Μέχρι τώρα όταν η μπάλα πάει ψηλά και παίρνει φάλτσα, ήξερα τους τερματοφύλακες που είναι μαγκιόροι να σηκώνονται και να τη μαζεύουν ψηλά κοντά στο οριζόντιο δοκάρι, αυτούς που δεν έχουν μεγάλη εμπιστοσύνη στο μάτι και στα χέρια τους να πηδάνε να της ρίχνουνε χαστούκι και να την πετάνε άουτ και κάπου κάπου ένας να χάνει την μπάλα, να του τρυπάει τα χέρια και να μπαίνει γκολ. Τερματοφύλακα, όμως, που να αφήνει την μπάλα να πάει χαμηλά για να την πιάσει στην αγκαλιά του, δεν είχα ξαναδεί. Στη θεωρία ο λόγος που δεν γίνεται είναι ότι από τη στιγμή που η μπάλα πέφτει σαν μολύβι, είναι δύσκολο στο μάτι να την ακολουθήσει χαμηλά. Στην πράξη είναι αυτό που είδαμε στη Νέα Σμύρνη. Ο Γουναρίδης να κοιτάζει την αγκαλιά του και η μπάλα να έχει πάει στα δίχτυα.
 
Ένα άλλο που έχει εμφανιστεί εφέτος είναι το dogball. Οπως τα κουτάβια, οι παίκτες να τρέχουν όπου πηγαίνει η μπάλα. Στο ματς της ΑΕΚ με τον Άρη στο πρώτο μισάωρο μπορούσες να δεις και τέσσερις και πέντε παίκτες να κλοτσάνε χαρούμενοι την μπάλα και ο ένας τον άλλον. Αργότερα κουραστήκανε και κράταγαν περισσότερο τις θέσεις τους.
 
Με τη μετριότητα των ομάδων, βετεράνοι παίκτες, που μέχρι αυτή τη σεζόν θεωρούνταν καλοί έως μέτριοι, έχουν γίνει ήρωες. Στο χθεσινό ματς ο Μενδρινός όπως και στα προηγούμενα έκανε όλο το παιχνίδι του Πανιωνίου, ενώ ο Σίσιτς όποτε έπαιρνε την μπάλα στην πλάγια γραμμή ήταν η οργή του Θεού.
 
Νέοι ήρωες σε νέους ρόλους. Φτάνει να έχεις την παρατηρητικότητα και την υπομονή να τους ανακαλύψεις. Πριν από καμιά δεκαπενταριά μέρες μετά τις ειδήσεις για τις περικοπές και την τρόικα άκουγα στο ραδιόφωνο τον αγλαό περιφερειάρχη Θεσσαλίας Κώστα Αγοραστό, ο οποίος αναφερόταν στο ρεκόρ της 1ης Σεπτεμβρίου στον Βόλο όταν 5.614 χορευτές χόρεψαν για πέντε λεπτά ταυτόχρονα συρτάκι. Με τον «Μακιαβέλι της περιφερειακής ανάπτυξης» να καταλήγει «στείλαμε το μήνυμα ότι όλοι μαζί μπορούμε». Να χορεύουμε συρτάκι προφανώς. Στα υπόλοιπα είναι που τραβάμε ένα ζόρι...
Επειδή όμως ο Έλληνας και χορεύει και δουλεύει, το πρωί του Σαββάτου μια περαστική κάμερα της ΝΕΤ έπιασε τον Αντώνη Σαμαρά να βγαίνει από του Μαξίμου, αχτένιστος, φορώντας ένα γαλάζιο λακοστάτο μπλουζάκι που είχε ξεβάψει ο μεσσηνιακός ήλιος τα ατελείωτα καλοκαίρια που ήταν διαγραμμένος από τη Ν.Δ. Η κάμερα της ΝΕΤ ρώτησε «Δουλειά και το Σάββατο, πρωθυπουργέ;». «Και τα Σάββατα, παιδιά…», είπε ο Σαμαράς έκπληκτος για τη σατανική σύμπτωση να τον πιάσει στα πράσα η κάμερα, ενώ ήθελε να το κρατήσει κρυφό. Μόνο που ο Τάσαρος ή ο Ανατολάκης πρέπει να του κάνουν ένα φροντιστήριο. Οι παναθηναϊκοί τα λένε «Σάββατα». Οι ολυμπιακοί «Σαββάτα». Όπως οι παναθηναϊκοί λένε «Αργεντινοί» και οι ολυμπιακοί «Αργεντίνοι».
 
Οπότε αν ο Σαμαράς θέλει να το πει ολυμπιακά, το σωστό είναι «Οι Αργεντίνοι δουλεύουν τα Σαββάτα». Άλλο που στην πράξη θα έχει λάθος, αφού στη Γη της Επαγγελίας οι Αργεντινοί δουλεύουν μόνο τις Κυριακές, ενώ τις υπόλοιπες μέρες το ρίχνουν έξω ταΐζοντας τα σκυλιά με δολάρια. Προχθές διάβαζα ότι στις εισόδους της χώρας η Αργεντινή έχει εκπαιδευμένα σκυλιά που γαβγίζουν όταν κάποιος ταξιδιώτης έχει προσπαθήσει να βγάλει δολάρια στη ζούλα. Τι δολάρια, τι ευρώ με το που θα γίνουμε Αργεντινοί.
 
Ομάδα από το μηδέν... ποτέ
 
Τα «οι μπέμπηδες του Βλάχου» είναι ωραία για τα φιλικά, για να πουλιέται κάνα φύλλο και για να θυμούνται οι παλιοί τα «Matt Busby babies», την ομάδα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του 1958 που δημιουργήθηκε εκ των ενόντων μετά το αεροπορικό δυστύχημα του Μονάχου. Παραλείποντας βέβαια να θυμηθούν ότι μετά το δυστύχημα η Γιουνάιτεντ χρειάστηκε να πάρει όποιον παίκτη βρήκε εύκαιρο, τερματίζοντας τελικά έβδομη και κάνοντας μια πενταετία να διεκδικήσει ξανά τον τίτλο.
 
Τα ανωτέρω γράφονται για να φανεί ότι καμία ομάδα, όσο και καλές ακαδημίες να έχει, δεν μπορεί να φτιάξει ομάδα από το μηδέν. Θα μαζέψει ό,τι βρει, όπως έκανε η ΑΕΚ, ο προπονητής πρέπει να τους κρατήσει το ηθικό ψηλά, όπως έκανε ο Βλάχος, αλλά στην πρώτη ευκαιρία πρέπει να μαζέψει πόντους για να σώσει τη χρονιά, όπως γίνεται σήμερα. Η ομάδα της ΑΕΚ στο ματς με τον Αρη είχε τους μεγαλύτερους εννέα παίκτες του ρόστερ, μαζί με τον 17χρονο Ταξιάρχη Φούντα, που έπαιξε όμως και πέρυσι και τον Βαλεντίνο Βλάχο που είναι 20 χρόνων, αλλά έχει περάσει από τον Παναθηναϊκό, την Καβάλα και τον Θρασύβουλο. When the going gets tough, the tough gets going που λένε και στο χωριό και με το που είδε το μηδέν στη βαθμολογία ο Βλάχος κοίταξε τι υπάρχει στον πάγκο που να έχει εμπειρία και το έβαλε.
 
Και επειδή το tough going δίνει και tough χαρακτηριστικά, να δηλώσω εντυπωσιασμένος από τα χαρακτηριστικά -αγωνιστικά και προσώπου- του Γιώργου Κουτρουμπή. Ηξερα ότι είναι νέος, αλλά 21 χρόνων με τόσο περπατημένο πρόσωπο είναι εξωπραγματικό. Δείχνοντας ότι οι μικρές κατηγορίες κάνουν γρήγορα το παιδί άντρα.
 
Τα καλύτερα επίσης για τον Ταξιάρχη Φούντα. Παίκτης με τόση δύναμη στα 17 του χρόνια είναι σπάνιος. Η μπούκα που κάνει στο πρώτο ημίχρονο και καταλήγει στη σέντρα, που ίσα που προλαβαίνει να βάλει το χέρι του ο Διούδης, είναι αξιοσημείωτη. Αν συγκεντρωθεί στο παιχνίδι του και όχι στη διαιτησία και τα παρελκόμενα του χώρου, είναι από τους παίκτες που θα αφήσουν εποχή.

Πηγή: Sportday

ΟΦΗ Superleague