Ο Αλέξανδρος Σόμογλου γράφει στο blog του για τον Σαβιόλα, που.... βγάζει μάτια όποτε έχει δίπλα του ένα... alter ego, όπως συνέβη και χθες (28/9) κόντρα στον Πανιώνιο με τον Σέποβιτς.
«Ο Σαβιόλα τα έκανε… όλα!» Ομολογώ ότι για πρώτη φορά τους τελευταίους μήνες είδα αθλητικές εφημερίδες και ιστοσελίδες να στερούνται πάσης φύσεως πρωτοτυπία στην επιλογή του βασικού τους τίτλου.
Η συγκεκριμένη φράση χρησιμοποιήθηκε σχεδόν απ' όλα τα μέσα για να καταγράψει τη συνεισφορά του Αργεντινού στη νίκη του Ολυμπιακού επί του Πανιωνίου και φυσικά ανταποκρίνεται απόλυτα στην πραγματικότητα. Με μια μικρή ένσταση όμως…
Παρατηρήσατε πότε ανέβηκε η απόδοση του πρωταγωνιστή της σαββατιάτικης αναμέτρησης; Μόλις ο Μίτσελ επέλεξε να ρίξει στο παιχνίδι έναν κλασσικό σέντερ φορ δίπλα του, τον Μάρκο Στσέποβιτς.
Είναι ολοφάνερο – και έχει αποτυπωθεί καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του σπουδαίου Αργεντινού – ότι ο Σαβιόλα ουδέποτε υπήρξε φουνταριστός επιθετικός. Πάντα προτιμούσε να παίζει, είτε δίπλα, είτε πίσω από έναν δυνατό και συνήθως υψηλόσωμο κυνηγό. Όποτε έβρισκε μια… κολώνα στο πλευρό του, έβγαζε μάτια. Όποτε επέλεγαν οι προπονητές του είτε να τον χρησιμοποιήσουν έρημο και μόνο στην κορυφή της επίθεσης, είτε να τον πλαισιώσουν με έναν ακόμη κοντό και γρήγορο επιθετικό, ο «ερυθρόλευκος» άσος έβγαινε από τα νερά του.
Μήπως το ίδιο δε συνέβη στη Νέα Σμύρνη; Καθ' όλη τη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου, ο Σαβιόλα αδυνατούσε να συνδυαστεί με τον Ολαϊτάν και να απειλήσει την εστία του Γιαννακόπουλου. Μόλις απέκτησε το είδος του… alter ego που προτιμά να έχει στο πλευρό του, ελευθερώθηκε, συνδυάστηκε καλύτερα και τα αποτελέσματα τα είδατε στα χθεσινά πρωτοσέλιδα.
Μήπως όμως δεν ελευθερώθηκε και ο νεαρός Νιγηριανός με τη μετατόπισή του στα άκρα; Ούτε αυτός είναι φουνταριστός κυνηγός. Ίσως να είναι ιδανικός για τη συγκεκριμένη θέση μόνο σε εκτός έδρας παιχνίδια του Champions League, όταν ο Ολυμπιακός θα χρειάζεται να κλείνεται στην άμυνα και να στηρίζει την τακτική του στις γρήγορες αντεπιθέσεις. Πως αξιοποιούσε μια φορά κι έναν καιρό ο Λεμονής την ταχύτητα του Λούα Λούα; Έτσι ακριβώς μπορεί να εκμεταλλευτεί και ο Μίτσελ τα χαρίσματα του μικρού «Μιχάλη»…
Ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο είδαμε με την Παρί
Και μιας και ο λόγος για τις επιλογές του Ισπανού τεχνικού, ας μου επιτρέψει ο τεχνικός του Ολυμπιακού να διαφωνήσω με τις επισημάνσεις του περί «ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου» μετά τον αγώνα της Νέας Σμύρνης.
Ολοκληρωτικό ήταν το ποδόσφαιρο που μας χάρισαν οι «ερυθρόλευκοι» στο πρώτο ημίχρονο της συνάντησης με την Παρί και όχι στο σαββατιάτικο. Ο λόγος, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι προφανής.
Απέναντι στην παρέα του Ιμπραϊμοβιτς, ο Ισπανός φόρτωσε τη μεσαία γραμμή με τεχνίτες ποδοσφαιριστές (Μασάντο, Τσόρι και ουσιαστικά Φουστέρ) επιλέγοντας να αγωνιστεί με ένα καθαρό ανασταλτικό μέσο (Σάμαρη). Τα αποτελέσματα γνωστά.
Δεν θέλω να πιστέψει ο Γιάννης Μανιάτης ότι έχω κάτι προσωπικό μαζί του, αλλά όταν ένας προπονητής επιλέγει να τον χρησιμοποιήσει σε ρόλο εσωτερικού μέσου, δεν υπάρχει πιθανότητα η ομάδα του να προσφέρει στον κόσμο της ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο. Αντίθετα θα δυσκολεύεται να παράγει επικίνδυνες φάσεις - όπως συνέβη στη Νέα Σμύρνη - και θα υποχρεώνει τους επιθετικούς της να γυρίζουν πολύ πίσω για να πάρουν μπάλα, με αποτέλεσμα να αδειάζει η αντίπαλη περιοχή (όπως έκανε πολλές φορές ο Σαβιόλα απέναντι στον Πανιώνιο)...
Ο διεθνής μέσος αποτελεί τροχοπέδη στην επιθετική ανάπτυξη τόσο της εθνικής όσο και του Ολυμπιακού. Προσωπική μου άποψη είναι ότι έχει υπερεκτιμηθεί η αξία του ως χαφ, καθώς τα χαρίσματά του περιορίζονται σχεδόν αποκλειστικά στο ανασταλτικό κομμάτι του παιχνιδιού του. Και ο λόγος που έχει υπερεκτιμηθεί η αξία του έχει… ονοματεπώνυμο: Πάμπλο Ορμπάιθ.
Δίπλα στον πιο ολοκληρωμένο μέσο που υπήρξε την τελευταία δεκαετία στο ρόστερ του Ολυμπιακού (πλην του… φαινομένου Γιάγια Τουρέ), ο Μανιάτης είχε την τύχη να αγωνίζεται στο πλευρό ενός ποδοσφαιριστή που έκανε δουλειά για δέκα με τη γρήγορη σκέψη του, τις σωστές τοποθετήσεις και την απίστευτη ικανότητα που διέθετε να μεταφέρει σωστά το παιχνίδι της ομάδας του από την άμυνα στην επίθεση. Χωρίς αυτόν τα πράγματα έχουν ζορίσει.
Ξαφνικά έχω την αίσθηση ότι τόσο ο Σάντος στην εθνική ομάδα, όσο και ο Μίτσελ στον Ολυμπιακό ζητούν από το Μανιάτη να γίνει… Ορμπάιθ στη θέση του Ορμπάιθ. Ε, αυτό δεν γίνεται.
Τα καθήκοντα του Μανιάτη στη μεσαία γραμμή και οι αποστολές που του ανατίθενται από τους προπονητές του μπορεί να είναι καθαρά αμυντικές. Είναι ιδανικός ποδοσφαιριστής για να πρεσάρει ψηλά τον αντίπαλο, να καταπιεί χιλιόμετρα, να πιέσει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο συμπαίκτη του στο γήπεδο. Ίσως μάλιστα η παρουσία του σε δύσκολα ευρωπαϊκά ταξίδια του Ολυμπιακού να κρίνεται απαραίτητη.
Μήπως όμως είναι πολυτέλεια η συνύπαρξή του με παίκτες όπως ο Σάμαρης ή ο Εντινγκά στα περισσότερα παιχνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος; Μήπως είναι προτιμότερο για τον Ολυμπιακό όποτε επιλέγει να αγωνιστεί με δύο επιθετικούς, να παρατάσσεται στη μεσαία του γραμμή με έναν «κόφτη» (Μανιάτη, Σάμαρη ή Εντινγκά) και ένα πιο παραγωγικό επιθετικά χαφ (Μασάντο, Γιαταμπαρέ, Τσόρι, Ιμπαγάσα ή Φουστέρ); Θέτω το συγκεκριμένο ερώτημα ως τροφή σκέψης…
Υ.Γ. 1: Είναι απίστευτη η σιγουριά που αισθάνονται πλέον οι παίκτες (αλλά έχω την αίσθηση και οι φίλαθλοι) του Ολυμπιακού με τον Ρομπέρτο στα μετόπισθεν. Είναι σπουδαίος τερματοφύλακας ο Ισπανός και νομίζω ότι από την απόδοσή του την Τετάρτη θα εξαρτηθούν σε μεγάλο βαθμό οι πιθανότητες που έχουν οι Πειραιώτες να επιστρέψουν από τις Βρυξέλλες με ένα θετικό αποτέλεσμα.
Πηγή: Goal
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις