Την άποψη, ότι η σύγκρουση Ισραήλ–Ιράν χρησιμοποιείται ως δοκιμή δυναμικής για πιθανό μελλοντικό πόλεμο ανάμεσα σε Ισραήλ και Τουρκία, εξέφρασε σε ανάλυσή του στη National Security Journal ο Μάικλ Ρούμπιν. Ο Αμερικανός αναλυτής υποστηρίζει, ότι η Τουρκία εμφανίζεται ανήσυχη, καθώς θεωρεί πως είναι ο επόμενος πιθανός στόχος, ενώ οι ΗΠΑ ενισχύουν την παρουσία τους στην περιοχή, μετακινώντας ανάλογες δυνάμεις ως μέτρο αποτροπής .

Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο του:

Ο τρέχων πόλεμος μεταξύ Ισραήλ και Ιράν, που βασίζεται σε δεκαετίες ανυπέρβλητων διαφορών, θα μπορούσε να αποτελέσει μια «δοκιμή» για μελλοντική σύγκρουση μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας.

Ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ακολουθεί παρόμοιο μονοπάτι με τους Αγιατολάχ του Ιράν: αναπτύσσει εγχώρια στρατιωτική βιομηχανία, χτίζει πρόγραμμα πυρηνικής ενέργειας υπό το πρόσχημα πολιτικής χρήσης και λειτουργεί ως κρατικός χορηγός τρομοκρατίας υποστηρίζοντας ομάδες όπως η Χαμάς και η Χεζμπολάχ.

Αυτή η πορεία, σε συνδυασμό με αντι-ισραηλινή ρητορική, δημιουργεί έναν επικίνδυνο παραλληλισμό.

Η Δύση πρέπει να αποφύγει την επανάληψη των προηγούμενων διπλωματικών αποτυχιών με το Ιράν αγνοώντας την πιθανή απειλή από την Τουρκία.

Μπορεί ο Πόλεμος Ισραήλ-Ιράν να είναι Δοκιμή για έναν Πόλεμο Ισραήλ-Τουρκίας;

Ο πόλεμος μεταξύ Ισραήλ και Ιράν, χωρών που απέχουν πάνω από 1.000 μίλια, αντικατοπτρίζει την αποτυχία περισσότερων από τεσσάρων δεκαετιών διπλωματίας.

Από τότε που ο Αγιατολάχ Ρουχολάχ Χομεϊνί ξεκίνησε τα συνθήματα «Θάνατος στο Ισραήλ» και ο διάδοχός του Αλί Χαμενεΐ επανεκκίνησε το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα το 1989, τα γεγονότα των τελευταίων τριών ημερών είχαν προαναγγελθεί, αν όχι καθοριστεί.

Και οι δύο χώρες είχαν προετοιμαστεί για τα γεγονότα αυτής της εβδομάδας. Το Ισραήλ υπονόμευσε πλήρως τον ασφαλιστικό μηχανισμό και την αμυντική δομή της Ισλαμικής Δημοκρατίας.

Για την ανώτατη ηγεσία του Σώματος των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης, δεν υπήρχε πλέον μέρος να κρυφτούν· ο ίδιος ο Ανώτατος Ηγέτης Αλί Χαμενεΐ πιθανότατα λειτουργεί με δανεισμένο χρόνο.

Ενώ ο Χαμενεΐ επαίνεσε την ακρίβεια των ιρανικών όπλων, η υποτιθέμενη fatwa του εναντίον της απόκτησης πυρηνικών όπλων έδωσε κάλυψη στους ιρανούς πυρηνικούς επιστήμονες για να πράξουν το αντίθετο.

Μια γενιά διπλωματών όχι μόνο απέτυχε, αλλά η αισιόδοξη τους σκέψη ότι τόσο οι ιρανοί μεταρρυθμιστές είχαν εξουσία όσο και ότι διέφεραν ουσιαστικά στην ιδεολογία τους και όχι στις τακτικές τους, επιδείνωσε την τρέχουσα σύγκρουση. Αν είχαν αναγκάσει τον Χαμενεΐ να «πιει το ποτήρι του δηλητηρίου» που ανέφερε ο Χομεϊνί τον Ιούλιο του 1988 για να εξηγήσει τη συμφωνία εκεχειρίας με το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν.

Το Πρόβλημα της Τουρκίας

Οι πύραυλοι και τα drones μπορεί ακόμα να πετούν. Ωστόσο, η Δύση ίσως ήδη επαναλαμβάνει το ίδιο λάθος αγνοώντας την πραγματικότητα ότι ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν οδηγεί τη χώρα του στο ίδιο μονοπάτι που ακολούθησαν ο Χομεϊνί και ο Χαμενεΐ στο Ιράν.

Όπως οι ιρανοί ανώτατοι ηγέτες, ο Ερντογάν καμαρώνει δημοσίως για την εγχώρια στρατιωτική βιομηχανία της χώρας του. Και η Τουρκία, όπως το Ιράν πριν από λίγες δεκαετίες, κατασκευάζει πυρηνικό εργοστάσιο σε ζώνη σεισμών υποτίθεται για παραγωγή ηλεκτρισμού, αλλά πιθανότατα για να καλύψει ένα πιο κρυφό πυρηνικό πρόγραμμα. Επίσημη ονομασία ή όχι, η Τουρκία, όπως το Ιράν παλαιότερα, λειτουργεί ως κρατικός χορηγός τρομοκρατίας. Ο Ερντογάν έχει υπερασπιστεί ανοιχτά την υποστήριξή του στη Χαμάς και έχει επιτρέψει σε υψηλόβαθμα στελέχη της να σχεδιάζουν επιθέσεις κατά του ισραηλινού κράτους από ασφαλές καταφύγιο στην Τουρκία.

Πρόσφατα και διακριτικά, το καθεστώς του Ερντογάν έχει βοηθήσει την Χεζμπολάχ να ξεπλένει χρήματα για να συνεχίσει την τρομοκρατία. Με λίγα λόγια, καθώς η πτώση της Ισλαμικής Δημοκρατίας απειλεί να αφήσει ορφανές τη Χαμάς και την Χεζμπολάχ, ο Ερντογάν αναλαμβάνει να γίνει ο ανάδοχός τους. Οι κατηγορίες του Ερντογάν κατά των Εβραίων και του ισραηλινού κράτους, συμπεριλαμβανομένων των κλήσεων για εξάλειψη του Ισραήλ, παραλληλίζουν τις κλήσεις του Χομεϊνί και του Χαμενεΐ να σβήσουν το Ισραήλ από τον χάρτη.

Το ερώτημα τώρα είναι αν οι πύραυλοι και τα drones που πλήττουν σήμερα το Τελ Αβίβ και την Τεχεράνη θα μπορούσαν σε λίγα χρόνια να κατευθυνθούν προς την Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα και αν τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη—συμπεριλαμβανομένων μαχητικών αμερικανικής κατασκευής—θα απογειωθούν από τουρκικές βάσεις για να χτυπήσουν το Ισραήλ. Πράγματι, η παρουσία της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ αποτελεί επιπλοκή, αλλά μόνο αν το ΝΑΤΟ αναγνωρίσει το Ισραήλ ως επιτιθέμενο και επιλέξει να εφαρμόσει το Άρθρο V. Εδώ, η ανάγκη του ΝΑΤΟ για συναίνεση θα μπορούσε να λειτουργήσει εναντίον της Τουρκίας αν οι Ηνωμένες Πολιτείες ασκήσουν το de facto βέτο τους.

Ελπίζεται ότι ένα τέτοιο σενάριο δεν θα πραγματοποιηθεί, αλλά είναι απαραίτητο να αναγνωριστεί η πραγματική φιλοδοξία του Ερντογάν και να αντιμετωπιστεί ευθέως η πιθανότητα ενός Ισραήλ-Τουρκίας πολέμου που θα είναι πολύ πιο καταστροφικός και για τις δύο χώρες από τον τρέχοντα Ισραήλ-Ιράν πόλεμο. Αντί να αξιολογεί το ΝΑΤΟ μέσα από το πρίσμα της αισιόδοξης σκέψης, είναι κρίσιμο να ωθήσει την Τουρκία μακριά από την τρέχουσα πορεία της, χρησιμοποιώντας, αν χρειαστεί, κυρώσεις «Μέγιστης Πίεσης».

Δεν υπάρχει σήμερα ουσιαστική διαφορά μεταξύ του Προέδρου Τζο Μπάιντεν που έσωσε το Ιράν από την «Μέγιστη Πίεση» της πρώτης θητείας του Τραμπ και του Τραμπ που σήμερα υποστηρίζει και ακόμα βοηθά τον Ερντογάν, ακόμα κι ενώ οι κακόβουλες φιλοδοξίες του για την περιοχή είναι ξεκάθαρες.

Μάικλ Ρούμπιν Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν Ιράν Τουρκία Ισραήλ ΗΠΑ LIFE