να ρίξουν μια καλύτερη ματιά στην ελληνική πραμάτεια, να πάρουν παπούτσι από τον τόπο τους, καταφεύγουν στο… ό,τι να 'ναι, «μπαλωμένο», αρκεί να συστήνεται ως αλλοδαπό, εισαγόμενο προϊόν.

Που το πληρώνεις όχι μία, αλλά δύο, τρεις και τέσσερις φορές, τζάμπα και βερεσέ, εγκλωβισμένος στην παλτουδιά που σου σερβίρισαν, καλοκαίρια και χειμώνες.

Φτάνει πια με τον Μποτία. Όχι άλλο Μποτία και Ντα Κόστα, με τον οποίο είχαν συνθέσει ένα από τα πιο γκαφατζίδικα δίδυμα που πέρασαν ποτέ από τον Ολυμπιακό!

Όχι άλλο… Άμποτ και Κοστέλο,  όχι άλλο Σεμπά, όχι έναν ακόμα Πάρντο, όχι στα τσουβάλια της μετριότητας, στην αλόγιστη επένδυση σε αμφιβόλου ποιότητος ξένους ποδοσφαιριστές.

Όπως ισχύει για τους προπονητές, το ίδιο και το αυτό και για τους παίκτες. Αν είναι να σου κάνουν τη διαφορά, καλώς να ορίσουν. Να έρθουν, να τους θαυμάσουμε, να προσφέρουν, να αποδώσουν θέαμα και ουσία, αντάξια της φήμης που τους συνοδεύει και των ηγεμονικών συμβολαίων που εισπράττουν πολλοί από δαύτους.

Ειδάλλως, αφήστε μας με τον Ρισβάνη, τον Σιώπη, τον Γιαννιώτη, τον Γιαννιώτα, που όσο τρελό και αλλοπαρμένο να είναι αυτό το παλικάρι, πόσο… χειρότερος θα ήταν δηλαδή από τον Πάρντο και τον Σεμπά, φορώντας εν τέλει τα ερυθρόλευκα;

Πόσο; Από καλύτερος έως πολύ καλύτερος θα πω, χωρίς να κινδυνεύω να πέσω έξω στην εκτίμηση.

Πέρυσι ο Ολυμπιακός είχε στα γκολπόστ τον Λεάλι. Πριν δύο μήνες πήγε και έφερε τον Κροάτη Ίβιτσα Ίβουσιτς, του οποίου το όνομα δεν θυμόμουν καλά καλά και το αποκαλύπτω, μόλις το google-αρα για να σας το ως γράψω! Έστω και ως τρίτο και… αχρείαστο να τον έκαναν μεταγραφή οι ερυθρόλευκοι, γιατί;

Στις ακαδημίες δηλαδή, που γίνεται τόσο παραγωγικό και αποδοτικό έργο όλα αυτά τα χρόνια που κρατάει το τιμόνι ο Βαγγέλης Μαρινάκης, που εμπνεύστηκε, υλοποίησε, επένδυσε και συνεχίζει με τα «εκκολαπτήρια» του ελληνικού ποδοσφαιρικού στοιχείου στις (πρόσφατα κιόλας) εμπλουτισμένες με νέα κατασκευαστικά έργα εγκαταστάσεις Ρέντη, δεν βρισκόταν ένα παλικαράκι να ανέβει ως τρίτος στην ανδρική ομάδα!

Ο Χουτεσιώτης έτσι και αλλιώς δεν παίζει ποτέ, δεν παίρνει ευκαιρία ούτε στα… οικογενειακά διπλά! Ένας ο βασικός, ένας και ο μόνιμος. Που εδώ που τα λέμε εξάλλου, ο Προτό, είναι και από τους λίγους παίκτες, τις εξαιρέσεις, που όχι μόνο δεν θα μπουν στη «λίστα Σίντλερ» αυτού του καλοκαιριού, αλλά πολύ ορθά, έχει και θα αναγνωριστεί περισσότερο η προσφορά του στην ομάδα.

Πολλοί άλλοι είναι για να παίρνεις τον έναν και… να διώχνεις (κακήν κακώς ορισμένους) τον άλλον!

Για αδιαφορία, για λιγοψυχία, για αντιεπαγγελματισμό, για ανικανότητα, για πλημμελή ανταπόκριση στις ευθύνες και τις απαιτήσεις του πρωταθλητισμού και μιας ομάδας σαν τον Ολυμπιακό, που είναι γεννημένη για να κερδίζει.

ΜΟΝΟ να κερδίζει, χωρίς αλαζονεία ή τρόπο του λέγειν.

Αυτός είναι ο Ολυμπιακός, αυτό επιτάσσει η ιστορία, τα έπαθλα, οι διακρίσεις του, η ξακουστή φήμη του. Μόνο νίκες.

Τι να κάνουμε αν δεν το γνωρίζουν κάποιοι λεγεωνάριοι, δεν το αντέχουν ή δεν… την παλεύουν! Τα κουβαδάκια τους και σε άλλη παραλία.

Το τρένο της μεγάλης φυγής

Μαζί τους, καβάλα στο τρένο της μεγάλης φυγής και ο Ισπανός. Ο προπονητής που ήρθε για να χτίσει τον Ολυμπιακό της επόμενης περιόδου και απώλεσε όλα όσα με πολύ αγώνα είχε συμμαζέψει ο Λεμονής μετά τη λαίλαπα Χάσι, αλλά δεν έφτανε αυτό, παρουσιάζει και ένα σύνολο στο γήπεδο τόσο βαρετό και κουραστικό που και… πίσω από τα σίδερα, στη «στενή» να είσαι και να μην μπορείς να σκοτώσεις την ώρα σου, Ολυμπιακό να παίζει δε βλέπεις!

Την πάτησα και εγώ. Πίστεψα στην επένδυση στόχου, ενός καλύτερου ονείρου από την περίπτωση του Τάκη. Λάθος. Και το πρόσωπο της αλλαγής τεχνικής ηγεσίας όσο και το χρονικό σημείο που έγινε.

Το έκτρωμα της Λιβαδειάς ήταν η ταφόπλακα και στην τελευταία ελπίδα του Όσκαρ Γκαρθία, να την ξανάβλεπαν, να την ξανασυζήταγαν την περίπτωση του στο τραπέζι συσκέψεων της πλατείας Αλεξάνδρας.

Το χώνεψε και ο ίδιος ο Καταλανός ότι μετράει μέρες (εκτιμώ προσωπικά) στον Πειραιά και έκανε τη δήλωση: «Το μέλλον μου είναι στα χέρια της διοίκησης και των παικτών…».

Ο χορός του Ζαλόγγου έχει ξεκινήσει πολύ πριν για τον Γκαρθία και ο γκρεμός είναι πλέον εδώ!..

Το ποσοστό εγκατάλειψης θα χτυπήσει κόκκινο όπου να ‘ναι στους κόκκινους, καθώς πλησιάζει ο καιρός που ο αριθμός των αποχωρήσεων θα καταγράψει το υψηλότατο ρεκόρ από κάθε άλλη χρονιά.

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης έχει περάσει από τη φάση της απογοήτευσης και της πίκρας και, δικαιολογημένα, είναι σε αυτή του θυμού. Θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι. Θα το ξηλώσει το προβληματικό σύστημα του Ρέντη.

Ο ιδιοκτήτης των ερυθρολεύκων έχει αποφασίσει προ πολλού ότι θα το ξαναπάρει το πράμα αλλιώς. Σχεδόν από την αρχή. Και έτσι είναι, έτσι πρέπει. Με τις ευλογίες και την συμπαράσταση του κόσμου του Ολυμπιακού, που θέλει να λήξει μια ώρα αρχύτερα αυτό το βάσανο, αυτή η χάλια, η αποκρουστική χρονιά.

Και θα χειροκροτήσει, θα επαινέσει τη διοίκηση και τον επικεφαλής της, που θα σπρώξουν στην πόρτα της εξόδου κόσμο και κοσμάκη. Διαφορετικά προκοπή δεν γίνεται.

Από το ζενίθ ο Ολυμπιακός έφτασε αγωνιστικά στο ναδίρ. Έπιασε πάτο. Τώρα το λίφτινγκ δεν ωφελεί. Απαιτείται ανάνηψη.

Και θα γίνει! Per terra, per mare! Να είστε σίγουροι.

* Στο επόμενο: Ποιοι και γιατί πρέπει να φύγουν. Ο Μιραλάς και ο Οτζίτζα.

Καλό μήνα, καλή Μεγαλοβδομάδα με υγεία!

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις