Ο Σταύρος Κόλκας σχολιάζει την επικαιρότητα του ΠΑΟΚ
Η αλήθεια είναι πως ζω μία πολύ σουρεάλ φάση της ΠΑΟΚτσήδικης ζωής μου και είμαι υποχρεωμένος να την καταγράψω.
Μετά από ένα δίμηνο που το συκώτι μου έγινε διπλάσιο, ξεκίνησαν οι επίσημες υποχρεώσεις της ομάδας. Ζώντας την προετοιμασία από κοντά, κατάλαβα πως ο Μπόλονι δεν την πολυεμπιστεύεται. Σίγουρα στο κομμάτι του ποδοσφαίρου που ο ίδιος θέλει να παίξει, με ερωτηματικά για το αν μπορεί γενικά να παίξει. Έπαιξε όσο χρειαζόταν όμως και η ψυχολογία του Ρουμάνου που με έχει κερδίσει πολύ γρήγορα, βελτιώθηκε. Αρχίζει και μας νιώθει.
Πάντοτε ποντάρω στο να μας γουστάρει κάποιος. Δεν αναφέρομαι στη γενικότερη νοοτροπία που προβάλλεται από τα ΜΜΕ, αλλά την κανονική μας. Αυτή της διαφορετικότητας από το κακό το χάλι που επικρατεί. Ο Σάντος άργησε να μας αγαπήσει, αλλά ήταν πολύ καλός επαγγελματίας για να το δείξει. Ήρθε η στιγμή που το έκανε και αυτό γιατί κατάλαβε πως ΠΑΟΚ δεν είναι μόνο η καφρίλα που προβάλουν επιλεκτικά τοπικά και πανελλαδικά ΜΜΕ, αλλά και άνθρωποι τόσο γνήσιοι που δύσκολα συναντάς.
Θυμάμαι πόσο επιφυλακτικός ήταν ο Μπόλονι τις πρώτες ημέρες μαζί μας. Και τον δικαιολογούσα γιατί έχοντας μάθει και διαβάσει τι έγραφαν για αυτόν ξένοι συνάδελφοι, τα δίκαια ήταν με το μέρος του.
Όσο περνούσαν οι μέρες όμως, καταλάβαινε πως μπροστά του δεν έχει τέρατα που διψάνε για αίμα, αλλά ανθρώπους που τον σέβονται. Και κάπου εκεί ανοίχτηκε και καταλάβαμε πως ο τύπος είναι οκ. Το μόνο που ζητά είναι να σεβαστείς την πορεία του και όλοι μας είμαστε πολύ μικροί μπροστά σε αυτή.
Μέσα στον γενικότερο ΠΑΟΚτσήδικο σουρεαλισμό των τελευταίων μηνών, υπήρξε και η επιστροφή Βρύζα. Κάποτε, θα γράψω τι έγινε το τελευταίο δίμηνο και θα αντιληφθείτε όλοι το πόσοι άνθρωποι δουλεύουν για τον σύλλογο χωρίς να φαίνονται. Δεν το κάνω τώρα γιατί δεν θα έχει αξία και θα αγγίζει τα όρια του κουτσομπολιού.
Ο Βρύζας είναι ένας κλασικός τύπος με ανήσυχο πνεύμα. Μπορεί να φαίνεται ο ήρεμος, το καλό παιδί, ο ευχάριστος άνθρωπος, αλλά η αλήθεια άμα τον γνωρίσεις είναι κάπως διαφορετική. Δεν είναι τόσο η χαρά της πεθεράς.
Η ρήξη του με τον Ζαγοράκη, ήταν τέτοια που δεν πίστευα ποτέ πως θα τα ξαναβρούνε. Και η κόντρα δεν οφειλόταν σε θέματα προσωπικά, αλλά σε θέματα που αφορούσαν τη φιλοσοφία που διοικείται ο ΠΑΟΚ. Έφτασαν να αγγίζουν τα δύο άκρα.
Για εμένα ήταν έκπληξη το ότι μίλησαν πέντε ώρες μαζί, τα έβαλαν κάτω, πίστεψαν ο ένας τον άλλο και το βασικότερο, ο Βρύζας αποστασιοποιήθηκε από τη πλευρά των επενδυτών. Ναι μεν οι σχέσεις άριστες, αλλά αν δεν μπείτε κάτι πρέπει να γίνει. Αυτό είναι το πνεύμα.
Η επιστροφή του με χαροποιεί γιατί εγώ πιστεύω σε έναν ΠΑΟΚ πολυτασικό. Γουστάρω μέσα στον ΠΑΟΚ να υπάρχουν προβληματισμοί, διαφορετικές προσεγγίσεις, διαφωνίες. Γουστάρω μέσα από την τριβή να υπάρχει εξέλιξη και νομίζω πως από τη μέρα που έφυγε ο Βρύζας, ήταν κάτι που είχε χαθεί.
Ο Ζαγοράκης αδίκησε τον εαυτό του τη χρονιά που πέρασε και αυτό γιατί ξέμεινε από στηρίγματα. Το ότι βρήκε ένα σαν του Βρύζα, εγώ το θεωρώ σημαντικό.
Με νίκες στα επίσημα παιχνίδι, με Βρύζα πίσω και μάλιστα ιδιαίτερα ενεργό, φτάνουμε στο κομμάτι των νέων επενδυτών.
Είναι πάγια τακτική μου να παραμένω επιφυλακτικός όσο δεν βλέπω τα χρήματα του Φλωρίδη. Τα περιμέναμε σήμερα, δεν τα είδαμε, η δικαιολογία δείχνει λογική και περιμένουμε μέχρι τη Δευτέρα.
Η φυσιογνωμία του πάντως έγραψε. Καπελάκι, δαχτυλίδι γοργόνα, παπούτσι ασπρόμαυρο με στρας, πουκάμισο με αλυσίδα και ο κλώνος του να ακολουθά από πίσω. Ο τύπος έχει ψωμί.
Φρέσκο ή μουχλιασμένο δεν μπορώ να ξέρω. Σίγουρα μπορείς να βγάλεις συμπεράσματα για το τι άτομο είναι, δεν μπορείς να βγάλεις συμπεράσματα για τις προθέσεις του.
Έχει τρέλα και αυτό φαίνεται. Μακάρι – και η ευχή μου αυτή την στηρίζετε πιστεύω όλοι – αυτή η τρέλα να είναι το στοιχεία που δεν μπορούν να εμφανίσουν ούτε ο Ζαγοράκης, ούτε ο Βρύζας. Μακάρι να είναι το κερασάκι στη τούρτα, το κομμάτι ενός παζλ που λείπει και εφόσον συμπληρωθεί να μπορεί να κάνει τη διαφορά.
Το άσπρο – μαύρο του ΠΑΟΚ, χρειάζεται τα καλά παιδιά του, χρειάζεται όμως και την τρέλα του. Χρειάζεται τα άκρα του, χρειάζεται τις extreme στιγμές του αλλά και την ηρεμία του.
Ο Φλωρίδης μου λείπει για να συμπληρώσω το παζλ της παράνοιας που έχω στο μυαλό μου για το πώς μπορεί να κινηθεί ο ΠΑΟΚ από εδώ και στο εξής. Έχω Ζαγοράκη, έχω Βρύζα, έχω Μπόλονι, αν δέσει και αυτό το μοντέλο, μάλλον θα πρέπει να αρχίσουμε να πουλάμε τρέλα.
Πηγή: paok24.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις