Πράσινη αντίσταση

Νίκη με πολλά κιλά… καρύδια ήταν αυτή που πέτυχαν οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού και ο Ζεσουάλδο Φερέιρα στην Ξάνθη. Αν αναλογιστεί κανείς τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ήρθε το τρίποντο, η νίκη μπορεί να χαρακτηριστεί δίκαια και ως ένας μικρός άθλος.

Η ομάδα προερχόταν από αποχή ενός μήνα από τις επίσημες αγωνιστικές υποχρεώσεις, έχασε μεσοβδόμαδα τις δύο βασικές επιλογές για την κορυφή της επίθεσης (Τοτσέ και Ρόντολφ), αναγκάστηκε να παίξει με βασικό στο τέρμα τον μέχρι το καλοκαίρι τέταρτο γκολκίπερ της ομάδας (Καπίνο), είχε τους διεθνείς κουρασμένους από την προσπάθεια της εθνικής ομάδας το περασμένο δεκαήμερο και από το 39’ είχε και ένα παίκτη λιγότερο μέσα στο γήπεδο μετά την αποβολή του Βιτόλο.

Υπό αυτές τις συνθήκες η νίκη του Παναθηναϊκού στην Ξάνθη ήταν πέρα για πέρα παλικαρίσια και ανήκει αποκλειστικά, πρώτον, στους παίκτες που κυριάρχησαν και τα έδωσαν όλα μέσα στον αγωνιστικό χώρο, δεύτερον, στον προπονητή που παρά τα προβλήματα (πριν και κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης) σχεδίασε την τακτική και κοουτσάρισε υποδειγματικά και στα 90 λεπτά και τρίτον, στους οπαδούς της ομάδας που έκαναν κατάθεση ψυχής στις εξέδρες του γηπέδου της Ξάνθης μετατρέποντας τα Πηγάδια σε Λεωφόρο (φάνηκε πόσο λανθασμένη ήταν η επιλογή της ΠΑΕ να μην πάρει εισιτήρια για το Περιστέρι)…

Πάντως, φαίνεται πως κάτι ήξερε ο Φερέιρα που έλεγε στους παίκτες του προ εβδομάδων ότι θα πρέπει να συνηθίσουν να παίζουν δέκα εναντίον έντεκα. Δεν είναι τυχαίο ότι το δούλεψε και στην προπόνηση το μειονέκτημα! Μπορεί ο Πορτογάλος να μην έχει συμπληρώσει καλά καλά ένα χρόνο στην Ελλάδα αλλά προφανώς έχει καταλάβει τι παίζεται στα ελληνικά γήπεδα…

Η διαιτησία του Παππά ήταν τραγική από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό και όχι μόνο εις βάρος του Παναθηναϊκού. Ο ρέφερι του συνδέσμου Αθηνών υπέπεσε σε σωρεία λαθών σε ένα παιχνίδι που δεν είχε και τόσες δύσκολες φάσεις. Αποδεικνύεται λοιπόν για ακόμη μια φορά πως πρόκειται για διαιτητή «επικίνδυνο», ο οποίος ανά πάσα στιγμή μπορεί να βάλει «μπουρλότο» με τα σφυρίγματά του σε ένα παιχνίδι. Εκτός και αν οι ιθύνοντες της ΚΕΔ και του ποδοσφαίρου μας γενικότερα, θεωρούν ότι η ελληνική διαιτησία προοδεύει με τέτοιες σφυρίχτρες…

Σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο, ο Παναθηναϊκός μου άρεσε διότι, παρά την αποχή από τις επίσημες αγωνιστικές υποχρεώσεις και κατ’ επέκταση την έλλειψη ρυθμού, μπήκε στο γήπεδο με αποφασιστικότητα, νεύρο, πάθος, δύναμη, πολλά τρεξίματα αλλά και συγκεκριμένο ποδοσφαιρικό πλάνο για να καθαρίσει το παιχνίδι. Η επιλογή των φρέσκων Σιμάο και Βιτόλο στον κεντρικό άξονα αποδείχθηκε ορθή καθώς «έπνιξαν» από την αρχή τους μέσους της Ξάνθης, ενώ η καλή τεχνική των Κουίνσι, Ζέκα, Κλέιτον και Λέτο πρόσθεσε στο παιχνίδι του Τριφυλλιού τα στοιχεία της φαντασίας και του απρόβλεπτου.

Από τη στιγμή της αποβολής του Βιτόλο και με το σκορ να βρίσκεται στο 0-2 ήταν λογικό να αλλάξει και ο χαρακτήρας του αγώνα. Το βασικό πρόβλημα του Παναθηναϊκού στο β’ ημίχρονο πήγαζε κυρίως από το γεγονός ότι οι Πράσινοι δεν μπόρεσαν να κρατήσουν και να κυκλοφορήσουν την μπάλα (η ομάδα δεν πήρε τις βοήθειες που περίμενε από τον Κατσουράνη), δίνοντας τη δυνατότητα στην Ξάνθη να επανακτά εύκολα την κατοχή της μπάλας και να απειλεί με δεύτερες και τρίτες επιθέσεις. Σε αυτό βεβαίως έπαιξε καταλυτικό ρόλο το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός κλήθηκε να αγωνιστεί για περίπου 55’ λεπτά με παίκτη λιγότερο στο γήπεδο.

Και πάλι όμως το Τριφύλλι απειλήθηκε ελάχιστα. Μπορεί η Ξάνθη να είχε την κατοχή της μπάλας αλλά δεν απείλησε ουσιαστικά. Ακόμη και τα γκολ που δέχθηκαν οι Πράσινοι ήρθαν από το… πουθενά και με δύο απίθανα και άπιαστα σουτ.

Σε ατομικό επίπεδο, οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού διακρίθηκαν, με πρώτο και καλύτερο τον Λέτο, ο οποίος ήταν ηγέτης και σκόρερ της ομάδας και μάλιστα σε μια άγνωστη για αυτόν θέση, όπου βγάζει μάτια. Από εκεί και πέρα, εξαιρετικός ήταν ο Μπουμσόνγκ, πολύ καλός και ο Σαριέγκι, ανεβασμένος σε σχέση με το ξεκίνημα της σεζόν ο Σπυρόπουλος, με πολλά τρεξίματα και πολλή βρώμικη δουλειά ο Σιμάο. Επίσης, σούπερ ήταν και ο Βιτόλο όσο έπαιξε, ενώ ο Κουίνσι απέδειξε ότι στη μέρα του μπορεί να κάνει… παπάδες!

Αφησα τελευταίο τον μικρό. Ο Καπίνο στάθηκε πολύ καλά (και) στο δεύτερό του παιχνίδι του και νομίζω ότι αξίζει της ευκαιρίας και κυρίως της εμπιστοσύνης όλων. Το έχω ξαναγράψει: από τη στιγμή που δεν υπάρχει κάτι εξαιρετικό στους υπόλοιπους γκολκίπερ της ομάδας, ας δοθεί φανέλα βασικού στον 17χρονο. Αν βγει, η ομάδα θα έχει κερδίσει ένα τέρμα για πολλά χρόνια.

Πηγή: leoforos.gr