Αμοιβαία επωφελής ήταν η συνύπαρξη του Έκτορ Ραούλ Κούπερ με τον Άρη, σύμφωνα με όσα σχολιάσει ο Αλέξης Σπύροπουλος στο blog του για το «διαζύγιο» του Αργεντινού με τους «κίτρινους».
Κανείς δεν ξέρει, πού θα είχε βγάλει η ζωή τον Κούπερ, σε ποια πικρή λησμονιά, μετά το "ναυάγιο" στην Εθνική Γεωργίας. Ισως, και πέρα απ' την αχανή Κασπία. Κανείς δεν ξέρει, επίσης, ποιο θα ήταν το σημερινό στάτους του Αρη στον εγχώριο και στον διεθνή ανταγωνισμό εάν συνέχιζε να το ψάχνει με καλούς ανθρώπους όπως ο Κίκε Ερνάντεθ ή ο Ολίβα, με περίεργους ή τουλάχιστον αμφιλεγόμενους τύπους όπως ο Ογιος, με δόξες παλαιές και σπουδαίες αλλά κενές περιεχομένου σήμερα όπως ο Μαζίνιο κι ο Ντονάτο.
Επειδή, λοιπόν, "κανείς δεν ξέρει", ας μείνουμε σ' αυτά που ξέρουμε. Κι αυτά που ξέρουμε είναι ότι ο Αρης επί Κούπερ πήρε μία τέταρτη θέση στην τελική κατάταξη (μετά και τα πλέι-οφ) του ελληνικού πρωταθλήματος, έπαιξε στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος, προκρίθηκε στους "32" του Γιουρόπα Λιγκ εις βάρος της κατόχου του τροπαίου Ατλέτικο Μαδρίτης, έδωσε έτοιμους δύο παίκτες στους "23" της Εθνικής για το Παγκόσμιο Κύπελλο στη Νότια Αφρική.
Συνοπτικά: Διαχειρίστηκε ένα ρόστερ, στο οποίο οι προσθαφαιρέσεις στο μεταξύ δεν σταμάτησαν ποτέ, και του εξάντλησε τις αντικειμενικές δυνατότητες. Ως την ακροτελεύτια ρανίδα, που λένε. Παραπέρα, μοιάζει πως δεν πήγαινε το πράγμα. Βρήκε ταβάνι.
Πέρα απ' τον απολογισμό διακρίσεων, σε συνάρτηση με τις συνθήκες, όμως. Το πιο σημαντικό που ο Κούπερ έδωσε στον Αρη, αλλά και σ' όλους εμάς που βλέπαμε απέξω, ήταν μια ομάδα με τη διακριτή ταυτότητα του παιγνιδιού που διδασκόταν να παίζει. Μια ομάδα, με τη σφραγίδα του εργατικού, ενδεχομένως πιο εργατικού κι απ' τους...παίκτες, προπονητή της.
Ο Κούπερ ήταν ο προπονητής που έκανε τον κόσμο να πιστέψει, του έδωσε κάτι για να πιαστεί, τον κουρασμένο να υποδέχεται μετεγγραφές αεροδρομίου κόσμο. Ν' αγοράσει διαρκείας και, "σε κάθε ευκαιρία", ν' απειλεί πως θα τα δώσει πίσω εάν κάτι απευκταίον συμβεί με τον κόουτς.
Αίφνης, δεν τους ένοιαζε ο Ναφτί που σήκωσαν στα χέρια, ο Γκρασιάν, ο Αμπρέου. Τους ένοιαζε ο κόουτς. Σαν εκείνους τους νουνεχείς Ολυμπιακούς που ένιωσαν να τους αδειάζει ο Σωκράτης Κόκκαλης, όταν έφυγε ο Ερνέστο Βαλβέρδε την άνοιξη του 2009. Και είδαν, αντ' αυτού, τον Κετσμπάια που έφαγε στα μούτρα τ' απόνερα.
Ο Αρης των 13 γκολ σε 10 ευρωπαϊκούς αγώνες "τρέχει" με 11 γκολ σε 18 ελληνικούς αγώνες. Το προγνωστικό που εδώ διατυπώσαμε πριν δύο εβδομάδες, επί τη ενάρξει του δεύτερου γύρου, ήταν ότι ο Αρης θ' αντιμετωπίσει ιδιαίτερη δυσκολία εισόδου στα πλέι-οφ αλλά και ότι παραμένει πολύ πιο φαβορί γι' αυτό από μία Καβάλα ή ένα Ολυμπιακό Βόλου.
Το προγνωστικό παραμένει εν ισχύ, και κατά τα δύο σκέλη. Και ως προς την κατάληξη, την 5η θέση. Και ως προς τις δυσκολίες που έκτοτε, από μεγάλες, έγιναν ακόμη μεγαλύτερες με κάποια αστάθμητα περιστατικά που μεσολάβησαν (Χαβίτο/Ολυμπιακός). Οπως και να 'χει, είναι (οι τρέχουσες) δυσκολίες που αντιμετωπίζονται. Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι ότι, με τον Κούπερ, ο πήχυς έχει μείνει ψηλά.
Ο,τι κι αν κάνει ο Κούπερ στην επόμενη ημέρα της πορείας του, οι Αρειανοί θα το παρακολουθούν (οκέι, αρκεί να μη είναι στον...ΠΑΟΚ!) με αγάπη. Αλλ' αυτό που θα κάνει ο Αρης για την επόμενη ημέρα της πορείας του μετά τον Κούπερ, οι Αρειανοί θα το κρίνουν με την εύλογη αυστηρότητα. Τόσο που δεν αποκλείεται, αντανακλαστικά, να το αδικήσουν κιόλας.
Πηγή: contra.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις