Πριν ποοοοοολλά χρόνια είχα έναν φιλαράκο, που η μαμά του καταγόταν (είχε γεννηθεί) από την Τανζανία. Η γυναίκα ήταν Ελληνίδα, απλώς είχε γεννηθεί εκεί από Ελληνες γονείς, που είχαν μεταναστεύσεις στην Αφρική πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Σαν τώρα θυμάμαι αυτή τη γυναίκα να μας καλεί σπίτι της και να μας διηγείται ιστορίες με μεγάλη νοσταλγία για την Αφρική… μας έλεγε για την Ταγκανίκα, το Κιλιμάντζαρο… μας μαγείρευε (τρομερά εύγευστα αφρικανικά φαγητά)…αλλά πάνω από όλα μιλούσε και δάκρυζε για τα παιδικά της χρόνια… όπου μεγάλωνε σε ένα κτήμα (λευκών) όπου επιστάτης ήταν ένας μαύρος, που’χε ένα αγόρι στην ηλικία της… δεν θυμάμαι το ονομά του… ας τον πούμε Τζίμπο…που μεγάλωσαν μαζί… παίζανε μαζί κ.λ.π. Το σπίτι τους ήταν γεμάτο από αφρικανικά ενθύμια, στολίδια, διακοσμητικά…

Ο άνδρας της και μπαμπάς του φίλου μου Ελληνας και εκείνος… είχε φύγει νεαρός -όπως τόσοι άλλοι- μόλις οι Γερμανοί μπήκαν στην Ελλάδα και εντάχθηκε στον συμμαχικό στρατό στην Β. Αφρική… συμμετείχε σε μια από τις αιματηρότερες μαχες της παγκόσμιας ιστορίας… το Ελ Αλαμέϊν … ήταν από τους ελάχιστους που επέζησε…ακόμα κτυπάω το κεφάλι μου που μικρός κι άπειρος δεν είχα σκεφτεί να μαγνητοφωνήσω τις διηγήσεις του…

Διαβάστε αναλυτικά στο gazzetta.gr

Κοινωνία LIFE Ελλάδα