Ενηλικιώθηκα με τις αντιλήψεις των προηγούμενων. Και στην υπόθεση του αθλητισμού είχα καταπιεί, μικρός, αμάσητο το "μας κυνηγούν οι Αμερικάνοι" δόγμα. Τα δικά μας παιδιά ήταν πάντα καθαρά, ή, αν δεν ήταν (αυτό άρχισα να το ακούω αργότερα) καθαρά ήταν το ίδιο "νοθευμένα" με τα Αμερικανάκια. Μόνο που τα δικά μας τα παιδιά τα έπιαναν, ενώ τα Αμερικανάκια τα προστάτευαν.

Εδώ και μια δεκαετία μεγάλωνα παράλληλα με τον Λανς Αρμστρονγκ. Θαύμαζα τον αγώνα του, ως ποδηλάτη, θαμπωνόμουν από τις επιτυχίες του, αλλά δεν ήταν αυτές που με έπεισαν να αποκτήσω, χρησιμοποιώντας όλες τις διεθνείς μου "άκρες", μια φανέλα του από ποδηλατικό αγώνα. Ηταν ο αγώνας του στην περιπέτεια του καρκίνου, σε μια εποχή που είχα χάσει έναν δικό μου άνθρωπο από την αρρώστια, που με συγκλόνισε, με ενέπνευσε και με έσπρωξε να τον βάλω σε ένα από τα ψηλότερα ράφια της βιτρίνας των αγαπημένων μου αθλητών.

Διαβάστε τη συνέχεια στο Gazzetta.gr

Άρμστρονγκ Ποδηλασία Ντόπινγκ