Πυρά από θρύλο της Παρτιζάν σε Ζοτς:"Δεν μπορούσε να ελέγξει τα αποδυτήρια"

Ντούσκο Βουγιόσεβιτς: Μπορεί να έχει περάσει ένας μήνας από την αποχώρηση του Ζέλικο Ομπράντοβιτς από τον πάγκο της Παρτιζάν, το θέμα είναι ακόμα πολύ ψηλά στα Μέσα της χώρεας και ο Σέρβος τεχνικός, που αποτελεί... τοτέμ για τον σύλλογο μίλησε στο SportKlub για το θέμα.

«Πάλεψε αλλά δεν μπορούσε να ελέγχει τα αποδυτήρια»

«Αφού όλοι γνωρίζουν ότι είμαι φίλαθλος της Παρτίζαν, του συλλόγου που μου έδωσε την ευκαιρία να πραγματοποιηθώ και να χτίσω την επαγγελματική μου ζωή, είμαι ιδιαίτερα δεμένος με την ομάδα. Υπήρξε ήδη γλωσσική διαφορά στην ερμηνεία του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, των ανθρώπων γύρω του και των άλλων, γιατί υπήρχε μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην αμετάκλητη και την οριστική παραίτηση· προφανώς έλειπε ένα κόμμα σε αυτήν τη θεμελιώδη κατάσταση.

Σκεφτόμουν, όπως και οι περισσότεροι, ότι η σεζόν δεν πήγαινε καλά. Αποδείχθηκε ότι μια ομάδα παικτών, που ουσιαστικά δημιουργήθηκε μέσα σε δύο χρόνια και αποτέλεσε τη βάση αυτής της ομάδας, αποκτήθηκε και ενσωματώθηκε με αυτόν τον τρόπο. Έδειξαν ανεπαρκή διάθεση για θυσία, ενθουσιασμό και αγάπη προς τον σύλλογο. Όλο αυτό δεν λειτούργησε σωστά. Ο Ζέλικο, με τόσο μεγάλο κύρος, δεν μπορούσε πλέον να αντέξει ότι δεν ελέγχει τα αποδυτήρια. Και ότι δεν μπορούσε να φτάσει σε αυτούς τους παίκτες στις κρίσιμες στιγμές, ότι δεν έκαναν στο γήπεδο όσα ζητούσε, πιθανότατα ούτε στις προπονήσεις, ούτε και στις υπόλοιπες 24 ώρες όσον αφορά τον τρόπο ζωής. Πάλεψε για πολύ καιρό, τα αποτελέσματα δεν ήταν καλά και όλο αυτό το άντεχε όλο και πιο δύσκολα και στο τέλος, παραιτήθηκε. Περίμενα να μείνει μέχρι το τέλος της σεζόν, αλλά σε ορισμένα παιχνίδια φαινόταν ότι είχε και προβλήματα υγείας, ότι το βίωνε πολύ δύσκολα. Όταν όμως ήρθε η είδηση, που κάπως θα έπρεπε να ήταν αναμενόμενη, ήταν ταυτόχρονα και σαν κεραυνός εν αιθρία· εκ των προτέρων θεωρούνταν ότι έπρεπε να μείνει μέχρι το τέλος και να προσπαθήσει να παλέψει με την κατάσταση.

Έχω εμπειρία. Ο κορμός της ομάδας στην επιλογή πρέπει να αποτελείται από ντόπιους παίκτες, από αυτούς που είναι δεμένοι όχι μόνο επαγγελματικά αλλά και συναισθηματικά με τον σύλλογο. Δεν πρέπει να επιτρέπεται να κρατάνε τα αποδυτήρια οι ξένοι, δηλαδή οι Αμερικανοί παίκτες. Είναι πολύ καλοί καλαθοσφαιριστές, έχουν περάσει από μεγάλες αθλητικές σχολές σε μια χώρα όπου έχει θεμελιωθεί η κουλτούρα του μπάσκετ, ώστε ο άνθρωπος να μπορεί να ενταχθεί σε αυτό από τις πρώτες μέρες της ζωής του και σταδιακά να γίνει παίκτης. Όμως αυτοί είναι συντελεστές που τις περισσότερες φορές δεν έχουν συναίσθημα για τον σύλλογο στον οποίο ήρθαν. Έρχονται για να κάνουν επαγγελματικά τη δουλειά τους, για χρήματα. Και συνήθως τη δουλειά την κάνουν επαγγελματικά, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό στον αθλητισμό. Χρειάζεται να έχεις συναίσθημα, πάθος για το παιχνίδι, τον σύλλογο, το κοινό…

«Το να αποδοκιμάζεις τους δικούς σου παίκτες είναι... κάτι»

Αποδείχθηκε ότι το μεγαλύτερο μέρος της ομάδας δεν μπορεί να αποτελείται από ξένους παίκτες. Εκεί θα έπρεπε να βρίσκονται ο Μπάλσα Κοπρίβιτσα, ο Βλαντίμιρ Λούτσιτς και κάποιοι ακόμη παίκτες, τους οποίους η Παρτίζαν προσπαθούσε να επαναφέρει, ώστε η αναλογία να είναι μοιρασμένη. Δεν είναι μαθηματικά, αλλά υπήρχε η δυνατότητα να ρομαντικοποιήσουν, να “χρωματίσουν” τα αποδυτήρια, τη στάση απέναντι στην προπόνηση, στη ζωή… Για να μη μιλήσω για τους αγώνες, την αναγνώριση του αιώνιου ντέρμπι, πόσο πιο σημαντικό είναι αυτό από το να παίζεις απέναντι σε κάποιον άλλο σύλλογο. Το ότι η Ευρωλίγκα είναι η σημαντικότερη διασυλλογική διοργάνωση, αν και ίσως δεν είναι το καλύτερο παράδειγμα για κάτι άλλο που ήθελα να πω. Η συνειδητοποίηση ότι στην Ευρώπη υπάρχουν υποβιβασμοί από διάφορες μορφές πρωταθλημάτων, ενώ στο ΝΒΑ αυτό δεν υπάρχει. Φυσικά, εκεί είναι πολύ σημαντικό να είσαι πρωταθλητής, αλλά από την άλλη μπορείς να είσαι και ανάμεσα στους τελευταίους σε μια επαγγελματική λίγκα και να έχεις προτεραιότητα στην επιλογή του ντραφτ.

Το να αποδοκιμάζεις τους δικούς σου παίκτες, να υποστηρίζεις αντίπαλο απέναντι στη δική σου ομάδα, αυτό είναι κάτι… Είναι απολύτως εντάξει να διαμαρτύρεσαι, να ζητάς ευθύνες από τους ανθρώπους του συλλόγου για το πώς φτάσαμε στην κατάσταση όπου ο Ομπράντοβιτς εκτίμησε ότι πρέπει να φύγει. Είναι προφανές ότι κάποιοι άνθρωποι, των οποίων τα συμφέροντα είχαν πληγεί σοβαρά και που στηρίζονταν στον Ζέλικο και την παρουσία του με διάφορους τρόπους, συμμετείχαν στη δημιουργία μιας ατμόσφαιρας που ήταν εύκολο να δημιουργηθεί, γιατί υπήρχε ήδη συναίσθημα προς το πρόσωπό του. Αυτό το συναίσθημα χρησιμοποιήθηκε για να προκύψουν αυτές οι διαμαρτυρίες. Ακόμη και για να χάσουν οι φίλαθλοι της Παρτίζαν όλα εκείνα τα σύμβολα πίστης και ό,τι τους έκανε τους καλύτερους στον κόσμο. Και αυτό συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, δεν είναι πια ο ίδιος σύλλογος που ήταν παλαιότερα. Έτσι, αυτό, από την πλευρά του μπάσκετ, που εξακολουθεί να είναι πολύ σημαντικό στη ζωή μου, με πονά», είπε ο Ντούσκο Βουγιόσεβιτς.