Πρώτη χρονιά «επαγγελματισμού» στο ελληνικό ποδόσφαιρο, 1979-'80, ο Ηρακλής του Περτσινίδη και του Τερτιλίνη έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που υποβιβάστηκε για δωροδοκία. Απόπειρα δωροδοκίας, για την ακρίβεια. Του Φιλώτα Πέλλιου, ενός σέντερ μπακ, στον ημιτελικό Κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ. Η πρώτη ομάδα και, το κυριότερο, ως και σήμερα η τελευταία. Διότι προφανώς, τα επόμενα 30 χρόνια, δεν υπήρξε καμία άλλη απόπειρα δωροδοκίας στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Πρωτάθλημα ή Κύπελλο. Οπότε δεν υπήρξε και άλλος υποβιβασμός.


Πρώτη χρονιά των «υψηλών ορίων» στην αδειοδότηση των ΠΑΕ, 2010-2011, ο Ηρακλής έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που υποβιβάστηκε επειδή πήρε φόρα και, σαν τον καταδικασμένο άλτη, πέρασε κάτω από τον πήχυ. Μένει η ζωή να δείξει εάν πάλι, χρόνια μετά, ο Γηραιός θα είναι (εκτός από πρώτη, και) η τελευταία τέτοια ομάδα. Εννοείται πως όλα, και η «κάθαρση» και το «συμμάζεμα» και οτιδήποτε, πάντοτε από κάποιον και από κάπου θα αρχίσουν. Το θέμα είναι εάν... επεκτείνονται, με ενιαίο κριτήριο. Και, όχι από πού αρχίζουν, πού τελειώνουν. Πώς καταλήγουν.

Οπως και να 'χει, η ιστορία κάνει τον Ηρακλή να είναι κιόλας, με αυτές τις δύο... πρωτιές, «ένα κεφάλαιο από μόνος του». Ανεπανάληπτο. Ο μοναδικός εταίρος της Α' Εθνικής, αδιαλείπτως παρών (αγωνιστικά) από το 1959-'60 μεν, κι όμως υποβιβασθείς δύο φορές, τη μία σε χρονιά που τερμάτισε 11ος (εφέτος), την άλλη σε χρονιά που τερμάτισε 8ος (τότε) και ήταν και φιναλίστ στο Κύπελλο Ελλάδος! Ούτως ή άλλως, είναι ένα φασούλι δύσκολο να το καταπιεί κανείς. Πολύ πιο δύσκολο, από έναν «αγωνιστικό» υποβιβασμό.

Η ιστορική φόρτιση το κάνει, το ήδη δύσκολο, δυο φορές πιο δύσκολο. Για να το ακούσουν στωικά, ιδίως οι λίγο παλαιότεροι. Πολύ περισσότερο, να το αποδεχθούν. Επιπλέον, στις μέρες μας, προσκρούει στην εύλογη γενική δυσθυμία του Ηρακλειδέα. Είναι μέρες (επαν)υποβιβασμού στο μπάσκετ. Και μέρες, επίσης, που χάθηκαν με σουίπ οι τελικοί στο βόλεϊ. Το εύκολο, εμείς από δω κάτω ή και οι «διπλανοί» εκεί πάνω, είναι να επικρίνουμε τις αντιδράσεις. Το μίνιμουμ που έχουμε να κάνουμε, είναι να τις κατανοούμε. Εως και να συμπάσχουμε.

Ετσι θα έκανε, ως Ηρακλειδέας, ο καθένας στη θέση των Ηρακλειδέων (που θα ένιωθε πως τρώει τη γροθιά στο στομάχι) για τη δική του ομάδα. Είναι δράμα. Και δάκρυ. Δεν είναι αλητήριοι, όσοι συλλαλούν. Και δεν έχει κοινή λογική, οι συλλήψεις τους προχθές να είναι πιο πολλές από τις συλλήψεις στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος! Είναι κανονικοί άνθρωποι η συντριπτική πλειονότητα, με κανονικές φάτσες, που δεν έχουν εμβαθύνει στους κανονισμούς του licensing, δεν ξέρουν φακέλους και στοιχεία, μόνον αγαπούν το σύμβολο-Ηρακλής, και πονούν. Τίποτα πιο σεβαστό από αυτό.

Οι ΠΑΕ στην Ελλάδα είναι όπως... οι Ελληνες. Πρώτα λένε και υπογράφουν, εύκολα. Δίχως πρόνοια. Μετά ξελένε και ψάχνουν πώς θα αποδεσμευτούν από την ίδια την υπογραφή τους. Συνυπογράφουν π.χ. την προκήρυξη του πρωταθλήματος, αλλά μετά θα κάνουν και την κριτική για τον θεσμό των πλέι οφ. Προσυπογράφουν τις ρήτρες εμπιστευτικότητας, αλλά μετά θα ζητήσουν να βγουν «όλα στο φως». Ομοφωνούν, ως Σούπερ Λιγκ, για τα «υψηλά όρια» (όταν ο Πιλάβιος, όχι παλιά, πρόσφατα έλεγε πως ακόμη υπάρχει περιθώριο, λόγω και της οικονομικής κατάστασης στη χώρα, να εφαρμοστούν άλλη μία χρονιά τα «χαμηλά»), αλλά μετά τους κακοφαίνονται.

Ο Ηρακλής, ό,τι και να είναι, είναι «ένας Ελληνας». Προφανέστατα, δεν καλοδιοικήθηκε αυτά τα δύο χρόνια που έφτασε (πέρυσι) στο αμήν και (πλέον) στο μετά το αμήν. Η αύρα του Ρέμου έσβησε, φύσηξαν και την έσβησαν μάλλον οι ίδιοι, πολύ γρήγορα. Ακόμη και από τις χθεσινές τοποθετήσεις των «πλευρών», ένας καυγάς συγγενών πάνω από το πτώμα, ο Ηρακλειδέας που διαβάζει και ακούει, αβίαστα σχηματίζει την εικόνα ότι το πρόβλημα του σωματείου ήταν, και είναι, μέσα στο σωματείο. Δεν έρχεται, στη νεφελώδη μορφή σκοτεινών δυνάμεων που συνωμοτούν, απ' έξω.

Κάποια στιγμή, γρήγορα ή αργά, τα πράγματα θα εκτονωθούν. Τα κεφάλια θα κρυώσουν και θα καλμάρουν. Τότε, θα μπει μπροστά (όχι το τι έγινε έως εδώ, αλλά) το τι έχει ο Ηρακλής να κάνει από εδώ και μπρος. Το '80, μετά τη μία χρονιά στη Β' Εθνική, ο Ηρακλής επέστρεψε αμέσως. Ιδιος, όπως πριν. Και... δριμύτερος. Για τα επόμενα 10-15 χρόνια, ένας σταθερός μεγαλομεσαίος της Α' Εθνικής. Ενας σχεδόν μόνιμος διεκδικητής των ευρωπαϊκών εισιτηρίων. Ο υποβιβασμός παρεγράφη, ντε φάκτο. Σαν να μη συνέβη ποτέ. Ξεχάστηκε, πες.

Αλλά, τότε, ομολογουμένως όλα ήταν πιο απλά. Τώρα, σε ένα ευρύτερο τοπίο πολύ πιο σύνθετο και δύσβατο, όταν τα κεφάλια κρυώσουν, ο φόβος είναι μήπως οι Ηρακλειδείς αντικρύσουν (μετά το κακό) το χειρότερο. Χειρότερο, από το κακό ενός υποβιβασμού, είναι η ενδεχόμενη στιγμή όπου γίνεται συνείδηση ότι δεν θα μπορούν να ακουμπήσουν σε μια αξιόπιστη βάση για την, εκ νέου, άμεση επιστροφή. Αυτή τη στιγμή, η σωστή ελπίδα για τον Ηρακλειδέα δεν είναι ότι «κάτι θα γίνει» και η ομάδα θα επιβιώσει στη Σούπερ Λιγκ. Αυτή είναι η φρούδα ελπίδα. Την καλή ελπίδα θα τη (μετα)δώσει εκείνος που θα πείσει ότι «κάτι θα γίνει» και η ομάδα θα επανέλθει στη Σούπερ Λιγκ.

Ηρακλής Superleague