Εχω διαβάσει πάρα πολλά και ελάχιστα πράγματα μπορούν πλέον σε αυτήν τη χώρα να μου προξενήσουν εντύπωση.

Απλώς είτε κάποιος είναι δημοσιογράφος είτε απλώς οπαδός της οποιασδήποτε ομάδας και γράφει ή χαρακτηρίζει εντελώς απερίσκεπτα ως... ανάπηρο τον Γάλλο αμυντικό που κατάφερε να νικήσει μία από τις πιο δύσκολες μορφές καρκίνου και να επιστρέψει σε μία τόσο ανταγωνιστική δουλειά όπως αυτή του ποδοσφαιριστή (ακόμα και σε ερασιτεχνικό επίπεδο), η εκτίμησή μου είναι ότι κακώς ασχολείται με τον αθλητισμό σε πρώτη φάση, κακώς ισχυρίζεται ότι του αρέσει το ποδόσφαιρο, κακώς παρακολουθεί και εδώ που τα λέμε... κακώς ζει ανάμεσά μας.

Δεν είναι καν θέμα ανθρωπιστικό, γιατί πολύ απλά άνθρωποι σαν τον Ερίκ Αμπιντάλ, που έδωσαν και κέρδισαν μία τόσο μεγάλη μάχη, που πάλεψαν όχι απλά απλά για τη ζωή τους αλλά και για να την διατηρήσουν στα προ της ασθένειάς τους επίπεδα, πιστέψτε με, δεν έχουν την ανάγκη ούτε στήριξης ούτε της δήθεν ευαισθησίας της όποιας ρατσιστικής κοινωνίας φοβάται ακόμα και να προφέρει τη λέξη καρκίνος λες και πρόκειται για κάποιο δαίμονα, όπως παλαιότερα οι αμμόρφωτες κοινωνίες αντιμετώπιζαν τη λέπρα ή τη φυματίωση...

Τι ανάγκη έχει ένας άνθρωπος που πάλεψε με τόση δύναμη για τη ζωή του, που έδινε ο ίδιος κουράγιο στους συμπαίκτες του που έκλαιγαν στα αποδυτήρια του «Καμπ Νόου», που είπε από την πρώτη στιγμή στον προπονητή του... «μην ανησυχείς για μένα, γιατί θα επιστρέψω πιο δυνατός» από την αναγνώριση του όποιου κοινωνικά απαίδευτου που θεωρεί τον καρκίνο αναπηρία και... ανάπηρο εκείνον που κέρδισε την πιο σκληρή μάχη που μπορεί να δώσει ένας άνθρωπος, ο οποίος -όση στήριξη κι αν έχει από το περιβάλλον του- στην ουσία παλεύει μόνος του για να επιστρέψει στην κανονική ζωή πιο δυνατός απ' ό,τι ήταν πριν;

Η διαφορά του Αμπιντάλ σε σχέση με τον οποιοδήποτε πρέπει να... πάθει για να μάθει (και μακάρι να μην πάθει ποτέ, γιατί τότε θα καταλάβει μέσα από πολύ δύσκολες συνθήκες) και εντελώς απερίσκεπτα τον αποκαλεί... ανάπηρο, είναι ότι ο Γάλλος στα 33 του χρόνια ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει χαρά της ζωής. Οσοι τόσο βλακωδώς τον απορρίπτουν, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα μάθουν ποτέ!

Το απίστευτο ρεκόρ της... βιομηχανίας της Πόρτο!

Αυτό δεν λέγεται απλώς σωστό ποδοσφαιρικό μάνατζμεντ. Αυτό έχει να κάνει με ποδοσφαιρική βιομηχανίας παραγωγής χρήματος. Mετά και την παραχώρηση του Μανγκαλά στη Μάντσεστερ Σίτι η Πόρτο συμπλήρωσε 660 εκατ. ευρώ έσοδα από παραχωρήσεις ποδοσφαιριστών μέσα σε μία δεκαετία, δηλαδή από το καλοκαίρι του 2004 μέχρι και το μεταγραφικό καλοκαίρι του 2014! Και βεβαίως μιλάμε για μία ομάδα που σε αυτά τα δέκα χρόνια έχει κατακτήσει επτά πρωταθλήματα και τέσσερα κύπελλα Πορτογαλίας και τρεις ευρωπαϊκούς τίτλους! Μιλάμε για μία ομάδα που ξέρει να αγοράζει φθηνά, να πουλάει ακριβά και βρίσκεται στη δέκατη θέση της κατάταξης συλλόγων της UEFA. Mαζί βεβαίως με τα τεράστια κέρδη της...

Πηγή: sentragoal.gr