Εκανα μία φιλότιμη προσπάθεια να παρακολουθήσω τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας. Συντονίστηκα από νωρίς στη δήθεν Δημόσια δήθεν Τηλεόραση, εφοδιάστηκα με χαρτί και μολύβι, άναψα τον υπολογιστή για να έχω μπροστά μου στατιστική, έβαλα βουλοκέρι στα αυτιά για να μην ακούω τίνος η μάνα πηδιέται με ποιον, έφτιαξα καφέ και έπιασα θέση.

Και, πράγματι, είδα ένα ημίχρονο που κράτησε το ενδιαφέρον μου αμείωτο. Ο Άρης μπήκε στον τελικό οπλισμένος με θάρρος και οίστρο, έβγαλε σε πρώτο πλάνο το ταλέντο των προικισμένων του μικρών, έφερε τον παντοδύναμο Παναθηναϊκό σε δύσκολη θέση, προηγήθηκε με διαφορά 5 πόντων λίγο πριν την ανάπαυλα. Στο ημίχρονο, το σκορ ήταν 40-40. «Εάν γίνει ντέρμπι ως το τέλος, αξίζει να το κάνουμε πρώτο θέμα», ειδοποίησα την εφημερίδα. «Κρατήστε μου και χώρο για σχόλιο».

Στο ημίχρονο, έκανα ένα λάθος. Ξεκίνησα το ζάπινγκ, στην τηλεόραση και στον υπολογιστή. Το θαύμα που λέγεται διαδίκτυο με ταξίδεψε στο Μιλάνο, στην Κωνσταντινούπολη, στην Ανδαλουσία, στην κεντρική Αγγλία και στα ρωσικά παράλια της Μαύρης Θάλασσας. Ο γύρος της Ευρώπης σε 20 λεπτά. Κόλλησα. Δεν ήθελε και πολύ.

Διάβασε περισσότερα στο gazzetta.gr

Α1 Άρης Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS