Γιατί την ίδια στιγμή ανακαλύπτει ότι το όνομα της Ελλάδας φιγουράρει παντού. Από τις ηλεκτρονικές σελίδες των μεγαλύτερων εκδοτικών οργανισμών μέχρι τα social media.

Οι μυημένοι στο facebook που «τσατάρουν» με διαδικτυακούς φίλους στο εξωτερικό θα καταλάβουν ότι το χειρότερο που έχει συμβεί στη χώρα μας δεν είναι ούτε η κακοδιαχείριση της κρίσης από τους πολιτικούς, ούτε η κάθετη και βίαιη πτώση του βιοτικού επιπέδου, ούτε καν ο κίνδυνος μετάδοσης του «ελληνικού ιού» στην υπόλοιπη Ευρώπη. Είναι η προπαγάνδα ότι οι Ελληνες απολαμβάνουν τη ζωή τους τρώγοντας τα λεφτά των Γερμανών. Για του λόγου το αληθές ρίξτε μια ματιά ακόμη και στις παραδοσιακά φιλελληνικές εφημερίδες όπως ο «Guardian» που φιλοξενεί σχόλια αναγνωστών κάτω από κάθε επίκαιρο άρθρο του με φόντο την Ελλάδα.

Τα πρωτοσέλιδα για την Ελλάδα επισκίασαν ακόμη και το θάνατο της μεγάλης Γουίτνεϊ Χιούστον. Μιας θείας φωνής, ενός απίστευτου ταλέντου, που τιμώρησε τον εαυτό της παραδομένη στους εθισμούς και τις καταχρήσεις. Ετσι συμβαίνει συνήθως. Είτε πρόκειται για χαρισματικούς ανθρώπους όπως η Χιούστον, η Τζόπλιν, ο Μόρισον, ο Χέντριξ, ο Τζάκσον, η Γουάινχαουζ και τόσοι άλλοι. Ετσι συμβαίνει όμως και με χαρισματικές χώρες. Με πλούσιες χώρες όπως η Ελλάδα. Που καταστρέφονται εξαιτίας των εθισμών τους στη μικροπολιτική, την ψεύτικη ευδαιμονία, τις φούσκες που ευκόλως φουσκώνουμε και όταν σκάνε μας ξεκουφαίνει ο κρότος.

Ενας τρόπος για να σώσεις τον εθισμένο στα ναρκωτικά είναι είτε να του δώσεις υποκατάστατο, είτε μικρές δόσεις παρατείνοντας τη ζωή του. Αν του δώσεις άλλο φάρμακο, τον σκοτώνεις. Στις χώρες όπου διαχειρίζεσαι χιλιάδες και εκατομμύρια ψυχές οφείλεις να τους δείξεις έναν δρόμο αλληλεγγύης. Να τους δώσεις το χέρι για να το αρπάξουν, όχι να τις σπρώξεις στην άβυσσο.

Διάβασα ότι Ολυμπιακοί και Παναθηναϊκοί θα κατέβαιναν μαζί, σχεδόν χέρι με χέρι, να διαδηλώσουν στο Σύνταγμα. Δεν παραξενεύτηκα. Το είχα δει με ΠΑΟΚτσήδες, Αρειανούς και Ηρακλειδείς πριν από κάμποσα χρόνια στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία στη Θεσσαλονίκη. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης. Και όταν έχεις να κάνεις με τον κόσμο, ο μοναδικός δρόμος προς την επιτυχία είναι η εμπιστοσύνη.

Από σήμερα το σκηνικό που διαμορφώνεται παντού θα είναι ολότελα διαφορετικό από αυτό που ζούσαμε μέχρι προχθές. Το κοινό απαιτεί όχι απλώς να έχει γνώμη και να την εκφράζει αλλά να διαμορφώνει την πολιτική. Αυτό ξυπνά την ελπίδα ότι το πολιτικό σκηνικό που έχει καταρρεύσει θα λάβει σοβαρά υπ’ όψιν τη νέα τάξη πραγμάτων. Το να αναμένει κανείς τη σωτηρία από το εξωτερικό είναι σαν να ξυπνά με την ελπίδα ότι θα κερδίσει το τζόκερ.

Η τακτική επιβεβαιώθηκε. Είναι η τακτική της τιμωρίας. Κι όπως έλεγε κι ο Αϊνστάιν: «για να με τιμωρήσει για την αηδία μου για τις αυθεντίες, η μοίρα έκανε αυθεντία εμένα τον ίδιο». Μας άφησαν να περιμένουμε προσδοκώντας ότι αυτή η τακτική είναι η σωτήρια. Αλλά το να αφήνεις τους άλλους να περιμένουν είναι ένα σίγουρο μέσο για να τους εξοργίζεις. Και η οργή δίνει συνεχώς αφορμές να διαπράττεις λάθη.

Τα λάθη είναι ανθρώπινα. Το να ρίξεις το φταίξιμο σε άλλους είναι πολιτική. Και η πολιτική στην Ελλάδα σήμερα έχει τόση… γοητεία όση ένας ναρκομανής που ψάχνει απεγνωσμένα τη δόση του…

Πηγή: Εξέδρα

Κοινωνία LIFE Ποδόσφαιρο SPORTS