«Θέλω να πω ότι δεν γίνεται παιδιά 18 και 19 χρονών να βρίζουν σπίτια και μάνες. Κάποιοι πρέπει να τους τραβήξουν τα αυτιά. Παίζουμε δέκα χρόνια μπάλα και δεν μπορούν να μας μιλάνε έτσι με δύο μόλις παιχνίδια. Δεν πρέπει να πουλάνε μαγκιές για να πάρουν με το μέρος τους τον κόσμο. Στο ποδόσφαιρο τίποτα δεν είναι δεδομένο. Μπορεί να χρειαστεί να παίξουν στον Αρη κάποια στιγμή. Κατά τύχη παίζουν σε ομάδες όπως ο ΠΑΟΚ και ο Αρης με τα τόσα οικονομικά προβλήματα και πρέπει να το σεβαστούν αυτό. Ετσι, δεν θα πάει μπροστά το ελληνικό ποδόσφαιρο».

Η διαπίστωση αυτή του ποδοσφαιριστή του Αρη γίνεται αντιληπτή στα περισσότερα παιχνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος και αφορά και παίκτες του Αρη και του Πανιώνιου και του ΟΦΗ και της Κέρκυρας και της ΑΕΚ και του Παναθηναϊκού και όλων των ομάδων. Δεν αναφέρομαι στις ομάδες της Football League και των ερασιτεχνικών κατηγοριών, όπου συμβαίνει σε μεγαλύτερο βαθμό.

Η αλήθεια είναι ότι η τηλεοπτική κάμερα έχει συλλάβει πολλές φορές συγκεκριμένους ποδοσφαιριστές να βρίζουν με τον τρόπο που κατήγγειλε ο Καπετάνος. Και αυτό είναι ένα ιδιαίτερα ανησυχητικό φαινόμενο που θέτει σε κίνδυνο, αφενός, την καριέρα των νεαρών παικτών, αφετέρου, και την ίδια τους την ομάδα.

Είναι χρέος των διοικήσεων, αλλά πρωτίστως των προπονητών να τραβήξουν (όπως ακριβώς το είπε ο Καπετάνος) το αυτί όσων συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο. Η ιστορία έχει αποδείξει και, μάλιστα, περίτρανα ότι όσοι επέλεξαν να ακολουθήσουν μία τέτοια συμπεριφορά και διαδρομή είχαν άσχημο τέλος και μηδενική εξέλιξη.

Τώρα, εκείνοι που θα σπεύσουν να πουν ότι το ποδόσφαιρο είναι ανδρικό άθλημα και δεν είναι για κορίτσια για να μιλάς και να φέρεσαι κυριλέ και με κώδικα συμπεριφοράς από το βιβλίο του Χρήστου Ζαμπούνη, θα τους σεβαστούμε, αλλά δεν θα συμφωνήσουμε. Το τι κουβαλάει και το τι βγάζει ο καθένας από μέσα του δείχνει πάρα πολλά. Και αυτό αφορά απαραίτητα την κάθε ομάδα, την κάθε διοίκηση και τον κάθε προπονητή. Νομίζω. Φωτεινή εξαίρεση ο Κατσικάς που έκανε αίσθηση με την ταπεινότητά του και τη συγγνώμη (για την αποβολή του, βέβαια, και όχι διότι έβρισε, αλλά δεν έχει σημασία) που ζήτησε δημόσια. Σημασία έχει η έκφραση και η συμπεριφορά.

Φωνή βοώντος εν τη ερήμω

Ο Χάρης Παπαγεωργίου μέσω του Facebook έγραψε έπειτα από καιρό για τον Αρη, με αφορμή τον αποκλεισμό των «κίτρινων» από το Κύπελλο, ένα σημείωμα που λέει πολλά: «Θα μου ήταν εύκολο να προβώ σε καταλογισμό ευθυνών ή σε αναζήτηση ενόχων. Δεν θα το κάνω, όμως, γιατί αγαπώ αυτήν την ομάδα. Αισθάνομαι ότι είναι χρέος μου να τη στηρίξω στις δύσκολες στιγμές. Είναι το σπίτι μου, η οικογένειά μου. Κάποτε στο ''Χαριλάου'' υπήρχε ένα πανό που μας ενέπνεε και μας καθοδηγούσε και στο οποίο αναγράφονταν απλώς δύο λέξεις : ''Αρης-Ιδέα''.

Η περίοδος που διανύουμε μου θυμίζει έντονα την περίοδο '71-'72, όταν η παλιά ομάδα είχε ολοκληρώσει τον κύκλο της και το καινούργιο δεν είχε ακόμη γεννηθεί. Κληθήκαμε τότε -ο Βαγγέλης Αλεξανδρής και εγώ- να αναλάβουμε στις νεανικές μας πλάτες την ιστορία ενός μεγάλου συλλόγου. Η ομάδα χτίστηκε από την αρχή με νέους παίκτες, χρόνο με τον χρόνο αποκτούσε αυτοπεποίθηση και κατακτούσε επίζηλες θέσεις, ώσπου φτάσαμε, έπειτα από αγώνες ετών κόντρα στο κατεστημένο, στον ανεπανάληπτο θρίαμβο-άθλο του '79, στο πρώτο πρωτάθλημα που κατέκτησε ο Αρης ύστερα από 49 χρόνια.

Ο λόγος που αναφέρομαι στο παρελθόν είναι απλώς για να αντλήσουμε όλοι (φίλαθλοι, διοίκηση, τεχνική ηγεσία και παίκτες) χρήσιμα συμπεράσματα για το μέλλον. Ο σύλλογος πέρασε πολλά. Τούτες τις δύσκολες στιγμές ο Αρης μας χρειάζεται όλους. Ενωμένοι θα καταφέρουμε να ξαναφέρουμε τον Αρη στη θέση που του αξίζει».

Πηγή: Goal

Άρης Superleague ΠΑΟΚ