Ακόμα και στο 100% μπορεί να ζητήσει να ξαναπάμε σε εκλογές για να δει ο κόσμος αν ξαναδώσει το 100% ή αν κάποιος άλλαξε γνώμη. Το μόνο που θα ήταν ευγενικό – χωρίς να έχει υποχρέωση– από το κόμμα είναι να πει αν σκοπεύει να κάνει κυβέρνηση και με ποιες συνθήκες. Παρ' ότι και να το πει ύστερα από ένα δίωρο μπορεί να πει ότι διαστρεβλώθηκε από τα Μέσα αυτό που είπε και εννοούσε κάτι άλλο.

Οπως «διαστρεβλώθηκε» η άποψη του Γλέζου που είπε «εθελοντικό δάνειο ως προς τα φτωχά στρώματα και υποχρεωτικό δάνειο ως προς τους υψηλοεισοδηματίες. Πάνω από 20 χιλιάδες ευρώ εισόδημα τον χρόνο μπορεί εκεί υποχρεωτικά να του πούμε να δίνει κάθε μήνα 100 ευρώ. Ως δάνειο, παιδί μου. Ποιος είπε φόρο; Δηλαδή, έλα εδώ, εισοδηματία με τα μεγάλα εισοδήματα (σ.σ.: 20 χιλιάρικα), μπορείς εσύ να δίνεις 100 ευρώ τον μήνα; Ως δάνειο. Υποχρεωτικό». Τώρα το «μπορείς να δίνεις;» μαζί με το «υποχρεωτικό» είναι δυνατό χτύπημα στη γλώσσα, αλλά θα το αντέξει.

Το γραφείο όμως του Γλέζου δεν άντεξε και έβγαλε ανακοίνωση. «Προκαλεί εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο επιχειρείται να ερμηνευθούν οι ενδεικτικές προτάσεις του Μ. Γλέζου για την αντιμετώπιση του δημοσιοοικονομικού προβλήματος της χώρας. Βασική λογική στις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι αναδιανομή του πλούτου, δηλαδή το ακριβώς αντίθετο από αυτό το οποίο εφαρμόζονταν διαχρονικά από τις κυβερνήσεις του δικομματισμού. Συγκεκριμένα η πρόταση του Μ. Γλέζου για έναν εσωτερικό δανεισμό για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, υποχρεωτική για τα υψηλά εισοδήματα και προαιρετική για τους οικονομικά αδύνατους, αποτελεί ένα μόνο μέτρο, σε αντικατάσταση το χαρατσιών και των άλλων δυσβάστακτων αντικοινωνικών μέτρων, ενταγμένο σε μια δέσμη μέτρων κοινωνικής προστασίας και ανάπτυξης». Με όλο το touch να είναι το «ενδεικτικές προτάσεις», που μαζί ακούγεται σαν το «λέμε και καμιά σαχλαμάρα για την αρκούδα», που λέει στο ανέκδοτο ο λαγός.

Και δημιουργείται το μεγάλο ερώτημα. Αν πρέπει να βάζουν τον Γλέζο να μιλάει για οικονομικά επειδή σκαρφάλωσε και κατέβασε τη χιτλερική σημαία, δεν πρέπει να βάλουν και τον Κωστόπουλο της Πειραιώς να σκαρφαλώσει σε ένα κοντάρι και να κατεβάσει μια σημαία επειδή είναι οικονομολόγος; Επίσης το κατοστάρικο του Γλέζου θα δίνεται πριν πάρει τις καταθέσεις ο Στρατούλης ή μετά;
Τέλος, πάμε στην περίπτωση του Αλαβάνου, που λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να πει στον κόσμο ότι για να βγούμε από το μνημόνιο θα βγούμε και από το ευρώ. Οπότε για μια περίοδο θα το κόβουμε ποδαράτο για να πάμε στη δουλειά. Αντίλογος η θέση του Δραγασάκη, που λέει ότι το «στη συνέχεια, ιδρυτική πράξη μίας τέτοιας κυβέρνησης θα είναι η καταγγελία της δανειακής σύμβασης και του μνημονίου» που είπε ο Τσίπρας για το μνημόνιο δεν έχει τον χαρακτήρα της μονομερούς καταγγελίας. Επειδή δηλαδή όταν έκανε τον δικηγόρο ο Κούρκουλος έλεγε «σε καταγγέλλω κοινωνία», σήμαινε ότι όλοι μαζί θα πηγαίναμε στην Ευελπίδων;

Η κρίση και ο Ολυμπιακός

Στην ιστορία υπήρξαν αθλητικά γεγονότα που άλλαξαν τη διάθεση ενός έθνους. Η νίκη του Κυριακίδη στον Μαραθώνιο της Βοστώνης του '46 ήταν το πρώτο σημαντικό γεγονός που συνέβαινε στην Ελλάδα και δεν είχε σχέση με πόλεμο ή επιβίωση. Η νίκη της γερμανικής ομάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του '54 έδειχνε στον γερμανικό λαό ότι ήταν δεκτός ξανά στην Ευρώπη. Η νίκη της Ουγγαρίας επί της Σοβιετικής Ενωσης στο πόλο στους Ολυμπιακούς του '56 ήταν η πικρή ικανοποίηση του Δαβίδ επί του Γολιάθ. Μόνο το να ανακοινώνεται κάθε αθλητική επιτυχία, όπως για παράδειγμα η νίκη του Ολυμπιακού, σαν το γεγονός που θα ανεβάσει το ηθικό της Ελλάδας είναι μάταιο για πολύ συγκεκριμένους λόγους.

Ο πρώτος λόγος είναι ότι για να γίνουν κάποιοι αθλητές λαϊκοί ήρωες πρέπει και οι ίδιοι να ανήκουν στον λαό. Το 1973 έχω πιει μπίρα με τον Χέλμουτ Ραν σε μια μπιραρία του Εσεν και ενώ είχε πετύχει το νικητήριο γκολ στο «Θαύμα της Βέρνης», δεν ξεχώριζε από τους άλλους πελάτες του μαγαζιού. Ο Στέλιος Κυριακίδης μέτραγε ρολόγια της ΔΕΗ. Οι μισοί παίκτες της ομάδας πόλο της Ουγγαρίας ζήτησαν άσυλο μετά τους Ολυμπιακούς βγάζοντας όπως κάθε μετανάστης το ψωμί τους. Αντίθετα δεν υπάρχει παίκτης του μπάσκετ που να βγάζει λιγότερο από εξαψήφια ευρώ τον χρόνο, ενώ οι βεντέτες είναι στα επταψήφια.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι η κοινωνία της τηλεόρασης είναι καταναλώτρια. Τον ένα μήνα μας κάνουν περήφανους τα κορίτσια του πόλο, την άλλη τα παιδιά της ομάδας μπάσκετ του Ολυμπιακού, σε λίγες εβδομάδες θα μας κάνει περήφανους κάποιος στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Η εθνική περηφάνια είναι σπάνια. Μόνο το Ευρωπαϊκό Κύπελλο μπάσκετ του 1985 και το Ευρωπαϊκό του ποδοσφαίρου του 2004 είχαν πανελλήνια υπόσταση, αλλά και τα δύο τα έφαγε το καρακατσουλιό.
Σεβασμός, λοιπόν, στους παίκτες του Ολυμπιακού που ξεκίνησαν σαν απώτατο αουτσάιντερ, αλλά ούτε μέσα στην επόμενη εβδομάδα θα κάνουμε οικουμενική κυβέρνηση ούτε όλοι μαζί θα πλακωθούμε στη δουλειά να πληρώσουμε το χρέος. Η κρίση που περνάει η Ελλάδα παραείναι μεγάλη για να τη λύσει ένα καλάθι του Πρίντεζη.

ΠΗΓΗ: Sport-fm.gr

Πολιτική Κοινωνία LIFE Ελλάδα