Η ΑΕΚ έχει έναν μαγικό τρόπο να «ξοδεύει» μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ακόμα και τις σημαντικότερες επιτυχίες της. Θυμηθείτε, πως μία εβδομάδα έπειτα από το ξενύχτι και τους ξέφρενους πανηγυρισμούς για την κατάκτηση του πρωταθλήματος έπειτα από 24 χρόνια, άρχισε μεμψιμοιρία για το χαμένο κύπελλο. Τώρα, πριν στεγνώσει καλά καλά το μελάνι της σημαντικότερης μεταγραφής που θα υπάρξει στο ελληνικό ποδόσφαιρο Γενάρη μήνα, να υπάρχει ανησυχία για όσους δεν έρχονται.

Για να μην αδικώ κανέναν, ως ένα βαθμό είναι λογικό αυτό. Υπό την έννοια, πως ο φίλος της ΑΕΚ δοκιμάστηκε και ταλανίστηκε τόσο πολύ τα προηγούμενα χρόνια, που πλέον θέλει τα πάντα και τα θέλει αμέσως. Επίσης, θέλει πάντα το καλύτερο για την ομάδα του. Εστω και αν αυτό πολλές φορές έχει διφορούμενες έννοιες και κυρίως, διαφορετικές προσεγγίσεις. Ετσι, κάποιες φορές – όπως συμβαίνει τώρα – κυριαρχεί η δυσαρέσκεια για όσα γίνονται, με μικρή σημασία σε όσα γίνονται.

Η ΑΕΚ φέτος έχει να χειριστεί μια συνθήκη – δυστυχώς για τον οργανισμό – γνώριμη τα προηγούμενα χρόνια. Δηλαδή, μιας «αποτυχημένης» χρονιάς. Θέτω τα εισαγωγικά, διότι το οριστικό πρόσημο της σεζόν θα μπει στο φινάλε. Ηδη, μέχρι τώρα αυτό που δεν αμφισβητείται είναι πως υπήρξε η μεγάλη επιτυχία της εισόδου στους ομίλους του Champions League, η κακή παρουσία στη διοργάνωση με αντικειμενικές δυσκολίες, αλλά και η απώλεια της διεκδίκησης του τίτλου.

Τι μένει; Το κύπελλο, η κατάκτηση του δεύτερου εισιτηρίου για τα προκριματικά του Champions League, η ξεκάθαρη εικόνα για τις επιλογές των παικτών που θα σχηματίσουν την ΑΕΚ της επόμενης σεζόν. Κάθε ένας από αυτούς τους στόχους είναι εξίσου σημαντικός: το κύπελλο είναι μια κούπα που μένει στην ιστορία, το Champions League – παρά την υπέρβαση που απαιτείται – είναι προοπτική, η νέα ομάδα θα κρίνει το μέλλον. Αρα, στο δικό μου μυαλό είναι υπέρτερο όλων, έστω και ελάχιστα.

Το ζήτημα για την ΑΕΚ είναι να ξεπεράσει κάποιες εμμονές που είχε και να προχωρήσει με βάση τη στρατηγική που έχει θέσει ως κλαμπ. Για όσους λησμονούν, αυτό έχει εκφραστεί πολλές φορές. Ομάδα νοικοκυρεμένη, που δεν θα έχει ανάγκη τον έναν «λεφτά» που θα τα σπρώχνει, που θα στηρίζεται στον κορμό και στο ελληνικό στοιχείο, που θα επιθυμεί να κερδίσει τίτλους και διακρίσεις, για να κερδίσει λεφτά και δόξα.

Το διάστημα που μεσολαβεί είναι σημαντικό ώστε να αποκτήσει η ΑΕΚ απόλυτη εικόνα για τις δυνατότητες του υλικού και τις προοπτικές του. Κατά τη γνώμη μου, είναι ασύμβατο για κάθε οργανισμό να διαθέτει περιπτώσεις όπως ο Μάνταλος. Πρόσωπο δηλαδή που από την ομάδα θεωρείται – απόλυτα δικαιολογημένα κατά την άποψη μου – ηγέτης, με προσωπικότητα και μεγάλη αξία και από την άλλη να αμφισβητείται τόσο έντονα από κομμάτι του κόσμου.

Στην ίδια κατηγορία προσθέστε και πολλούς ακόμα: τον Μπάρκα, τον Μπακάκη, τον Γιαννιώτα, τον Αλμπάνη, αλλά και παίκτες όπως οι Μπακασέτας και Λαμπρόπουλος, που από τη στιγμή που τέθηκαν εκτός ομάδας θαρρείς και αγαπήθηκαν παράφορα από κάποιους. Όπως και να έχει, η ΑΕΚ πρέπει να βρει τις λύσεις για να ξέρει με ποιους θα πορευθεί και ποια κενά πρέπει να καλύψει.

Είναι δεδομένο πως θα χρειαστούν ακόμα πολλά κομμάτια στο παζλ. Το καλοκαίρι, δίχως κάποιο απρόοπτο που θα μπορέσει να αλλάξει τα δεδομένα, από την ΑΕΚ θα αποχωρήσουν Πόνσε, Μπογέ, Αλεφ, πιθανότατα Γκάλο, Σιμόες, Μπακασέτας, Λαμπρόπουλος, έχω ερωτηματικά και για 2-3 παίκτες ακόμα. Ωστόσο, οι ομάδες δεν χτίζονται μόνο με τις μεταγραφές.

Το ζητούμενο για την ΑΕΚ είναι να εμφανίσει – για πρώτη φορά μετά τα καλοκαιρινά ματς – ομάδα μέσα στο γήπεδο. Ο Ουζουνίδης να βρει τις λύσεις, να πείσει πως και εκείνος μπορεί να γυρίσει το χαρτί. Κυρίως, να καταστεί σαφές εντός της ΑΕΚ, δίχως κολλήματα, με ποιους μπορεί να πορευθεί. Αυτή τη φορά, η διαχείριση της «αποτυχίας», θα κρίνει και την επιτυχία του μέλλοντος.

ΑΕΚ Superleague