Η εκδίκηση του Τύπου

ΞΑΝΑ μανά εκλογές τον Ιούνιο. Και πέρα από τα αποτελέσματα, το ενδιαφέρον εκείνη τη βραδιά θα στραφεί στη Χρυσή Αυγή. Κι όχι μόνο σχετικά με το ποσοστό που θα πάρει. Αν δηλαδή θα επιβεβαιώσει την κυριαρχία της στα νεανικά κοινά, όπως είναι το ζητούμενο στις τηλεοπτικές ακροαματικότητες.

Στις ηλικίες, λοιπόν, από 18 μέχρι 24 ετών η Χρυσή Αυγή πήρε 14% και βγήκε δεύτερο κόμμα! Δεν την ψήφισαν δηλαδή αιωνόβιοι νοσταλγοί της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου του Ιωάννη Μεταξά. Ή ογδοντάρηδες νοσταλγοί της 21ης Απριλίου του Παπαδόπουλου. Τρίτο κόμμα στους φοιτητές βγήκε η Χρυσή Αυγή.

Στους νέους ψηφοφόρους, μάλιστα, συγκέντρωσε το εντυπωσιακό ποσοστό του 22%! για να μη λένε μαλακίες δηλαδή, όσοι υποστηρίζουν ότι οι περισσότεροι που το έριξαν στη Χρυσή Αυγή δεν ήξεραν τι ψήφιζαν. Η βραδιά των επόμενων εκλογών, λοιπόν, πέρα από το αγωνιώδες ερώτημα μην τυχόν κι ανέβει στο 20% ο ΣΥΡΙΖΑ και διαλυθεί η χώρα, θα έχει κι ένα ακόμα σασπένς: Θα επαναλάβει ο γνωστός πλέον Καιάδας το «εγέρθητι»; Θα ξανακάνει καψόνι στους λειτουργούς του Τύπου;

Οι οποίοι ειρήσθω εν παρόδω πήραν την εκδίκησή τους κι έδειξαν ότι η κατσίκα δεν μασάει ταραμά. Με την επαναστατική πράξη τους, άμα τη εισόδω του Μιχαλολιάκου στο Προεδρικό Μέγαρο, να κάτσουν κατάχαμα. Οχι μόνο δεν παρέμειναν όρθιοι δηλαδή, αλλά κάθισαν οκλαδόν. Αυτός ο Βλάχος του Αλφα, μάλιστα, το προχώρησε ακόμα παραπέρα: Σήκωσε τα δυο του χέρια και τα έβαλε δίπλα στους κροτάφους. Οπως κάνουν οι αιχμάλωτοι πολέμου. Για τέτοιο καραγκιοζιλίκι μιλάμε.

Μέχρι κι ο Γιώργος Μέρμελας, με διεθνή καριέρα ρεπόρτερ στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, υποχρεώθηκε να περιέλθει στη βάσανο του οκλαδόν. Τέλος πάντων. Αν η αυτογελοιοποίηση είναι πράξη ανδρείας ή αντίστασης, η ταπεινότητά μου πάει πάσο. Αν όμως οι δημοσιογράφοι κάτσανε κατάχαμα στα χαλιά του Προεδρικού Μεγάρου, ο Γιάννης Αλαφούζος κάθισε σούζα στο ένα πόδι σαν τον πελαργό. Απέναντι στη «Θύρα 13».

Κι αν μπορούσε ας έκανε αλλιώς. Πριν από τα εκατομμύρια των πράσινων καρδιών, προηγούνται στην ενημέρωση οι οργανωμένοι. Αν κι απ' ό,τι διάβασα περί ανάκρισης επρόκειτο: «Μόνο αν φύγει ο Βαρδινογιάννης θα βοηθήσει ο κόσμος οικονομικά. Πότε θα γίνει η μεταβίβαση; Αναλαμβάνει τις εγγυήσεις για το γήπεδο; Υπάρχει πλάνο για τις μεταγραφές; Θέλουμε η ομάδα να γυρίσει στη Λεωφόρο. Θέλουμε να μείνει ο Φερέιρα».

Και ο Αλαφούζος σαν ανακρινόμενος έδινε τις απαντήσεις που έπρεπε να δώσει: «Η μεταβίβαση μπορεί να έχει ολοκληρωθεί και μέσα στο Σαββατοκύριακο. Ο Βαρδινογιάννης έχει πει ότι αναλαμβάνει τις δεσμεύσεις για τη ΓΗΠΕΛ και το γήπεδο. Θέλω κι εγώ να μείνει ο Φερέιρα. Θέλω κι εγώ πολύ να γυρίσει η ομάδα στη Λεωφόρο». Αν τόλμαγε ας τους έλεγε έστω κι ένα όχι. Τσοβόλας το έπαιξε: Ναι σε όλα. Κι αφού πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από τους οργανωμένους μπορεί να προχωρήσει τις διαδικασίες για σχηματισμό κυβέρνησης. Αυτά.

Η σχέση του με τον Βαλβέρδε είναι όση του φάντη με το ρετσινόλαδο

ΑΝ τελικά πάρει ο Ολυμπιακός τον Εκτορ Ραούλ Κούπερ, ο Παναθηναϊκός πάραυτα πρέπει να ξεφορτωθεί τον Φερέιρα και να πάρει τον Γιώργο Μπένο. Η Καλαμάτα δεν πρόκειται να του σταθεί εμπόδιο σ' αυτό το άλμα στην καριέρα του. Την ταυτότητα του είχε πάρει ο Μπένος του Κούπερ. Οταν σαν προπονητής των Τρικάλων είχε αποκλείσει τον Αρη στο Κύπελλο. Τον Αρη που σάρωνε στο Γιουρόπα Λιγκ. Κι επειδή το όνομα του Κούπερ είχε αναφερθεί και πέρυσι, στο ενδεχόμενο να μη συνέχιζε ο Βαλβέρδε, είναι βέβαιο ότι το ρεπορτάζ έχει βάση.

Οτι ο Αργεντινός, δηλαδή, είναι μέσα στους μνηστήρες. Με ποια ποδοσφαιρική λογική όμως; Η σχέση του με τον Βαλβέρδε είναι όση του φάντη με το ρετσινόλαδο. Ο Βαλβέρδε παίζει το σύγχρονο 4-3-3 στην πλέον προχωρημένη μορφή του. Με τον Ολυμπιακό να πνίγει τον αντίπαλο και να ξεκινάει το πρέσινγκ από την αντίπαλη περιοχή, θέλοντας να παίξει ποδόσφαιρο κατοχής α λα Μπαρτσελόνα.

Ο Κούπερ εφαρμόζει το παραδοσιακό 4-4-2 όπως το έπαιζε πριν από είκοσι χρόνια. Δεν το αλλάζει με τίποτα. Με δύο αμυντικά χαφ και χωρίς φορ περιοχής. Σφιχτό και μαζεμένο ποδόσφαιρο. Με λίγους παίχτες να βγαίνουν στην επίθεση και νούμερο ένα ζητούμενο να κρατήσουμε το μηδέν πίσω. Το να πας δηλαδή από τον Βαλβέρδε στον Κούπερ είναι σαν να αλλάζεις μια Πόρσε με το νέο μοντέλο του σκαραβαίου της Φολκσβάγκεν.

Το ερώτημα του Γιωργάκη θα είχε ήδη απαντηθεί

ΕΙΝΑΙ οριστικό. Ενα θα είναι το διακύβευμα των επόμενων εκλογών: Με το ευρώ των νοικοκυραίων του Σαμαρά και του Βενιζέλου ή με τη δραχμή του Καμμένου; Με την Ευρώπη της Δημοκρατικής Αριστεράς του Κουβέλη ή με την Αλβανία του Τσίπρα και της Παπαρήγα; Εκεί έχει πάει ήδη το έργο, πριν καν αρχίσει η επίσημη προεκλογική περίοδος Νο 2. Από τη μια η τσαπού του μνημονίου, αλλά με τη σιγουριά της Ευρώπης και του ευρώ κι από την άλλη το χάος της δραχμής. Φόρα παρτίδα, αυτό είναι το δίλημμα. Αφού είναι έτσι, όμως, γιατί ξένα κέντρα και ντόπιοι μικροπολιτικοί φάγανε τον Γιωργάκη που ήθελε να κάνει δημοψήφισμα ευρώ ή δραχμή;

Το ερώτημα θα είχε ήδη απαντηθεί και αναίμακτα μάλιστα. Ολοι δαγκωτό και με τα δύο χέρια θα το είχανε ρίξει στο ευρώ. Και θα είχε τελειώσει μια και καλή αυτή η ιστορία με τα σούρτα φέρτα ευρώ και δραχμής. Κι ιδού, λοιπόν, ύστερα από έξι μήνες η γκάφα και η ανοησία του Γιωργάκη επανέρχονται σαν το μείζον θέμα των εκλογών. Οχι σχετικά με το ποιο κόμμα θα έρθει πρώτο ή δεύτερο, αλλά το αν θα σωθεί η χώρα ή θα βουλιάξει. Ολοι μαζί παίζουν το παιχνίδι που έπαιζε ο Γιωργάκης και με πολύ μεγαλύτερο ρίσκο μάλιστα.

Ερώτηση: Αφού απορρίφθηκε η πρόταση του Τσίπρα για υπηρεσιακό πρωθυπουργό τον Γεράσιμο Αρσένη, γιατί δεν έκανε ρελάνς με τον Κίμωνα Κουλούρη;

Ταμάμ ήρθε ότι η χώρα πάει σε εκλογές με Πικραμμένο πρωθυπουργό.
- Observer

Πηγή: Goal