Ο Νίκος πάει στο γήπεδο

Tην πρώτη μέρα του Μουντομπάσκετ, στη Σεβίλλη, φόρεσα το κιτρινόμαυρο μπλουζάκι που αγόρασα στη Θεσσαλονίκη, με τη μορφή του Νίκου Γκάλη και το πολύτιμο -ευτυχώς ανεξίτηλο- αυτόγραφο που ο ίδιος προσέθεσε μερικές ώρες αργότερα.

Εάν πιστεύετε σε τέτοιου είδους γούρια, θα σημειώσετε ότι το κόλπο έπιασε. Η Εθνική έπαιξε γρήγορο, ελκυστικό μπάσκετ και ξεκίνησε με 5 απανωτές νίκες, σαν να την οιστρηλατούσε η (εκπεφρασμένη άλλωστε) συμπαράσταση του Γκάλη. Μία εβδομάδα αργότερα, το ξόρκι ξεθύμανε και οι «πλάβι» τσαλαπάτησαν την ελληνική ομάδα, όπως έκαναν για πολλά πολλά χρόνια μετά το διπλό χασαποσέρβικο που τους χόρεψε ο Νικ το 1987.

Την προηγούμενη φορά που η Εθνική έπαιξε αγώνες μεγάλης διοργάνωσης στη Μαδρίτη, τον Σεπτέμβριο του 2007, ο Γκάλης ήταν παρών στις κερκίδες του «Βισταλέγκρε», με αφορμή την ένταξή του στο νεότευκτο τότε Hall of Fame της FIBA. Επειτα, έριξε ξανά μαύρη πέτρα και αποσύρθηκε από τα εγκόσμια. Τι κρίμα που δεν ήταν και αυτός φέτος στην Ισπανία, μαζί με Γιαννάκη, Φασούλα και Φιλίππου…

Να, όμως, κοιτάξτε, ο Γκάλης ετοιμάζεται να πάει στο γήπεδο. Το πρώτο Σαββατοκύριακο μετά το Μουντομπάσκετ συμπίπτει με τη διεξαγωγή τιμητικού αγωνιστικού διημέρου, με τη σύμπραξη του Παναθηναϊκού, της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, της Μπεσίκτας και του Αρη. «Νick Galis Cup» στο «Nick Galis Hall», με ομάδες που έχουν στην τροπαιοθήκη τους, συνολικά, 137 τίτλους. Και με συμμετοχή των δύο συλλόγων των οποίων τη φανέλα δόξασε ο ίδιος ο Γκάλης.

Δεκάξι μήνες νωρίτερα, ο Αρης αποθέωσε τον Γκάλη σε εκείνη την αλησμόνητη γιορτή, την οποία τίμησαν με την παρουσία του σχεδόν όλοι οι άλλοτε συμπαίκτες του Νίκου, αλλά και πολλοί ξακουστοί αντίπαλοί του, από την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Εστω με καθυστέρηση δύο δεκαετιών, ο αθλητής που άλλαξε τη ζωή μας, γίνεται ξανά αντικείμενο λατρείας και έχει δικό του θρόνο στο γήπεδο όπου έδωσε τις εβδομαδιαίες παραστάσεις του.

Σαν κάτι να λείπει, όμως. Σαν κάποιος να λείπει...
Ο Βασιλακόπουλος, να ποιος λείπει. Ή, για να μη το προσωποποιήσω και αδικήσω κάποιον, η Ελληνική Ομοσπονδία. Ελαμψε -μόνη αυτή- διά της ασυγχώρητης απουσίας της από τη φιέστα του 2013 και συνεχίζει απτόητη, λες και έχει κάτι να χωρίσει με τον άνθρωπο που ανέβασε την Εθνική μας ομάδα στην κορυφή της Ευρώπης.
Μέχρι πότε θα συνεχιστεί αυτή η ασέβεια; Ακόμα κι αν υπάρχουν κάποιες αόρατες διαφορές, δύο δεκαετίες παραείναι πολλές για να συντηρήσουν παιδιάστικα πείσματα. Η «Nick Galis Hall» θα έπρεπε να δοθεί από την Πολιτεία στο κρατικοδίαιτο ΟΑΚΑ, όχι μόνο στο Αλεξάνδρειο. Ή στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, όπου γράφτηκε η εποποιία του ’87.

Ακόμα πιο δίκαιο θα ήταν να βαπτιστεί «Οίκος Νίκου Γκάλη» κάθε κλειστό γυμναστήριο της Επικράτειας, ολόκληρο το ελληνικό μπάσκετ. Ή μήπως δεν είναι έτσι;

Πηγή: sday.gr