Η νέα διοίκηση του Πανελληνίου Συνδέσμου Αθλητικών Συντακτών συναντήθηκε με τον υφυπουργό Αθλητισμού Γιάννη Ιωαννίδη. Γράφει ο Αντώνης Πανούτσος.
Όπως τελειώνει η ανακοίνωση «...ο υφυπουργός Αθλητισμού υποσχέθηκε αμέριστη βοήθεια και συμπαράσταση σε όλα τα θέματα και συμφωνήθηκε κοινή δράση στην προώθηση του αθλητικού ιδεώδους και του ευ αγωνίζεσθαι». Γιατί αθλητικό ιδεώδες χωρίς ευ αγωνίζεσθαι είναι καφές χωρίς τσιγάρο.
Και τώρα που το λύσαμε αυτό το πρόβλημα και έχουμε και από τα δύο, πάμε στην ΑΕΚ, όπου οι Κινέζοι που θέλουν να χτίσουν γήπεδο έγιναν δύο. Ο Ανδρέας Δημητρέλος έκανε δήλωση ότι πράγματι περιμένουν Κινέζους για το γήπεδο, όχι όμως αυτούς της CSCEC, αλλά «κάποιους άλλους με τους οποίους έχουμε κάνει συζητήσεις μέσω του αντιπροσώπου τους». Προχωρώντας σε μία generic αντιμετώπιση των Κινέζων, που όπως τα φασόλια και οι μπετούγιες δεν έχουν πια όνομα, αλλά είναι «οι Κινέζοι».
Το φαινόμενο των generic terms δεν περιορίζεται στην ΑΕΚ. Ολόκληρο τον περσινό χειμώνα ο Ζεσουάλντο Φερέιρα ξεκίναγε και τελείωνε την προπόνηση λέγοντας «What the Arabs?». Για να μην μπλέκεται με τα Αλ Σαούντ και τα διπλά Αμπντουλαζίζ, ο Ζεσουάλντο είχε αποφασίσει να λέει «γουότ δι Αραμπς;» και να τους πιάνει όλους. Και όπως η αδελφή του Μεγαλέξανδρου όταν ρώταγε αν ζει ο βασιλιάς και δεν έπαιρνε απάντηση στράβωνε άσχημα, όταν ο Ζεσουάλντο δεν είχε απάντηση στο «γουότ δι Αραμπς;» προχώραγε στο «γουότ δι Ζάκας;». Οπου Ζάκας προφανώς ήταν ο προφήτης των δι Αραμπς, Βλάσης Τσάκας.
Μια που η κουβέντα ήρθε στους Αραμπς, να πω ότι τελείωσα το «Africa Explored» του Christopher Hibbert, που αναφέρεται στην εξερεύνηση της Αφρικής από τους λευκούς ανάμεσα στο 1769 και στο 1889. Καλό, αλλά όχι και εξαιρετικό βιβλίο, που περιγράφει ανάμεσα στα άλλα την κατάρα που ήταν για την Αφρική το δουλεμπόριο, μια «επιχείρηση» μονοπώλιο των Αράβων. Οι διαδρομές των καραβανιών οριζόντουσαν από τους σκελετούς των σκλάβων, ενώ η αντιμετώπισή τους ήταν τέτοια, που στη Ζανζιβάρη ένας Αραβας έμπορος βλέποντας ότι οι σκλάβοι του έπασχαν από διάρροια, τους έραψε καταλαβαίνεται τι, ώστε να μην πέσει η τιμή τους.
Το διαβάζει λοιπόν ο δυτικός αναγνώστης και κάνει «πω πω, τι φοβερά πράγματα συνέβαιναν στο παρελθόν. Αλλά ευτυχώς σήμερα...». Σήμερα στο Μαλί φανατικοί ισλαμιστές της Αλ Κάιντα καταστρέφουν τα μαυσωλεία του Τζινγκαρέιμπερ επειδή είναι μεν ισλαμικά, αλλά στη μνήμη Σούφι αγίων, άρα ειδωλολατρικά για τους φονταμένταλιστ, αφού το Ισλάμ δεν δέχεται την ύπαρξη αγίων. Τα μαυσωλεία έχουν ανακηρυχθεί Παγκόσμια Κληρονομιά από τον ΟΗΕ, αλλά η γνώμη μου είναι ότι σε κανέναν δεν πέφτει λόγος. Δικαίωμά τους και όποιος έχει πρόβλημα ας πάρει ένα καλό view master να τα βλέπει τρισδιάστατα. Θέλει το ΠΑΜΕ να βάλει μόνιμο πανό στην Ακρόπολη; Θέλει η Χρυσή Αυγή να βάλει ατόφιους Ελληνες με ασπίδες και περικεφαλαίες να κάνουν περιπολίες για λαθρομετανάστες; Αν τους παίρνει ή αν το θέλουμε με γεια τους και χαρά τους και σε κανέναν ξένο δεν πέφτει λόγος.
Όπως δεν πέφτει λόγος σε καμία κυρία Τζούντιθ Σάντερλαντ να εκφέρει γνώμη για τις σχέσεις Ελλήνων και λαθρομεταναστών στην Αθήνα. Ιδιαίτερα κάτω από την ηλίθια ασπίδα της ξενοφοβίας. «Ξενοφοβία» θα λεγόταν αν οι Ελληνες φοβόντουσαν ή μισούσαν κάθε ξένο, γεγονός που δεν ισχύει. Ισχύει ότι οι Ελληνες έχουν πρόβλημα με χιλιάδες ξένους που είναι απίθανο να αφομοιωθούν στον αιώνα τον άπαντα, που καβάλησαν τα σύνορα για να «ζητήσουν μια καλύτερη ζωή», το αντίστοιχο του να μπει στο σπίτι σου κάποιος και να μείνει λέγοντας «αναζητάω ένα καλύτερο σπίτι».
Μια που αναφέρθηκα στους εξερευνητές της Αφρικής του 19ου αιώνα, μεγαλύτερος όλων ήταν ο Ρίτσαρντ Μπέρτον. Ο οποίος, όπως ο ίδιος έλεγε και το παινευόταν, έμοιαζε στον Σατανά και ειδικότητά του ήταν η μελέτη των σεξουαλικών συνηθειών των χωρών που επισκεπτόταν.
Ο γλύπτης Παπαγιάννης που έμαθα την ύπαρξή του από την Τσιγγάνα στο γιουσουρούμ. Οι φιγούρες των παικτών μπροστά του είναι από ματς Ολυμπιακός - Ρεάλ στο Καραϊσκάκη.
Οι δικοί μας παίζουν!
Η Εθνική U-19, που κάνει πολύ καλή εμφάνιση στην Εσθονία, παρουσιάζεται σαν μια παρέα αδικημένων παιδιών που σε άλλες χώρες θα έπαιζαν στις ομάδες τους, αλλά στην Ελλάδα που δεν εκτιμά τα ταλέντα έχουν θαφτεί. Μήπως όμως δεν είναι έτσι;
Ενδεικτικά, ο Στέφανο Καπίνο έπαιξε σε 12 ματς της Super League. Ο Σταφυλλίδης σε 16. Ο Μαυρίας σε 23. Ο Κατίδης και ο Γιαννιώτας σε 12 και 19. Ο Μπουγαΐδης σε 5. Ο Κουρμπέλης σε 15. Αναφέρομαι σε παίκτες που έπαιζαν σε ομάδες της πρώτης εξάδας και μερικοί, όπως ο Μπουγαΐδης, δεν έπαιξαν όχι λόγω επιλογής του προπονητή, αλλά λόγω τραυματισμών.
Πάμε τώρα στην εθνική Ισπανίας, που κέρδισε την Ελλάδα και τα παιδιά παίζουν σε χώρα που δίνει ευκαιρίες στους μικρούς. Γιόνας Ραμάλιο της Αθλέτικ Μπιλμπάο, 1 ματς. Ινσούα, 28 ματς, αλλά στη δεύτερη ομάδα της Ντεπορτίβο. Χουάνμι με τη Μάλαγα 6 ματς. Σαούλ Νιγκουέζ, 22 ματς με τη δεύτερη ομάδα της Ατλέτικο Μαδρίτης. Χουάν Μπερνάτ, 7 ματς με τη Βαλένθια. Καμπάνια, 15 ματς με τη Σεβίλλη.
Οι αριθμοί λένε ότι οι Ελληνες παίκτες της Εθνικής έχουν παίξει περισσότερα ματς με τις μεγάλες ομάδες της Λίγκας από όσα οι Ισπανοί πιτσιρικάδες με τις δικές τους ομάδες της Πριμέρα. Το να μένουν οι πιτσιρικάδες αχρησιμοποίητοι ίσχυε μέχρι πριν από δύο χρόνια, αλλά οι ελληνικές ομάδες τώρα βάζουν όποιον έχουν. Και με το φτωχό μου το μυαλό, ρωτάω: «Πόσοι νεαροί Ελληνες σας έρχονται στο μυαλό που αδικήθηκαν, για να παίζουν στη θέση τους αμφίβολης αξίας βετεράνοι ή ξένοι;». Στο δικό μου το μυαλό δεν έρχεται ούτε ένας.
Το πρόβλημα με τους Ελληνες μικρούς δεν είναι ότι δεν τους δίνονται ευκαιρίες, αλλά ότι βιάζονται να τους πείσουν ότι έχουν πετύχει μνημειώδη επιτεύγματα, αλλά στην πατρίδα τους είναι αδικημένοι, και οι νεαροί πηδάνε και με τα δύο στον εύκολο για τον Ελληνα ρόλο του αγανακτισμένου. Με το καλό να κερδίσουνε σήμερα, με το καλύτερο να επιστρέψουν και να δείξουν ότι μπορούν να παίζουν και στο πρωτάθλημα μπάλα, αλλά στην ιστορία που οι άλλες χώρες δίνουν ευκαιρίες στα ταλέντα τους και εμείς τα αφήνουμε να σκονίζονται στους πάγκους include me out.
Πηγή: Sportday
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις