Και τώρα τα δύσκολα. Και από την εθνική μας; Εδώ πάμε με την old time classic και πολυαγαπημένη ατάκα "να πολεμήσουν ως Έλληνες και να αποδείξουν ότι ενωμένοι πετυχαίνουν υπερβάσεις που δύσκολα αποδέχεται ο ποδοσφαιρικός νους".
Τι είναι τελικά αυτό το Euro για όλους εμάς; Ή μάλλον πιο σωστά, τι περισσότερο από κάθε προηγούμενο, είναι αυτό το Euro για εμάς; Αν κάποτε αναζητούσαμε απαντήσεις κόντρα στην ποδοσφαιρική G7 (Γερμανία, Ολλανδία, Αγγλία, Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία), μήπως τώρα θέλουμε επιπλέον από τον Σάντος, τον Κατσουράνη, τον Τοροσίδη, τον Σαμαρά και τα υπόλοιπα παιδιά, να χαστουκίσουν την Μέρκελ και τους Τροϊκανούς;
Είμαστε ένας λαός που πολλές φορές αναζήτησε την εθνική ανάταση μέσα από επιτυχίες του αθλητισμού. Και δεν είναι παράδοξο. Αντίθετα, είναι προϊόν της ανασφάλειας που δικαιολογημένα μας διακατέχει τα τελευταία τουλάχιστον 50 χρόνια, ως προς το εάν υπάρχουν πραγματικά άλλοι τομείς στους οποίους μπορούμε να κάνουμε την διαφορά, να πρωταγωνιστήσουμε και να αντλήσουμε υπερηφάνεια.
Η γενιά μου και πολύ περισσότερο οι νεότεροι διεθνείς μας, τώρα μαθαίνουμε στα δύσκολα. Όχι πως ευημερούσαμε κιόλας, την προλάβαμε την μόδα των αλλεπάλληλων κυβερνητικών προγραμμάτων λιτότητας, μόνο που αποδείχθηκε πως προφανώς δεν μας αφορούσαν όλους, διαφορετικά δεν θα ήταν καθ' όλα ατελέσφορα.
Μεγαλώσαμε υπομειδιώντας στην light απειλή των παλαιότερων "ε, ρε, Κατοχή που σας χρειάζεται" και πήραμε και μέρος και σε 5-10 αντιπολεμικές πορείες για να την απομακρύνουμε. Τώρα σίγουρα θα προτιμούσαν να είχαν δαγκώσει τότε τη γλώσσα τους, ώστε να μην βιώσουμε -και βιώσουν μαζί μας- αυτή τη σύγχρονη οικονομική Κατοχή.
Μία Κατοχή που σίγουρα δεν βιώνουν με την ίδια ένταση, αλλά δεν παύουν να τη βιώνουν στον οικογενειακό, συγγενικό και φιλικό τους κύκλο και οι σαφώς καλύτερα αμειβόμενοι ποδοσφαιριστές της εθνικής. Μόνο που το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει, έχει περιορίσει δραματικά τα πρότυπα και οδηγείται σε καρμπον-οποίηση: οι μισές ομάδες του πλανήτη θέλουν να παίζουν σαν την Μπαρτσελόνα και οι άλλες μισές σαν την Ρεάλ.
Δύσκολα αναδεικνύει πλέον εθνικά χαρακτηριστικά. Κι αυτοί ακόμη οι Γερμανοί, έπαψαν να είναι οι 11 από τους 22 που μετά από 90 λεπτά ποδόσφαιρο τελικά νικούν. Το ποδόσφαιρο που δεν διστάζει να εξωθήσει σε οριακά ακραίες συνθήκες τον ανθρώπινο οργανισμό, θέλει πλούσιο θέαμα για να συνεχίσει να αντλεί και πλούσια έσοδα.
Γι' αυτό και ενόχλησε τόσο η Ελλάδα του 2004. Γι αυτό και "υμνήθηκε" ως η πιο αντιποδοσφαιρική κάτοχος όλων των εποχών. Ειλικρινά δεν θα με πείραζε να ακούσω τόσα και άλλα τόσα, αν είναι να επαναληφθεί το θαύμα του 2004. Φτάνει να ήξερα ότι αυτή τη φορά δεν θα αφήσουμε ανεκμετάλλευτη μια τέτοια ευκαιρία, όπως συνέβη στο πρόσφατο παρελθόν.
Φτάνει να ήξερα ότι δεν είμαστε πλέον η χώρα που ή θα γκρεμίσει τα τείχη για τους θριαμβευτές ή θα κλείσει τα σύνορα για τους αποτυχημένους. Ή θα κατακλύσει το αεροδρόμιο και το Στάδιο για να τους υποδεχθεί ή θα τους κυνηγάει στα σοκάκια των αιγαιοπελαγίτικων νησιών για να τους γιαουρτώσει.
Και δεν είμαι καθόλου σίγουρος γι αυτό.
Θα επικοινωνούμε πολύ συχνά στη διάρκεια αυτής της γιορτής και μακάρι να αυγατίσουμε όσοι την αντιμετωπίζουμε ως τέτοια. Κι αν τύχει να ρίξουμε και καμιά μπάτσα στην κυρα-Μέρκελ, ε, θα καταναλώσουμε και μια μπύρα παραπάνω έτσι για να τη ρεφάρουμε...
Καλή διασκέδαση.
Πηγή: Contra.gr