Η αιώνια ανάμνηση, που ξεπέρασε την απλή έννοια της μνήμης

 Μέχρι και στην αυτοβιογραφία του («Έκανα τη Βραζιλία να κλάψει») παραδέχτηκε ότι από τα 134 γκολ μίας, μόλις 9ετούς καριέρας, σαφώς επηρεασμένης από τέσσερις επεμβάσεις μηνίσκου και δύο χρόνια αποκλεισμού, αλλά και φυλάκισης για το σκάνδαλο με τα στημένα παιχνίδια (Totonero), το «χατ- τρικ» μ’ εκείνη τη Σελεσάο, των Ζίκο, Σόκρατες, Ζούνιορ, Φαλκάο, Σερέζο, καθοδηγούμενη από τον μεγάλο Τέλε Σαντάνα ήταν το σπουδαιότερο επίτευγμα, στο καλύτερο παιχνίδι της ζωής του.

 «Καταλαβαίνω την πίκρα ή και την οργή των Βραζιλιάνων προς το πρόσωπό μου, προσθέτει, αλλά εάν το αναλύσουν καλύτερα θα πρέπει να με ευχαριστήσουν γιατί τους άλλαξα τον τρόπο σκέψης και παιχνιδιού. Έκτοτε, οι Βραζιλιάνοι έμαθαν ν’ αμύνονται περισσότερο… ευρωπαϊκά, χωρίς ν’ αφήνουν πλέον τόσους ελεύθερους χώρους στους αντιπάλους».

 Είναι κι αυτή μία άποψη, δεν έχει σημασία εάν σωστή ή λάθος. Άντε όμως να πείσεις και τον αυτοκινητιστή, που χρόνια αργότερα, όταν ο Ρόσσι επισκέφθηκε με τη 2η σύζυγό του το Ρίο ντε Ζανέιρο, τον αναγνώρισε από τον καθρέφτη και με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς την παραμικρή ευγένεια τους κατέβασε άρον, άρον από το ταξί του.

 Ουδείς πίστευε, φυσικά ούτε και οι ίδιοι οι Ιταλοί πως ο συγκεκριμένος παίκτης, αδύνατος, άνευρος και μόλις 1.74 ύψους είχε καταφέρει όχι μόνο ν’ αποκλείσει τη Βραζιλία, που χρειαζόταν δύο αποτελέσματα, τη νίκη και την ισοπαλία για να προκριθεί στα ημιτελικά, αλλά μετέπειτα να οδηγήσει τη Squadra Azzurra στην κορυφή του κόσμου με τρία ακόμη γκολ, έξι στο Μουντιάλ του ’82, συν τρία ακόμη στο προηγούμενο στην Αργεντινή. Εννέα στο σύνολο όσα και οι Ρομπέρτο Μπάτζο, Κρίστιαν Βιέρι με τη γαλάζια φανέλα.

 Ουδείς. Πόσο μάλλον, όταν το ισπανικό Μουντιάλ είχε ξεκινήσει εντελώς στραβά κι ανάποδα, τόσο για την Ιταλία, που προκρίθηκε ασθμαίνουσα με τη μιζέρια τριών ισοπαλιών. Όσο για τον ίδιο που, με το Καμερούν όχι μόνο δεν είχε ακουμπήσει, αλλά ούτε είχε καταφέρει να δει τη μπάλα «αλυσοδεμένος» με μαεστρία από τον κολοσσιαίο αμυντικό Ελί Ονανά που, παράλληλα με το ποδόσφαιρο, για να φτάσει στο τέλος του μήνα ήταν σωφρονιστικός υπάλληλος στις φυλακές του Γιαουντέ.

 Και όμως, αυτό το εύθραυστο, αλλά αεικίνητο και ταχύτατο κορμί που έπεφτε πάνω στη μπάλα με τη δύναμη ενός αρπαχτικού κατάφερε το ίδιο να γράψει τη δική του Ιστορία μένοντας για πάντα, όχι απλά ως ευχάριστη μνήμη, αλλά ως αιώνια ανάμνηση στις καρδιές των Ιταλών.

 Ακόμη και σήμερα, που αντικειμενικά η ιταλική μπάλα ξέμεινε από καθαρόαιμους γκολτζήδες, περισσότερο και από εκείνους που δεν έχουν ακόμη γεννηθεί ή που κρέμασαν τα παπούτσια τους (Ιντσάγκι, Βιέρι, Μπάτζο, Τόττι), αναπολεί με νοσταλγία εκείνους που έφυγαν πρόωρα και, μάλιστα πολύ πρόσφατα: Τζανλούκα Βιάλλι, Τοτό Σκιλλάτσι.

 Ειδικά όμως για το ίνδαλμα- Ρόσσι άπαντες θρέφουν μία ανεξήγητη αγάπη, έως απεριόριστη λατρεία. Όχι μόνο για τον επικό, παγκόσμιο τίτλο που τους χάρισε, αλλά γιατί στην ουσία βρέθηκε στην Ισπανία… χαριστικά, κι από σύμπτωση ύστερα από τον τραυματισμό του Ρομπέρτο Μπέττεγκα.

 Χωρίς επιθετικούς και με τιμωρημένο τον Ρόσσι λόγω «Totonero» ο ομοσπονδιακός τεχνικός, Έντζο Μπεαρζότ είχε ζητήσει από τον τότε πρόεδρο της Ιταλίας, θρυλικό Σάντρο Περτίνι να υπογράψει χάρη και να τον αφήσει να «πετάξει» στην Ισπανία. Όπως και έγινε. Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία.

 Για δύο μόνο πράγματα απορούν οι Ιταλοί: το πώς γίνεται να μην του έχουν αφιερώσει ακόμη ένα γήπεδο, στη μνήμη του. Και το χειρότερο απ’ όλα, την ώρα της κηδείας του πως μπόρεσαν, κάποιοι «ιερόσυλοι» να βρουν το θράσος ν’ αδειάσουν το ίδιο του το σπίτι…