Ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν υπήρξε ποτέ «άνθρωπος των κερκίδων». Κι όμως, η μουσική του ταξίδεψε μακρύτερα από κάθε τραγούδι των σταδίων! Έγινε σύνθημα, κραυγή, ταυτότητα.

Έφυγε από τη ζωή στις 21 Οκτωβρίου 2025, σε ηλικία 81 ετών, αφήνοντας πίσω του ένα έργο που ξεπέρασε τη μουσική — άγγιξε τη συλλογική ψυχή του ελληνικού λαού. Κι ανάμεσα στα χιλιάδες πρόσωπα που τον τραγουδούσαν, ξεχώριζαν κι εκείνα με τα ασπρόμαυρα κασκόλ.

ΠΑΟΚ! Αλλά δεν έχω πάει ποτέ στο γήπεδο…»

Σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του και συγκεκριμένα στο Βήμαgazino, ο Σαββόπουλος είχε πει:

«Ναι, είμαι ΠΑΟΚ! Αλλά δεν έχω πάει ποτέ στο γήπεδο. Με ενοχλούν οι οπαδοί που δεν θα είχαν αντίρρηση να κερδίσουν χωρίς να γίνει ο αγώνας. Εν τούτοις, τουλάχιστον πέντε τραγούδια μου ακούγονται παραφρασμένα στα γήπεδα. Μου αρέσει αυτό».

Ήταν δηλωμένος ΠΑΟΚτσής, όχι με την έννοια του φανατισμού, αλλά με την αίσθηση της αντίστασης και της διαφορετικότητας — δύο στοιχεία που χαρακτήριζαν τόσο τον ίδιο όσο και τον λαό του Δικεφάλου.

Ο ΠΑΟΚ, για τον Σαββόπουλο, δεν ήταν απλώς ομάδα. Ήταν στάση ζωής, έκφραση του βορειοελλαδίτικου πείσματος που κι εκείνος ενσάρκωσε στη μουσική του.

Από το «Σαν τον Καραγκιόζη» στο πέταλο της Τούμπας

Αν και ο ίδιος δεν πέρασε ποτέ τη θύρα του γηπέδου, η φωνή του έγινε ο ήχος της εξέδρας.

Οι οπαδοί του ΠΑΟΚ πήραν τη μελωδία του «Σαν τον Καραγκιόζη» και την έκαναν ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα συνθήματα της Τούμπας.

«ΠΑΟΚ σ'αγαπώ και όταν θα πεθάνω, θέλω τον Δικέφαλο στον τάφο μου επάνω», τραγουδούν οι ΠΑΟΚτσήδες στη Θύρα 4.

Οι Ηρακληδείς και Παναθηναϊκοί τη "Συννεφούλα"

Η μουσική του Σαββόπουλου αποδείχτηκε ιδανική για τα πέταλα. Είχε ρυθμό, συναίσθημα και λαϊκότητα, χωρίς να χάνει τη λογιότητά της.

Το ίδιο συνέβη και με τη «Συννεφούλα», που δανείστηκαν οι οπαδοί του Ηρακλή — ένα ακόμη δείγμα πως η έμπνευσή του ξεπερνούσε τα όρια των ομάδων.

Το ίδιο τραγούδι έχουν διασκευάσει βέβαια και οι οπαδοί του Παναθηναϊκού, ένα σύνθημα που φωνάζουν στα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. "Τριφυλλάρα, τριφυλλάρα, ένα μόνο σου ζητώ..." αναφέρει και το υπόλοιπο μπορείτε να το φανταστείτε.

Συνέδεσε την τέχνη με το πάθος της εξέδρας

Ο Σαββόπουλος κατάφερε κάτι σπάνιο: να συνδέσει την τέχνη με το πάθος της εξέδρας.

Τα τραγούδια του έγιναν συνθήματα γιατί ήταν ελληνικά, αυθεντικά, τραγουδιστά. Είχαν μέσα τους τον ρυθμό της παρέας, της ταβέρνας, του δρόμου, της Τούμπας.

Και ίσως εκεί βρίσκεται το μεγαλείο του: στο ότι δεν έγραψε ποτέ “για” το γήπεδο, αλλά οι κερκίδες τον διάλεξαν.

Όπως είπε κάποτε σε φίλο του δημοσιογράφο:

«Δεν ξέρω αν είμαι άξιος να τους τραγουδώ, αλλά αυτοί μού δίνουν το δικαίωμα».