Mε σφραγίδα… Άγγελου

Το ματς διεξήχθη σε αρκετά χαμηλό ρυθμό και οι δύο ομάδες ασχολήθηκαν περισσότερο με τις αδυναμίες του αντιπάλου (που είναι και πολύ περισσότερες) παρά με τα προτερήματά τους στην προσπάθεια που έκαναν για πρόκριση. Η διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες ήταν κάτι παραπάνω από μεγάλη, με τους φιλοξενούμενους να δείχνουν σαφώς κατώτερη ομάδα απ’ τους Κρητικούς

 

Το 4-2-3-1 του Άγγελου

Ο Αναστασιάδης κατέβασε την ομάδα του με ένα κλασσικό 4-2-3-1 και αισθητά μειωμένο ρυθμό. Προσπάθεια του Έλληνα κόουτς ήταν να πάρει την κατοχή της μπάλας και να τρέξει τα χαφ του Παναθηναϊκού. Επιπλέον, ζήτησε από τους παίκτες του να σημαδεύουν τον Βύντρα, και να παίξουν τον αμυντικό του ΠΑΟ στον χώρο, ώστε να εκμεταλλευτούν τα πλεονεκτήματα του Ονιέμα στην έκρηξη απέναντι στον διεθνή πράσινο αμυντικό. Ο Λουκάς Βύντρα είναι παίκτης που από τη φύση του αρέσκεται να δίνει βάθος στην άμυνα της ομάδας του όταν αγωνίζεται στόπερ. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που ο Παναθηναϊκός δεν παίζει συχνά τεχνητό offside όταν ο Βύντρα παίζει σαν κεντρικός αμυντικός. Η τακτική που επέλεξε ο Αναστασιάδης περιελάμβανε:

 

• Συνεχή ντουμπλαρίσματα στις δεύτερες μπάλες του τριφυλλιού, ειδικότερα όταν η κυκλοφορία του ΠΑΟ πήγαινε στα ακραία μπακ
• Αισθητά μειωμένες αποστάσεις τόσο στην άμυνα όσο και στην επίθεση μεταξύ των Ναζλίδη και Ονιέμα
• Διάταξη 4-4-2 κατά τη φάση της αμυντικής λειτουργίας
• Συχνό transition game

Με τις παραπάνω επιλογές ο μακεδόνας κόουτς μπόρεσε –σχετικά εύκολα- να μπλοκάρει την –όποια- επιθετική λειτουργία του Παναθηναϊκού στο set παιχνίδι του και έτσι μπόρεσε να αποβάλλει το άγχος του ευθραύστου 2-1 του πρώτου παιχνιδιού από του ποδοσφαιριστές του. Με την επιθετικότητα των πρασίνων εξουδετερωμένη, ο Πλατανιάς είχε μπροστά του ένα ολόκληρο 90λεπτο να μπορέσει να παραβιάσει την εστία του Καπίνο μία φορά. Στις 3-4 σημαντικές ευκαιρίες που δημιούργησαν οι Κρητικοί μία απ’ όλες έκανε την χάρη στον Άγγελο και η ομάδα του μπόρεσε να πάρει μια δικαιότατη πρόκριση απέναντι σε έναν αντίπαλο που δεν θυμίζει σε τίποτα πλέον ομάδα πρωταθλητισμού.

Το 4-2-3-1 του Φάμπρι

Το αμυντικογενές ποδόσφαιρο που όλοι μάθαμε και διαβάσαμε τις προηγούμενες ημέρες επιβεβαιώθηκε και στην Κρήτη από τον Ισπανό κόουτς. Το 4-2-3-1 που επέλεξε ο Φάμπρι βάσιζε πολλά στην ορθότητα της αμυντικής λειτουργίας της ομάδας και η επιλογή 2 αμυντικών χαφ τείνει να γίνει σήμα κατατεθέν για τον τεχνικό του Παναθηναϊκού. Η τακτική που επέλεξε ο Φάμπρι περιείχε:

 

• Ελάχιστες παράλληλες κινήσεις των τριών παικτών του άξονα με τον Βιτόλο να παραμένει αγκυροβολημένος μπροστά από τα στόπερ και τους Σισοκό και Σο και κινούνται μόνο κάθετα σε μια προσπάθεια ορθότερης υποστήριξης του απομονωμένου Τοτσέ
• Επικέντρωση στην ορθότητα της αμυντικής λειτουργίας και τον αλληλοκαλύψεων στον άξονα
• Παράλληλη τοποθέτηση των Τοτσέ και Σισοκό κατά τη φάση της άμυνας με τον τελευταίο να επωμίζεται τον άχαρο ρόλο του “τρίτου κόφτη” όταν η ανάγκες το επέβαλλαν
• Επιθετικό μονισμό με πλάνο για γκολ μόνο μέσω αντιθέσεων, με κακή όμως εκτέλεση

Ήταν ίσως η πρώτη φορά το τελευταίο δίμηνο που ο Παναθηναϊκός έδειξε ότι κάτι θέλει να κάνει στον αγωνιστικό χώρο. Μπορεί η γενικότερη φιλοσοφία που παρουσίασε ο Ισπανός κόουτς στα Χανιά να μην είναι αυτή που οραματίζονται ο φίλοι του ΠΑΟ, αλλά έστω και κάτω από αυτές τις συνθήκες η ομάδα προσπάθησε να παίξει άμυνα και να περιορίσει το πλάτος της, με σκοπό το μηδέν παθητικό. Αυτός άλλωστε είναι και ο βασικός λόγος που οι κεντρικοί μέσοι της ομάδας σπάνια βγαίνουν στις πλάγιες γραμμές να υποστηρίξουν το παιχνίδι. Φυσικά και το πλάνο απέτυχε, αλλά τουλάχιστον ήταν… πλάνο, κάτι που τόσο έλειψε από τα παιχνίδια της ομάδας τον τελευταίο καιρό.

Συμπέρασμα

Χαρακτηριστικό του μεγέθους “Άγγελος Αναστασιάδης” στο Ελληνικό ποδόσφαιρο είναι το πόσο διαβασμένη ήταν η ομάδα του απέναντι στα ατομικά χαρακτηριστικά των παικτών του Παναθηναϊκού και στα match up που βγήκαν στο παιχνίδι. Οι παίκτες της ομάδας των Χανίων εφάρμοσαν κατά γράμμα τις εντολές του προπονητή τους, δημιούργησαν φάσεις και δυσκόλεψαν περισσότερο απ’ το αναμενόμενο (υπό φυσιολογικές πάντα συνθήκες) τον αντίπαλό τους παίρνοντας μια μεγάλη πρόκρση.

Ο Παναθηναϊκός θα μας κάνει να… ξεχάσουμε και αυτά που ξέρουμε. Οι ποδοσφαιριστές πλέον δεν εμπνέονται από τους επικεφαλείς της ομάδας και δεν αγωνίζονται με τον πρέπον ποδοσφαιρικό “ζήλο”, χωρίς η ευθύνη να βαραίνει αποκλειστικά και μόνο αυτούς. Η αποπομπή Φερέιρα βύθισε ακόμη περισσότερο την ομάδα και ο λόγος είναι απλός: Όταν αποφασίζεις να κάνεις μια βαθιά τομή βασίζοντας το πλάνο σου σε ένα και μόνο άνθρωπό, είναι σχεδόν σίγουρο πως όταν τον διώξεις, η τομή θα μείνει στη μέση και αντί για ίαση θα επέλθει η μόλυνση.

Το λάθος του Καπίνο στο γκολ δεν είναι τίποτα περισσότερο από έλλειψη επίσημων παιχνιδιών, πράγμα που κοστίζει πολύ στους τερματοφύλακες.