Ο σαββατιάτικος τελικός του Κυπέλλου Ελλάδας, όσα προηγήθηκαν εκεί, όσα έγιναν κι όσα ακολούθησαν είναι μία μεγάλη ευκαιρία. Κι επειδή η κρίση γεννά ευκαιρίες, οφείλουμε να την εκμεταλλευθούμε. Αυτές οι εικόνες του ποδοσφαίρου μας, επειδή είναι εικόνες που εκλείπουν από το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, πρέπει να διατηρηθούν με κάθε τρόπο και κάθε κόστος. Για να μπορούν όλοι να βλέπουν πού μπορεί να φθάσει το παιχνίδι όταν τις τύχες του τις διαχειρίζονται αμαθείς, ανόητοι, άβουλοι, ανίκανοι, απατεώνες και κάφροι.

Οταν ελάχιστοι άνθρωποι –σε σχέση με τον αριθμό όλων όσοι αγαπούν το παιχνίδι και θέλουν να πηγαίνουν στο γήπεδο για να παρακολουθήσουν ποδόσφαιρο– καθορίζουν τα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού και διαχειρίζονται επικοινωνιακά όλο το περιβάλλον του, χωρίς να ελέγχονται από κανέναν, χωρίς να λογοδοτούν πουθενά, χωρίς να τιμωρούνται όταν σφάλλουν, είναι φυσικό επακόλουθο να έχουμε ένα ποδόσφαιρο ζούγκλας. Κι εδώ υπάρχει η μεγαλύτερη παρανόηση.

Οι εμπλεκόμενοι με το ποδόσφαιρο νομίζουμε ότι βρισκόμαστε στη θέση του θεατή, ότι παρακολουθούμε όλα αυτά που συμβαίνουν, ενώ στην ουσία είμαστε κι εμείς μέσα στο κλουβί του ζωολογικού κήπου σαν τις μαϊμούδες. Ερχονται και μας βλέπουν διάφοροι επισκέπτες τις Κυριακές με τα παιδιά τους, γελώντας, μας πετούν φιστίκια και καραμέλες, μας φωτογραφίζουν, κάνουν αστείες γκριμάτσες που μιμούμαστε θεωρώντας ότι κάνουμε κάτι σπουδαίο και δείχνουν στα παιδιά τους τη ζωντανή αρχή της ανθρώπινης εξέλιξης.

Από ποιο ζώο κατάγεται ο άνθρωπος. Αυτό το ποδόσφαιρο, το δικό μας ποδόσφαιρο πρέπει να διατηρηθεί ως παράδειγμα κατάπτωσης, παρακμής κι αποφυγής. Αυτό που άλλοι διαμορφώνουν ακόμα και ως «προϊόν» μιας βιομηχανίας του θεάματος, εμείς δεν μπορούμε ή, για την ακρίβεια, δεν σκεφτόμαστε καν να πλησιάσουμε σαν παιχνίδι. Ο τελικός οργανωτικά ήταν μία τεράστια αποτυχία. Αυτό ήταν απολύτως αναμενόμενο, με δεδομένο ότι η ΕΠΟ διακρίνεται αποκλειστικά για την ανεπάρκειά της.

Προσθέστε και την ανικανότητα της Αστυνομίας να προστατέψει τον κόσμο που πηγαίνει στο γήπεδο, την αβουλία και την ανικανότητα της πολιτείας να ρυθμίσει το πλαίσιο δραστηριότητας του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, τον ρόλο και το ποιόν των παραγόντων και του Τύπου για να έχετε την πλήρη εικόνα. Εκ των πραγμάτων με το Financial Fair Play της ΟΥΕΦΑ τα πράγματα στο ελληνικό ποδόσφαιρο θα αλλάξουν δραστικά.

Ηδη αλλάζουν. Κι αυτή η αλλαγή συνίσταται στο ότι μπαίνουν κανόνες των οποίων την εφαρμογή θα ελέγχουν ξένοι. Και θα τιμωρούν όσους τους παραβαίνουν. Θα μπορούσε αυτό να το κάνει η ελληνική πολιτεία, αλλά είναι ανίκανη γι' αυτό. Φανταστείτε τι συμβαίνει με άλλα ζητήματα που διαχειρίζεται, τα οποία είναι δυσκολότερα και σοβαρότερα από το ποδόσφαιρο. Αν η πολιτεία είχε εκδηλώσει τη στάση της με σαφή και πειστικό τρόπο, οι παράγοντες θα είχαν συμμορφωθεί.

Αυτή η συμμόρφωση θα εξαφάνιζε το δορυφορικό σύμπαν των παρασίτων που τρέφεται από τους παράγοντες, τους τρέφει και καταστρέφει το παιχνίδι που αγαπούμε. Το πρόβλημα, για όσους δεν το έχουν καταλάβει ακόμα, είναι πάνω απ' όλα πολιτικό. Τα περί αυτοδιοίκητου ποδοσφαίρου είναι μία δικαιολογία για να μείνουν τα πράγματα ως έχουν.

Το πώς έχουν, το περιέγραψε μια χαρά προχθές ο Δώνης. Βέβαια, η επίσκεψη στο μπουρδέλο προσφέρει κάποια ευχαρίστηση έναντι ενός χρηματικού τιμήματος. Η διαφορά εντοπίζεται στο ότι στο μπουρδέλο του ελληνικού ποδοσφαίρου όσοι αγαπούν το παιχνίδι ή νοιάζονται γι' αυτό, κάνουν τις πουτάνες, οι οποίες, αντί να πληρώνονται, πληρώνουν κιόλας. Μερικές φορές ακόμα και για να φάνε ξύλο.

Πηγή: sday.gr

Κύπελλο Ελλάδας Ποδόσφαιρο SPORTS