Η φετινή διοργάνωση του Ευρωμπάσκετ, θυμίζει κάτι σαν την συγκέντρωση των ...αθάνατων στον Highlander: Στο τέλος θα πρέπει να μείνει μόνο ένας. Ο Τάσος Μαγουλάς μετρά αντίστροφα για την έναρξη του Ευρωμπάσκετ.
Μοιάζει σαν από καιρό αυτή η χρυσή φουρνιά του ευρωπαϊκού μπάσκετ να περίμενε αυτή την στιγμή. Οι παίκτες που γεφύρωσαν όσο γινόταν το χάσμα με το ΝΒΑ, έφτασαν να θεωρούνται ισάξιοι με τους Αμερικανούς, μπορούν να θέσουν υποψηφιότητα(ταπεινή άποψη ο Νοβίτσκι είναι ήδη) ως οι καλύτεροι όλων των εποχών. Ο Ντιρκ Νοβίτσκι, ο Πάου Γκασόλ, ο Τόνι Πάρκερ, ο Αντρέι Κιριλένκο, ο Χέντο Τούρκογλου, οι πιο προβεβλημένοι από τους μεγάλους της γενιάς τους, μετά από μια διαδρομή ετών, αφού τους συναντήσαμε στα πανευρωπαϊκά των έφηβων, τους παρακολουθήσαμε στο ΝΒΑ, πολλά καλοκαίρια επέστρεψαν για τις εθνικές τους ομάδες, τώρα φτάνουν προς το λυκόφως της καριέρας τους με τα εθνόσημα.
Δίνουν ένα τελευταίο ραντεβού στον πιο μπασκετικό τόπο της Ευρώπης, στην Λιθουανία για μία τελευταία κόντρα σε αυτό το επίπεδο. Θέτοντας ως στόχο την πολύ τιμητική συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, ουσιαστικά όλοι οι αυτοί οι παίκτες αλλά και αρκετοί συνοδοιπόροι τους φτάνουν στο τέλος της διαδρομής. Με ορόσημο το Λονδίνο, είναι έτοιμοι να περάσουν την σκυτάλη στην επόμενη γενιά.
Από την Τετάρτη στην πατρίδα του μπάσκετ στην Ευρώπη, ξεκινάει το καλύτερο Ευρωμπάσκετ των τελευταίων 10-15 ετών. Με περισσότερες παρουσίες από ότι απουσίες, με τις παραδοσιακές δυνάμεις να είναι πάλι παρούσες, με νέα φυντάνια όπως το Μαυροβούνιο, την Μεγάλη Βρετανία να προσπαθούν να πετύχουν κάτι αυτό το ευρωμπάσκετ ...αξίζει να το δούμε.
Όταν ο Τόνι Πάρκερ, μεσούσης της χρονιάς, δήλωνε ότι έχει πάρει προσωπικά υποσχέσεις από όλους τους Γάλλους παίκτες ότι θα είναι παρόντες μάλλον δεν λαμβάναμε υπόψιν την σταυροφορία. Το μεγάλο φινάλε. Ακολούθησαν οι Ισπανοί, ο Νοβίτσκι και οι περισσότεροι αστέρες.
Φάνηκε η διάθεση για μία μεγάλη γιορτή γι αυτό και αντί για απώλειες, οι περισσότεροι ανακαλούσαν τις αποφάσεις τους. Ο συνδυασμός εξαιρετικός αφού έκτος από τους καλύτερους κρίνονται και οι θέσεις για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Παιχνίδια για μεγάλα παιδιά, για όσους έχουν θάρρος και πνεύμα νικητή.
Αυτό θα είναι το ευρωμπάσκετ του 2011. Μια διοργάνωση όπου υπάρχει η ομάδα με την μεγαλύτερη πληρότητα(μετά την Σοβιετική Ένωση και την ενωμένη Γιουγκοσλαβία) των τελευταίων 20 ετών. Είναι τρομακτικό αν σκεφτεί κανείς ότι οι πρωταθλητές Ευρώπης Ισπανοί, έχουν τρεις βασικούς σέντερ του ΝΒΑ στην διάθεσή τους. Η επιστροφή του κορυφαίου πλέι μέικερ Χοσέ Καλδερόν τους δίνει πάλι σιγουριά στην οργάνωση και οι ...Ναβάρο και Φερνάντεθ θα κάνουν την δουλειά τους.
Έχει αδυναμίες η Ισπανία αλλά μπορεί να τις καλύψει. Ποιοι θα την απειλήσουν; Η Γαλλία αν θυμηθεί το 2005 και αξιοποιήσει τα ασύλληπτα αθλητικά προσόντα των παικτών της για να παίξει άμυνα. Ιδιαίτερα αν την συναντήσουμε να...θυμηθεί το 2005. Και το 2006 και το 2009. Όρεξη να έχει. Διαθέτει απίστευτο ταλέντο, η προσθήκη του Νοά της δίνει έναν από τους καλύτερους αμυντικούς σέντερ του ΝΒΑ, μένει να δούμε αν θα προλάβει να γίνει ομάδα. Λιθουανοί και Σέρβοι φαίνεται πως θα παίξουν όμορφο μπάσκετ, στερούνται όμως μονάδων όταν θα κληθούν να τα βάλουν με τους πλήρεις φέτος Ισπανούς.
Η Ιταλία διαθέτει τρεις σουπερ σταρ, έναν σπουδαίο προπονητή αλλά πολλά κενά όπως και η Ρωσία του Κιριλένκο. Θα τοποθετούσαμε στα φαβορί και την Τουρκία, αλλά από την στιγμή που μέχρι τώρα απογοητεύουν μακριά από την πατρίδα τους, οι δευτεραθλητές κόσμου(όπως έφτασαν εκεί) δεν αποτελούν σταθερή αξία.
Ο Νοβίτσκι θα μας συγκινήσει πάλι αλλά κάθε χρόνο, σαν να το κάνουν επίτηδες οι Γερμανοί, τον πλαισιώνουν με χειρότερους παίκτες. Ο δε Κέιμαν θα είναι σταθερός αλλά δεν κάνει την διαφορά.
Υπάρχουν και οι ...what if. Οι Σλοβένοι για μια ακόμα φορά στερούνται των δύο καλύτερων παικτών τους και όχι μόνο. Με τον Ούντριχ και τον Βούγιασιτς θα ήταν σίγουρα πολύ πιο ενδιαφέροντες και απειλητικοί. Οι δε τίμιοι Βρετανοί, δηλαδή ο ...μαύρος Νοβίτσκι(ο Λουόλ Ντενγκ λόγω του ηρωϊσμού του να προσπαθεί κάθε χρόνο να βοηθήσει την εθνική) αν είχαν τον Μπεν Γκόρντον και τον Μενσά-Μπονσού θα είχαν επιπλέον επιλογές πλην των Ντενγκ-Φρίλαντ άρα και κάποιες ελπίδες για να παρουσιάσουν καλύτερη εικόνα από το 2009.
Μακάρι τα λόγια και η θεωρία να γίνουν πράξη και να έχουμε να λέμε για χρόνια γι αυτό το ευρωμπάσκετ και γενικώς και ειδικώς. Στο τέλος, there can be only one.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τα της εθνικής θα τα συζητήσουμε την Τρίτη και την Τετάρτη. Μόνο μία παρατήρηση, κι ένα συγνώμη διότι δεν προλάβαμε να απαντήσουμε στα σχόλιά σας ελέω διακοπών, στο προηγούμενο κείμενο “τέλος οι… βαράω”: Όσοι παρακολουθείτε για κάποιο διάστημα το Contra.gr θα γνωρίζετε ότι είχαμε εκφράσει το...παράπονο για το μπάσκετ της εθνικής από το 2005 και βεβαίως δεν αφορούσε τους παίκτες αλλά την αγωνιστική λογική των προπονητών μας. Ο γράφων πίστευε ότι αυτή η ομάδα με την πληθώρα ταλέντου, τους 12 παίκτες, αν έπαιζε καλύτερο μπάσκετ, αν ασχολείτο και με την επίθεση, θα είχε μεγαλύτερη διάρκεια στο πόντιουμ από τις δύο διοργανώσεις. Ακριβώς όπως φάνηκε στον κορυφαίο αγώνα που έκανε ποτέ ελληνική ομάδα(κόντρα στις ΗΠΑ στο Μουντομπάσκετ) και 24 ώρες μετά στο χειρότερό μας παιχνίδι. Άξιζε ένα ακόμα καλό ευρωμπάσκετ, και μια τετράδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Πηγή: Contra.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις