Ο Χρήστος Κόντης έχει ανατρέψει το κλίμα και ο Παναθηναϊκός μπορεί να ελπίζε, μετά τη νίκη με τη Γιουνγκ Μπόις και το διπλό με Παναιτωλικό, σε σημείο να συζητείται η παραμονή του, η οποία θα κριθεί από τα αποτελέσματα πριν τη διακοπή του πρωταθλήματος τον Οκτώβριο, αν και ο Γιάννης Αλαφούζος με τον Γιάννη Παπαδημητρίου είναι σε αναζήτηση προπονητή. Χρίζει όμως ανάλυσης πως ο Έλληνας τεχνικός κατάφερε να αλλάξει το σκηνικό.
Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, η έννοια της διαχείρισης ρόστερ είναι καθοριστική, ειδικά σε περιόδους με συνεχόμενα παιχνίδια και υψηλές απαιτήσεις σε Ελλάδα και Ευρώπη. Υπάρχουν τεχνικοί που επιμένουν στο “σφιχτό” rotation, βασίζοντας την τακτική τους σε ένα πυρήνα 12-13 παικτών, προκειμένου να διαφυλάξουν τη χημεία και τις αυτοματοποιήσεις. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που αξιοποιούν ολόκληρο το εύρος του ρόστερ, διατηρώντας υψηλό το επίπεδο φρεσκάδας και ανταγωνισμού.
Η φετινή μετάβαση του Παναθηναϊκού από τον Ρουί Βιτόρια στον Χρήστο Κόντη ανέδειξε ακριβώς αυτή τη διαφορά φιλοσοφίας.

Ο Βιτόρια και το “στενό” rotation
Ο Πορτογάλος είχε δημόσια υποστηρίξει πως οι “πράσινοι” διαθέτουν δύο ισάξιους ποδοσφαιριστές ανά θέση. Στην πράξη, ωστόσο, δεν το επιβεβαίωσε. Το rotation του παρέμεινε περιορισμένο, με αποτέλεσμα αρκετοί βασικοί περσινοί να βρεθούν στο περιθώριο και η ομάδα να χάσει σε ένταση, κίνητρο και τελικά σε αποτελέσματα. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Σβέριρ Ίνγκασον: ο Ισλανδός στόπερ, περσινός “leader” της αμυντικής γραμμής και άτυπος αρχηγός, δεν κατέγραψε ούτε λεπτό συμμετοχής σε επίσημο ματς μέχρι την αποχώρηση του Βιτόρια. Χρειάστηκε η αλλαγή σελίδας στον πάγκο για να επιστρέψει βασικός, δείχνοντας αμέσως την κλάση και την εμπειρία του απέναντι σε Γιούνγκ Μπόις και Παναιτωλικό.
Αντίστοιχα, ο Μανώλης Σιώπης, βασικός “κόφτης” στο δεύτερο μισό της περασμένης σεζόν, περιορίστηκε σε μόλις 90 αγωνιστικά λεπτά σε οκτώ παιχνίδια. Μετά την αλλαγή προπονητή, μέτρησε 207 λεπτά σε μόλις τέσσερις αναμετρήσεις, επιβεβαιώνοντας ότι απλώς είχε “χαθεί” στη διαχείριση Βιτόρια.
Διαβάστε επίσης...
Το παράδειγμα των Ζαρουρί και Μλαντένοβιτς
Ο νεοφερμένος Ανάς Ζαρουρί πήρε μόλις 101 λεπτά σε πέντε εμφανίσεις επί Βιτόρια. Με τον Κόντη, η εικόνα του άλλαξε άμεσα: 183 λεπτά σε τέσσερις αγώνες, με κορυφαία στιγμή την εκρηκτική εμφάνιση στη Βέρνη απέναντι στη Γιούνγκ Μπόις.
Ο Φίλιπ Μλαντένοβιτς, ένας από τους πιο σταθερούς περσινούς αριστερούς μπακ της Super League, βρέθηκε εκτός ρυθμού: μόνο 132 λεπτά συμμετοχής σε τρία παιχνίδια. Παίκτης με εμπειρία σε ευρωπαϊκές βραδιές, έμοιαζε “παρκαρισμένος” χωρίς αγωνιστικό λόγο.
Η κόπωση και η απώλεια φρεσκάδας
Το αποτέλεσμα του “σφιχτού” rotation φάνηκε στις λεπτομέρειες: υπερφόρτωση λεπτών σε συγκεκριμένους παίκτες, έλλειψη φρεσκάδας και καθαρού μυαλού, απώλεια βαθμών σε ματς που “έπρεπε” να καθαριστούν. Οι ήττες από Λεβαδειακό και Κηφισιά δεν ήταν απλώς στραβοπατήματα· αποτέλεσαν την “τελική ρωγμή” που οδήγησε στη λύση της συνεργασίας με τον Βιτόρια.
Το μεγαλύτερο κέρδος
Ο Χρήστος Κόντης δείχνει να εμπιστεύεται περισσότερο το βάθος του ρόστερ. Με σταδιακή ένταξη παικτών που είχαν χάσει ρυθμό, κατάφερε σε λίγα μόλις ματς να επαναφέρει ανταγωνισμό και φρεσκάδα. Το rotation του δεν είναι απλώς αριθμητικό, αλλά στοχευμένο: δίνει ρόλο σε παίκτες-κλειδιά, χωρίς να “καίει” τον κορμό. Το μεγαλύτερο κέρδος δεν είναι μόνο η διαχείριση του υλικού, αλλά ότι οι παίκτες νιώθουν ότι υπολογίζονται και πως θα έχουνε ευκαιρίες να παίξουν. Γι'αυτό και στηρίζουν την παραμονή.
Ο Παναθηναϊκός καλείται να διαχειριστεί ταυτόχρονα την πίεση του τίτλου στη Super League και τις απαιτήσεις του Europa League, και η σωστή αξιοποίηση του βάθους είναι το στοιχείο που μπορεί να κάνει τη διαφορά στη μακρά σεζόν.
Ο Βιτόρια έχασε τη μάχη του rotation και μαζί την εμπιστοσύνη των παικτών του. Ο Κόντης, με πιο ανοιχτή διαχείριση, κερδίζει χρόνο και αποδυτήρια. Στο τέλος, η επιτυχία θα εξαρτηθεί από το αν το “πράσινο” ρόστερ θα λειτουργήσει ως ενιαία μονάδα και όχι ως ομάδα “δύο ταχυτήτων”. Η επόμενη πίστα είναι με τους Γκόου Αχέντ Ίνγκλις...
