Κανέναν δεν ξέραμε στο Ηράκλειο τότε εκτός από τον αθάνατο ήρωα Κώστα Ρουμελιώτη αλλά όπως συμβαίνει πάντα με την ΑΕΚ γίναμε με όλους φίλοι. Οι άλλοι από Αθήνα θα έρχονταν Κυριακή πρωί. Δυο δωδεκάωρα πήγαινε - έλα με το καράβι για δύο σκάρτες ώρες κοντά της. Λίγοι ήμασταν συνολικά από Αθήνα. Καμιά τριανταριά. Λίγα χρόνια μετά χάρη κυρίως στον Θέμη τον άλλο αθάνατο ήρωα αλλά και αδερφό το Ηράκλειο γινόταν δικό μας όποτε παίζαμε εκεί.