Μορφολογικά μιλώντας τα Νησιά Μάρσαλ βρίσκονται ανάμεσα στη Χαουάι (όπως την προφέρουν οι Αμερικανοί) και τις Φιλιππίνες. Σχηματίζεται από 5 μεγαλύτερα νησιά και 29, κοραλλιογενείς ατόλες ηφαιστειογενούς φύσης, που δημιουργήθηκαν κατά μήκος ωκεάνιων ρηγμάτων ή σε περιοχές με άλλοτε ενεργή ή πλέον και ανενεργή ηφαιστειακή δραστηριότητα.

 Σ’ αυτόν ακριβώς τον φυσικό Παράδεισο, λίγο πιο πάνω από τη γραμμή του Ισημερινού όπου με το πέρασμα των αιώνων πηγαινοέρχονταν Γερμανοί, Ισπανοί, Βρετανοί και Ιάπωνες αποικιοκράτες, τελικά περνώντας το ’86, αλλά εν μέρει υπό την υψηλή εποπτεία των Ηνωμένων Πολιτειών έγιναν επί χρόνια καταστροφικές, για τον τοπικό πληθυσμό πυρηνικές δοκιμές.

 Από το ’46 έως και το ’68, κυρίως στο νησί «Bikini» και στο πλαίσιο της επιχείρησης «Castle Bravo» οι Αμερικανοί δοκίμαζαν τη βόμβα υδρογόνου, η οποία εκτιμάται ότι είναι τουλάχιστον 1000 φορές ισχυρότερη από την ατομική της Χιροσίμα και με επίπεδα ραδιενέργειας πολύ μεγαλύτερα απ’ ότι σε Τσερνομπίλ και Φουκουσίμα.   

 Μια πολλαπλή, για το οικοσύστημα και το περιβάλλον καταστροφή που κήρυξε το αρχιπέλαγος ακατοίκητο έως και το ’97 αναγκάζοντας τα Νησιά Μάρσαλ να καταθέσουν αγωγή μαμούθ 150δις δολαρίων σε βάρος των Ηνωμένων Πολιτειών τελικά αποδεχούμενα τον διακανονισμό των 40δις και ελεύθερη είσοδο στη χώρα, συν εργασία και ασφάλιση για τους πολίτες του.

 Σήμερα το αρχιπέλαγος κατοικείται από 60.000 ανθρώπους, που αφού έχασαν άλλους τόσους δικούς τους από διαφόρων ειδών όγκων βρήκαν το ίδιο την ψυχική  δύναμη να συνεχίσουν προσπαθώντας να επαναφέρουν την καθημερινότητα ε μία ομαλή κατάσταση.

 Πάνω στις στάχτες της καταστροφής έχτισαν σταδιακά την κοινότητά τους, με σχολεία, νοσοκομεία και ξενοδοχειακές μονάδες, ρίχνοντας παράλληλα βάρος και στον αθλητισμό. Αρχικά, και αναπόφευκτα στο μπέιζμπολ, το σόφτμπολ, το μπάσκετ και το βόλεϊ και από το ’21 στο ποδόσφαιρο με την ίδρυση της Ομοσπονδίας τους.

 Μέχρι τότε τα Νησιά Μάρσαλ ήταν η μοναδική χώρα του πλανήτη χωρίς ποδόσφαιρο αν και, για να συγκροτηθεί μία κανονική, εθνική ομάδα έπρεπε να περάσουν κι άλλα τέσσερα χρόνια και πάλι «στρατολογώντας» αριστερά, δεξιά όποιον τύχαινε.

 Κουτσά, στραβά, είτε μ’ ένα 15χρονο ταλέντο, είτε μ’ έναν 43χρονο τερματοφύλακα, είτε πάλι μ’ ένα σαξοφωνίστα, έναν γιατρό, έναν ψαρά, έναν κομπάρσο, ηθοποιό ή έναν πρώην κολυμβητή που το ’24 εκπροσώπησε. Στα 100μ. και τα 50μ. ελεύθερο τα Νησιά Μάρσαλ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, η χώρα απέκτησε τη δική της εθνική ομάδα, εξ ολοκλήρου αποτελούμενη από ερασιτέχνες που όχι μόνο δεν πληρώνονται, αλλά αντίθετα πληρώνουν ό,τι μπορούν για τη δόξα και τη χαρά να παίζουν και να είναι μέρος της συγκεκριμένης ομάδας.

 Καμία σημασία δεν έχει εάν στα πρώτα της, επίσημα παιχνίδια έχασε 4-0 από τους Παρθένους Νήσους και μετά 3-2 από την Τουρκς και Κάικος. Σημασία έχει ότι υπάρχει, υφίσταται και ότι εντός του 2030 ευελπιστεί να γίνει επίσημο μέλος της Fifa.

 Δεν θα είναι εύκολο, γιατί θα πρέπει πρώτα να γίνει δεχτή από την Ofc, την «Oceania Football Federation». Και για να γίνει αυτό θα πρέπει να εκσυγχρονίσει τις, ανύπαρκτες για την ώρα αεροπορικές της διασυνδέσεις. Ένα βήμα τη φορά, μέχρι να φτάσει στο σημείο να βάλει, μία για πάντα ένα ωραίο γκολ και στην ατομική βόμβα.  

Ατομική Βόμβα Νησιά Μάρσαλ Ποδόσφαιρο