Παγίδα για Τραμπ η ειρηνευτική πρωτοβουλία για Ουκρανία!

Η νέα ειρηνευτική πρωτοβουλία του  Ντόναλντ Τραμπ για την Ουκρανία μοιάζει περισσότερο με παγίδα παρά με διέξοδο. Από τις προσωπικές του αδυναμίες και τον ναρκισσιστικό του χαρακτήρα, μέχρι τις αμετακίνητες «κόκκινες γραμμές» του Πούτιν και τις γεωπολιτικές ισορροπίες σε Ευρώπη και Αρκτικό, το άρθρο του Μανώλη Σκούληκα στο Geopolitico.gr με τίτλο "Το Κόστος της Νίκης", αναλύει γιατί η πολυπόθητη «νίκη» του Αμερικανού προέδρου ίσως αποδειχθεί ακριβότερη απ’ όσο αντέχει να πληρώσει – πολιτικά και στρατηγικά.

Παράλληλα εξετάζει τις παρασκηνιακές πτυχές και τις γεωπολιτικές προεκτάσεις της ειρηνευτικής πρωτοβουλίας του Ντόναλντ Τραμπ για την Ουκρανία. Αναλύει τον ρόλο του προσωπικού του χαρακτήρα και των ναρκισσιστικών του τάσεων, τα πιθανά κίνητρα πίσω από την αλλαγή στάσης του, καθώς και τις σταθερές ρωσικές θέσεις που θέτουν αδιαπραγμάτευτες «κόκκινες γραμμές». Παράλληλα, φωτίζει τις παγίδες που στήνει η Μόσχα, τις πιθανές πολιτικές και στρατηγικές συνέπειες για τις ΗΠΑ και τον κίνδυνο να μετατραπεί η επιδιωκόμενη «νίκη» σε βαρύτατη ήττα με παγκόσμιες επιπτώσεις.

Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο:

Μετά την υπονόμευση της πρώτης ειρηνευτικής πρωτοβουλίας του Trump  για την Ουκρανία, φάνηκε ότι ο Αμερικανός πρόεδρος είχε ένα παράθυρο ευκαιρίας για μια έντιμη αποχώρησή του από την ιλιγγιώδη γκάφα της «διπλής ανάσχεσης» που επιχείρησε το βαθύ κράτος των ΗΠΑ. Όμως υπαναχώρησε και επανεμπλάκη σε μια μαξιμαλιστική απαίτηση για εκεχειρία της Ρωσίας που φαίνεται να είναι εντελώς αντίθετη με την αρχική του πολιτική. Ποια να ήταν άραγε τα κίνητρά του για αυτή την παράξενη επιλογή;

Αν δεν υπήρξε περαιτέρω απειλή για τη ζωή του Trump ή της οικογενείας του, μπορεί να επικρέμεται μια απειλή εμπλοκής του στο σκάνδαλο Epstein που θα εξουδετέρωνε πολιτικά όχι μόνο τον ίδιο αλλά και τον αντιπρόεδρό του J.D.Vance. Διότι αν σε περίπτωση δολοφονίας του Προέδρου, ο Αντιπρόεδρος θα είχε απεριόριστο πολιτικό έρεισμα να προχωρήσει με την ατζέντα του εκλιπόντος, σε περίπτωση εμπλοκής του προέδρου σε ένα απεχθές σεξουαλικό σκάνδαλο, μετά από ένα μικρό χρονικό διάστημα προτού αποκαλυφθούν τα ενοχοποιητικά φωτογραφικά στοιχεία, ο Αντιπρόεδρος θα καλείτο να πάρει θέση όσον αφορά στο σκάνδαλο και θα έχανε πολιτικό κεφάλαιο όποια και να ήταν η αντίδρασή του. Διότι αν τασσόταν υπέρ του Trump,  η αποκάλυψη των αποδεικτικών στοιχείων θα καταβαράθρωνε και τον ίδιο, ενώ αν τον καταδίκαζε χωρίς αποδείξεις θα φαινόταν αφερέγγυος και προδοτικός σαν χαρακτήρας. Ακόμα και μια απέλπιδα προσπάθεια ουδετερότητας υπό την πίεση των ΜΜΕ θα έδειχνε αδυναμία χαρακτήρα και ανικανότητα δράσης και δέσμευσης σε μια σημαντική κρίση της Προεδρίας.

Όμως ίσως η πραγματικότητα να θυμίζει λιγότερο θεωρία συνωμοσίας και να βασίζεται περισσότερο στον χαρακτήρα του Προέδρου, ο οποίος μπορεί να υποπέσει σε ραγδαίες μεταπτώσεις -τον κίνδυνο που διατρέχουν όλες οι «ενός ανδρός αρχές». Ο Donald Trump  μεγάλωσε με έναν εγωπαθή ναρκισσιστή πατέρα που θεωρούσε ότι αυτός είχε πάντα δίκιο και όλοι τα όφειλαν όλα μόνο σε αυτόν, ενώ δεν αναγνώριζε τις προσπάθειες και το ταλέντο του γιου του που έγινε αντικείμενο εκτεταμένης συναισθηματικής αλλά και οικονομικής εκμετάλλευσης από τον πατέρα του και την ευρύτερη οικογένειά του. Αυτή η αίσθηση του πατέρα Trump  ότι δικαιούται το θαυμασμό, την αναγνώριση, τις υπηρεσίες και την υποδούλωση στις επιθυμίες του από τους άλλους, την κληρονόμησε και ο γιός του που την διεκδίκησε είτε με την δημαγωγική αίγλη του είτε με πιο δόλια μέσα που ξεκινούσαν από τον χρηματισμό και έφταναν μέχρι τον εκβιασμό. Αν κάποιος δεν του έκανε τα χατίρια τον εκφόβιζε και τον τραμπούκιζε ακόμα και σε επίπεδο κράτους και εθνικών ηγετών, όπως διαπίστωσε με τον «σκληρό τρόπο» η Τουρκία και ο Έρντογαν όταν ο τελευταίος αρνήθηκε να παραδώσει τον πάστορα Branson.

Πέραν όμως από τις εγωπαθείς διεκδικήσεις, ο Trump έχει και άλλη μια ευαισθησία που τον επηρεάζει σοβαρά και όσον αφορά στις διαπραγματεύσεις. Επειδή έχει γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από την οικογένειά του κι ο πατέρας του δεν αναγνώριζε, μέσα στον ναρκισσιστικό του εγωκεντρισμό, τις ικανότητες και τις ευεργεσίες του γιού του, ο Trump είναι πολύ οξύθυμος απέναντι σε άτομα που θεωρεί ότι δεν καταδέχονται ή δεν αναγνωρίζουν τις ευεργεσίες που θεωρεί ότι τους έχει προσφέρει. Μια τέτοια περίπτωση ήταν ο Ζελένσκυ και απ΄ ότι φαίνεται ο Πούτιν θα συμπεριληφθεί σύντομα σε αυτό το επικίνδυνο κλαμπ. Κατά τη γνώμη του Trump ο Πούτιν θα έπρεπε να του κάνει τη χάρη και να σταματήσει τον πόλεμο ενώ η χώρα του νικάει κατά κράτος την αντίπαλο Ουκρανία, μόνο και μόνο επειδή έχει μια «ιδιαίτερη σχέση» μαζί του και θα όφειλε να προσφέρει αυτή την εκδούλευση σε μια τόσο σημαντική προσωπικότητα όπως ο Trump. Επιπλέον θεωρεί ότι ο Πούτιν είναι αχάριστος και «τον έχει απογοητεύσει» καθώς η διαμεσολάβησή του στο Ουκρανικό και η γενναιόδωρη προσφορά του ουκρανικού θύλακα του Κουρσκ θα ήταν αρκετά για το Ρώσο ηγέτη να διακυβεύσει τα εθνικά του συμφέροντα και να προσαρτηθεί στο άρμα των ΗΠΑ, συγχωρώντας αδιανοήτως μεγαλόψυχα δεκαετίες αντιπαλότητας και κακόπιστης συμπεριφοράς από τη Δύση. Οτιδήποτε διαφορετικό θεωρείται αγνωμοσύνη που αγγίζει ακόμα και την προδοσία στο μυαλό του Trump. Άλλωστε ο πρόσφατος υπερθεματισμός του με την Ινδία ενδεικνύει αυτόν ακριβώς τον αναλογικά κοινωνικά απρόσφορο μαξιμαλισμό στις διεκδικήσεις του, που αποξενώνει και απομονώνει όλο και περισσότερο τις ΗΠΑ στη τη διεθνή οικονομική κονίστρα.

Ενώ μάλιστα ο Πούτιν έχει υπάρξει ξεκάθαρος σχετικά με την αφερεγγυότητα της Δύσης και την ανικανότητα της να γίνει πιστευτή μετά από μια σειρά υποκριτικών υπαναχωρήσεων από τα συμπεφωνημένα, ο Trump, μέσα στο ναρκισσιστικό του παραλήρημα, συνεχίζει να πιστεύει ότι ο ομόλογός του θα του χαρίσει μια πολιτική «νίκη», συμφωνώντας σε μια εκεχειρία που θα έδινε τον πολύτιμο χρόνο στην Ουκρανία να αναπαυθεί και να επανεξοπλιστεί.

Ωστόσο, η ρωσική αντιπρόταση δεν πρόκειται να υπαναχωρήσει από τις πρότερες ρωσικές θέσεις και θα χαρίσει μια «νίκη» στον Trump μόνο υπό την προϋπόθεση ότι αυτός θα εγγυηθεί την επιβολή των όρων αυτών στην Ουκρανία και στα ευρωπαϊκά πολιτικά φερέφωνα της παγκοσμιοποίησης που υποστηρίζουν τον Ουκρανό πρόεδρο στον μη ρεαλιστικό μαξιμαλισμό του.

Αυτό όμως δεν καταστεί-για άλλη μια φορά- εφικτό αφού τα χειραγωγούμενα ΜΜΕ θα «σταυρώσουν» τον Trump σε περίπτωση που αυτός επιμείνει στην αποδοχή από την Ουκρανία των Ρωσικών «κόκκινων γραμμών» για την de jure αναγνώριση της Κριμαίας και την απαγόρευση της εισδοχής στο ΝΑΤΟ -ακόμα και για 49 χρόνια. Σε αυτή την περίπτωση ο Trump θα «απογοητευθεί» για ακόμα μια φορά από τον Πούτιν που δεν θα υπαναχωρήσει σε αυτές τις κόκκινες γραμμές του. Θα επιβάλλει δασμούς που δεν θα έχουν σημαντικό αποτέλεσμα έναντι της Ρωσίας καθώς δεν θα εφαρμοστούν επί της ουσίας αφού κάτι τέτοιο θα σήμαινε ραγδαία χειροτέρευση των σχέσεων με την Τουρκία και το Αζερμπαϊτζάν που «διαμεσολαβούν» για τη μεταπώληση των επαναβαπτισμένων Ρωσικών υδρογονανθράκων-χώρες που δεσπόζουν σημαντικές στην ενεργειακή/εμπορική στρατηγική των ΗΠΑ στην περιοχή και δεν θέλει επ΄ουδενί να σπρώξει στην αγκαλιά της Κίνας. Επιπλέον οι ΗΠΑ έχουν ήδη υπερεπεκταθεί με τη στρατηγική χρήση των δασμών και έχουν αρχίσει να αποξενώνονται διεθνώς, ενώ εσωτερικά η επανεκβιομηχάνηση και η αύξηση της απασχόλησης δεν προχωρά αναλόγως με τις προσδοκίες του Trump.

Σαν κερασάκι στην τούρτα της εκδίκησης του  Πούτιν έρχεται και η εμβληματική τοποθεσία της Αλάσκας στην επερχόμενη συνάντηση του με τον Trump. Η συζήτηση για τη συνεργασία στον Αρκτικό Ωκεανό θα είναι μέρος της ατζέντας και το δόλωμα μιας ενεργειακής προσέγγισης των δύο χωρών στην περιοχή με αντίστοιχο αποκλεισμό της Κίνας θα είναι πολύ δελεαστικό για να το αρνηθεί ο Trump. Όμως το όλο διακύβευμα θα εξαρτηθεί από τον ουσιαστικό έλεγχο του Αμερικανού Προέδρου επί της Γροιλανδίας και του Καναδά. Διαβόητος για την υπερφίαλη αυτοπεποίθησή του, ο Trump θα συμφωνήσει, αλλά για άλλη μια φορά, θα «απογοητευθεί» από τους δυτικούς αυτή τη φορά εταίρους του, που μοχλεύονται από παγκοσμιοποιητικά κέντρα. Όμως δεν θα μπορέσει να αρνηθεί την πρόκληση που θα του θέσει ο Πούτιν-άλλη μια αχίλλειος πτέρνα του καθώς δεν επιτρέπει στον εαυτό του να παραδεχθεί μπροστά στον Πούτιν ότι δεν ελέγχει στην πραγματικότητα την Δανία και τον Καναδά και δεν είναι κύριος της «πίσω αυλής του».

Σε αυτή την παγίδα που έθεσε τον εαυτό του ο Trump θα εξαναγκαστεί είτε να κλιμακώσει ανούσια και ανώφελα με τη Ρωσία, είτε να ομολογήσει την αποτυχία του στην ειρηνευτική διαδικασία, είτε, τέλος, να επιβάλλει στην Ουκρανία μια ταπεινωτική -αν και ρεαλιστική- συνθηκολόγηση που θα του κοστίσει πολιτικά και δεν θα είναι η «νίκη» που θα επιθυμούσε.

Η πρώτη επιλογή είναι η χειρότερη καθώς θα δεσμευθεί σε ένα αδιέξοδο μέτωπο και δεν θα είναι ελεύθερος να πολεμήσει στον Ειρηνικό, όπου διακυβεύεται ο πραγματικός παγκόσμιος έλεγχος. Η δεύτερη θα έχει το λιγότερο κόστος και θα του έδινε μια αξιοπρεπή διέξοδο. Η τρίτη θα του προσέφερε την προοπτική μιας πολύ σημαντικής συμμαχίας που θα υπερέβαινε το πολιτικό κόστος αλλά υπό την προϋπόθεση ότι ο Πούτιν θα ανταποκρινόταν στην εμπιστοσύνη αυτή.

Όμως ο Πούτιν έχει ήδη δηλώσει και δημόσια ότι έχει καταλάβει πως η Δύση βλέπει τη Ρωσία σαν ανταγωνιστή και δεν είναι άξια εμπιστοσύνης, οπότε η οποιαδήποτε πρότασή της για συνεργασία δεν θα είναι παρά ένα παρελκυστικό δόλωμα και μόλις αυτή κρίνει τη στιγμή κατάλληλη θα τραβήξει το κόκκινο χαλί κάτω από τα πόδια του Trump, δρέποντας τους καρπούς της εκδικήσεώς της για την ταπείνωση που υπέστη από τη Δύση μετά την πτώση του Σιδηρού Παραπετάσματος. Αντιθέτως ο Trump δεν μπορεί να αποδεχθεί ότι η προσωπική του αίγλη δεν θα είναι αρκετή να μεταπείσει τον Πούτιν και όλους όσους του αντιστέκονται. Οπότε οι επιλογές του θα είναι βασισμένες στην υπερβολική του αυτοπεποίθηση και δεν θα λαμβάνουν υπόψη την απλή μείωση των αποτελεσμάτων μιας πιθανής ήττας γιατί ο Trump δεν σκέπτεται με αυτή την προοπτική.  Θα ήταν μάλλον ανέλπιστο να του επιβληθούν οι σύμβουλοί του αφού ο Trump παίρνει τις αποφάσεις του βασισμένος στο προσωπικό του ένστικτο. Μόλις όμως ο Trump υπερεπεκταθεί, ένα «άδειασμα» από τον Πούτιν θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο για την πολιτική του καριέρα αλλά και για την υπέρμετρη αντίδρασή του που θα ενέπλεκε ανεπανόρθωτα τις ΗΠΑ στο ευρωπαϊκό μέτωπο και θα άφηνε το πεδίο ελεύθερο στην Κίνα για την Ταϊβάν και τον ευρύτερο Ειρηνικό.

Η γραμμή μεταξύ της υπερβολικής αυτοπεποίθησης και του παραληρήματος μεγαλείου είναι πολύ λεπτή και δυστυχώς μόνο οι ήπιοι ρεαλιστές μπορούν να την διακρίνουν…