Η επανάσταση της «αχάριστης» μπάλας

 Σοφότατος, ο λαός όταν επαναλαμβάνει συχνά το «ουδείς αχαριστότερος του ευεργεντηθέντος», παραφράζοντας στο ελάχιστο την πρωτότυπη ρήση του Ηράκλειτου «ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργεντηθέντος αχαρίστου».

 Δυστυχώς ή ευτυχώς είναι λέξεις με μία αναμφισβήτητη δυναμική, που ταιριάζουν γάντι με ό,τι ακριβώς συνέβη πριν από 30 χρόνια στον Μποσμάν, που ύστερα από μία 5ετία εξουθενωτικής, οικονομικής, όσο ψυχολογικής δικαστικής διαμάχης κέρδισε στο Ανώτατο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης την αγωγή σε βάρος της τότε ομάδας του, ΡΦΣ Λιέγης, της βελγικής ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, αλλά και των Fifa, Uefa.

 Έκτοτε, οι «νόμοι της μπάλας» πέρασαν από τον Μεσαίωνα, στον Μεταμοντερνισμό. Οι ποδοσφαιριστές ήταν πλέον ελεύθεροι να διαπραγματευτούν, με όποια ομάδα ήθελαν, ακόμη και 6 μήνες πριν τη λήξη του συμβολαίου τους. Και με την κατάργηση του περιορισμού των 3 «κοινοτικών» παικτών ανά ομάδα, γιατί παραβίαζε τις Συνθήκες της Ρώμης (‘57) και του Μάαστριχτ (’92) περί ελεύθερης μετακίνησης και εργασίας των Ευρωπαίων, στα όρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης άπαντες αποκτούσαν πλέον το δικαίωμα εύρεσης της πλέον συμφέρουσας συμφωνίας.

 Όταν ο Μποσμάν, το ’90 έπαιζε στη Λιέγη και τον ζήτησε η Ντανκέρκ, η βελγική ομάδα απαίτησε από τους Γάλλους 600.000 ευρώ σημερινή αξία, γιατί στο Βέλγιο του τότε ένας ποδοσφαιριστής «ανήκε» στην ομάδα του έως το 35ο έτος της ηλικίας του. Κι όταν οι Γάλλοι αρνήθηκαν να πληρώσουν, η Λιέγη έβαλε στο περιθώριο τον Μποσμάν τιμωρώντας τον με επ’ αόριστη διακοπή συμβολαίου.

 Αναπόφευκτα ζήτησε νομική συμβουλή από τον κορυφαίο εργατολόγο της εποχής και ο Ζαν Λουί Ντουπόντ τον παρότρυνε να έρθει σε ολική ρήξη με κάθε θεσμό. Ο ίδιος δικαιώθηκε απόλυτα, ο πελάτης του έτσι κι έτσι, όχι πάντως στον βαθμό που θα επιθυμούσε.

 Από τα 16εκ. βελγικά φράγκα, πάνω κάτω, σημερινά 700.000 ευρώ που του εκδίκασε το Ανώτατο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, περισσότερα από τα μισά κατέληξαν στον Ντουπόντ και τους συνεργάτες του. Τον Μποσμάν, ήδη 30χρονο δεν τον ήθελε καμία ομάδα φοβούμενη, ίσως και με το δίκιο της δικαστικούς «μπελάδες». Κι επιπλέον αναγκάστηκε να δώσει ό,τι του είχε απομείνει στην πρώην σύζυγό του.

 Το’ ριξε στο αλκοόλ και τα ψυχοφάρμακα και σήμερα, στα 61 του φτάνει στο τέλος του μήνα με αναπηρική σύνταξη, την ώρα που η πλειοψηφία των πρώην συναδέλφων του ευεργετημένοι από τον «Νόμο Μποσμάν» πλούτισαν ή συνεχίζουν να πλουτίζουν.

 Μία πολύ «φρέσκια» περίπτωση είναι εκείνη του Κιλιάν Εμπαπέ, στον οποίο εκδικάστηκαν 61εκ. ευρώ από την Παρί Σεν Ζερμέν γιατί, ενώ ήξερε ότι είχε ήδη συμφωνήσει να συνεχίσει την καριέρα του στη Ρεάλ Μαδρίτης αρνιόταν να του καταβάλλει τα συμφωνηθέντα, μέχρι τη λήξη του συμβολαίου του.

 Σε πρόσφατη συνέντευξή του στη γαλλική «L’ Equipe» και με αφορμή τα 30 χρόνια από την ιστορική απόφαση της 15ης Δεκεμβρίου του 1995, ο Μποσμάν δήλωσε μόνος, ξεχασμένος και κυρίως απογοητευμένος από τον κόσμο της αχάριστης μπάλας θυμίζοντας ότι, στο διάστημα που μεσολάβησε από τότε εισέπραξε, ως συμπαράσταση και βοήθημα μόνο 45.000 ευρώ από το Συνδικάτο των Ποδοσφαιριστών.

 «Είναι 70.000 τα μέλη του, που σημαίνει ότι ο καθένας μου έδωσε από 45 σεντς», υπογραμμίζει με παράπονο, ωστόσο εκθειάζοντας την προσωπική πρωτοβουλία του Γάλλου μέσο επιθετικού της Μίλαν, Ραμπιό που δεν δίστασε να του χαρίσει 20.000 ευρώ. Και ο Ντουπόντ (;), ρώτησε η «L’ Equipe». «Έχω να τον ακούσω περισσότερα από 20 χρόνια. Εξαφανισμένος κι αυτός. Εγώ όμως τον έκανα διάσημο»…

 Ίσως έτσι να είναι η μοίρα των (αθλητών, διευκρινίζουμε) «επαναστατών». Που ξεχνιούνται γρήγορα γιατί άπαντες θέλουν να τους αποφύγουν, αλλά που παράλληλα καρπώνονται ακόμη την επιτυχία του άλλου. «Ουδείς αχαριστότερος του ευεργεντηθέντος»…