Η επίθεση στο Ιράν είναι ένα απελευθερωτικό μήνυμα – και μια δοκιμασία για την αποφασιστικότητα της Δύσης. Γιατί αν πέσει το Ισραήλ, η Ευρώπη και η Αμερική θα βρεθούν εκτεθειμένες. Χωρίς σαφή στάση, θα χάσουμε τον πόλεμο των πολιτισμών.
Όταν μια κοινωνία δεν μπορεί πλέον να διακρίνει μεταξύ καλού και κακού, μεταξύ θύματος και θύτη, ή ακόμα και απλώς επειδή το θέλει, τότε παραιτείται. Κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να αρνηθεί ότι το Ιράν είναι η πιο επιθετική και επικίνδυνη ολοκληρωτική δύναμη της εποχής μας, μια δύναμη που, με τη ρωσική και κινεζική υποστήριξη, επιδιώκει να αποδυναμώσει και να καταστρέψει την ελεύθερη κοινωνία, τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Στο Ιράν, οι γυναίκες καταπιέζονται και κακοποιούνται συστηματικά. Οι ομοφυλόφιλοι δολοφονούνται. Οι διαφωνούντες φυλακίζονται και βασανίζονται.
Η κυνική κακοποίηση του άμαχου πληθυσμού στη Γάζα ως ανθρώπινες ασπίδες σχεδιάζεται και χρηματοδοτείται επίσης εν ψυχρώ στην Τεχεράνη.
Ο πρωταρχικός στόχος των μουλάδων στην Τεχεράνη – σύμφωνα με το επίσημο κρατικό δόγμα – είναι η εξόντωση του Κράτους του Ισραήλ. Ο Αγιατολάχ Χαμενεΐ έχει χαρακτηρίσει το Ισραήλ «καρκίνο». Τα ρολόγια στους δρόμους της Τεχεράνης μετρούν αντίστροφα για την «καταστροφή του Ισραήλ».
Αλλά το Ισραήλ είναι μόνο ο πρώτος στόχος. Αν πέσει το Ισραήλ, η Ευρώπη και η Αμερική βρίσκονται εκτεθειμένες. Ο σουνιτικός και σιιτικός ισλαμισμός προετοιμάζεται για αυτό εδώ και δεκαετίες. Η φετφά κατά του Σαλμάν Ρούσντι, η 11η Σεπτεμβρίου, οι επιθέσεις στο Παρίσι, το χαλιφάτο του ISIS – κάθε γεγονός από μόνο του ήταν ένα προειδοποιητικό σημάδι. Μόνο όσοι αρνήθηκαν να δουν τα σημάδια εκπλήσσονται σήμερα. Οι επιθέσεις στοχεύουν στις αξίες μας, στον τρόπο ζωής μας.
Προκαλεί επομένως έκπληξη το γεγονός ότι το Ισραήλ δεν γιορτάζεται παγκοσμίως για την ιστορική, εξαιρετικά ακριβή και απαραίτητη επίθεση εναντίον των ιρανικών εγκαταστάσεων παραγωγής πυρηνικών όπλων και για τη στοχευμένη δολοφονία κορυφαίων τρομοκρατών, αλλά ότι η δημόσια αντίδραση κυριαρχείται από αντι-ισραηλινή προπαγάνδα. Η ευφυΐα και η ακρίβεια των ενεργειών του Ισραήλ αντί να θαυμάζονται χρησιμοποιούνται για τη δημιουργία απροκάλυπτα αντισημιτικών στερεοτύπων. Αυτή η στάση χαρακτηρίζεται – εκτός από μια ρατσιστική χροιά – από μια παράξενη έλλειψη αυτογνωσίας.
Αν η αντιστροφή του θύτη και του θύματος που έχει παρατηρηθεί επανειλημμένα από τις 7 Οκτωβρίου ισχύει ακόμη και στην πιο προφανή περίπτωση – το Ιράν – μπορεί να ερμηνευτεί μόνο ως ένδειξη ότι είμαστε έτοιμοι να χάσουμε τον πόλεμο των πολιτισμών, ο οποίος στην πραγματικότητα έχει γίνει προ πολλού πόλεμος πολιτισμών. Και προφανώς, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με αυτό. Είναι αυτό που ο Μισέλ Ουελμπέκ ονόμασε «Υποταγή» στο οραματικό μυθιστόρημά του πριν από δέκα χρόνια.