Ο Αλέξανδρος Λοθάνο γράφει για τον Ιαν Θορπ που γλίτωσε από θαύμα την 11η Σεπτεμβρίου, απειλήθηκε από την κατάθλιψη κι έφτασε στα όρια της αυτοκτονίας. Αραγε αξίζει;
Πως τα φέρνει η πουτ… (συγνώμη, λογοκρισία) η ζωή. Το πρωί της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001, ο Ιαν Θορπ έκανε τζόκινγκ στους δρόμους της Νέας Υόρκης, όταν σταμάτησε να ξαποστάσει κάτω από τους Δίδυμους Πύργους. Σκέφτηκε να ανέβει, αλλά δεν είχε μαζί του φωτογραφική μηχανή και επέστρεψε στο ξενοδοχείο του για να την πάρει.
Στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και ενώ περίμενε την σύζυγο του προπονητή του για να πάνε παρέα στο World Trace Center, ο Αυστραλός υπέρ – κολυμβητής άνοιξε την τηλεόραση και είδε σοκαρισμένος (όπως όλοι μας, φαντάζομαι) τις επιθέσεις στους Πύργους.
Μια φωτογραφική μηχανή, δηλαδή, στάθηκε πιθανώς η αιτία για να γλιτώσει από έναν τραγικό θάνατο. Εναν θάνατο, όμως, που θα μπορούσε να προκαλέσει ο ίδιος στον εαυτό του, αφού όπως αποκάλυψε στην αυτοβιογραφία του «This is Me: The autobiography», πολλές φορές σκέφτηκε να βάλει τέλος στην ζωή του.
«Εφτασα να σκεφτώ μέρη και τρόπους συγκεκριμένους για να σκοτωθώ, αλλά μετά διαπίστωνα πόσο γελοίο ήταν όλο αυτό. Θα μπορούσα να είχα αυτοκτονήσει;» αναρωτιέται η «Θορπίλη», ένα ακόμα από τα πολλά θύματα της αφόρητης πίεσης του απόλυτου πρωταθλητισμού.
Χιλιάδες ώρες προπόνησης και αμέτρητες θυσίες από παιδιά στην πιο τρυφερή τους ηλικία, στον βωμό χρυσών μεταλλίων σε Ολυμπιακούς Αγώνες και Παγκόσμια Πρωταθλήματα, ρεκόρ και ποτάμια από χρυσάφι, τα οποία όμως δεν μπορούν να δώσουν σε αυτούς τους ανθρώπους την χαμένη παιδικότητά τους.
Μην γελιόμαστε και μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Πόσοι από εμάς δεν σκεφτήκαμε έστω και μια φορά, την «λύση» της αυτοκτονίας όταν φτάσαμε στα όρια μας σε κάποια στιγμή της ζωής μας; Πόσο μάλλον αυτοί οι «επαγγελματίες» πρωταθλητές, που στερούνται τόσα πολλά (εν γνώσει τους, βεβαίως, αλλά αυτό δεν αναιρεί τα υπόλοιπα) για τόσα λίγα, αν θέλετε την άποψη μου (αυτήν γράφω εδώ, άλλωστε)…
Η παραδοχή του Θορπ μου έφερε στο νου την συγκλονιστική ιστορία πίσω από το χρυσό μετάλλιο της Κινέζας Βου Μινξιά στην συγχρονισμένη κατάδυση (παρέα με την Χε Ζι) από βατήρα τριών μέτρων, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, πριν από ένα τρίμηνο.
Όπως έγινε γνωστό μετά την επιτυχία της, ο πατέρας της Βου της είχε κρύψει ότι η μητέρα της έπασχε από καρκίνο εδώ και οκτώ χρόνια (!) και ότι η γιαγιά της είχε πεθάνει όσο εκείνη βρίσκονταν μακριά από το σπίτι για προετοιμασία. Ο λόγος, «προφανής». Να μην αποπροσανατολιστεί από τον στόχο της, ήτοι το τρίτο διαδοχικό χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο.
Οχι διάολε, δεν αξίζει τέτοιες θυσίες και τέτοια έλλειψη ανθρωπιάς κανένα μετάλλιο και κανένα ρεκόρ. Και αυτό το έβλεπε καθαρά, ακόμα και όταν… πνίγονταν στο αλκοόλ (μια εποχή ήταν ο μοναδικός τρόπος για να τον παίρνει ο ύπνος, γράφει στην αυτοβιογραφία του), ο Ιαν Θορπ. Γι' αυτό και αποφάσισε να αποσυρθεί μόλις στα 24 του χρόνια, ώστε να απολαύσει μια ανθρώπινη ζωή. Εστω και χωρίς μετάλλια, ρεκόρ και δεκάδες χορηγούς στα πόδια του…
Πηγή: Sentragoal.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις