Μπορούσα να προσλαμβάνω ανθρωπους. Τί χαρά!

Επαιρνα από τη χαρά των ανθρώπων που έφευγαν από το γραφείο μου έχοντας μια δουλειά. Εναν μισθό. Μια προοπτική.

Πολύ γρήγορα ανακάλυψα ότι αυτη η χαρά ήταν μόνο η μία πλευρά του νομίσματος. Δυστυχώς υπήρχε και η άλλη: Επρεπε (στη διάρκεια) να απολύσω και μερικούς/ες.

Γιατί; Μα από τη μία το budget,από την άλλη η ανικανότητα, η τεμπελιά ή τάση για κοπάνες και το χειρότερο: η επιθυμία του αφεντικού.

Καμαρώνω που δεν απέλυσα ποτέ κανέναν.

Διαβάστε όλο το σχόλιο στο gazzetta.gr

 

Γνώμες LIFE