Δεν πρόκειται να αλλάξει τη διάταξη ούτε σε 4-1-3-2, ούτε σε 4-2-3-1 με τον Ισπανό σε θέση φορ. Διάβασα στις εφημερίδες τις απόψεις πολλών τις τελευταίες ημέρες. Πολλών που ξέρουν τον Ούγγρο καλύτερα από εμάς. Του Μπόλονι, του Μαλεζάνι, του Μόρα, του σπουδαίου Λάγιος Ντέταρι που εστίασε στην ταχύτητά του και ανέσυρε από τη μνήμη του τον Σαραβάκο (!), του περυσινού προπονητή του στη Μπάρι. Καμία δεν ήταν ίδια!

Άλλος υποστήριξε ότι είναι ικανότερος ως «δεύτερος» επιθετικός, άλλος ότι παίζει με τη ίδια αποτελεσματικότητα και στις τρεις θέσεις της επίθεσης στο 4-3-3, άλλος ότι έχει κάνει σούπερ ματς κυρίως ως αριστερός ακραίος και ως φορ.

Αυτό που είδαμε με την Σουηδία, αλλά και τα γκολ του στο Καμπιονάτο με τη φανέλα μιας «μεσαίου» (Τζένοα) και μιας «κατώτερου» (Μπάρι) επιπέδου ομάδας, είναι ότι αποδίδει καλύτερα όταν έχει διαθέσιμο χώρο, τον οποίο στην Ελλάδα δύσκολα θα βρει. Σε αντίστοιχη θέση (δηλαδή σε ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό) είχε βρεθεί δύο χρόνια (2008-2010) στην Ντέμπρετσεν, με την οποία κατέκτησε ισάριθμα πρωταθλήματα. Εικόνα όμως από τα παιχνίδια της ουγγρικής ομάδας στο πρωτάθλημά της δεν έχουμε. Συνεπώς, υπομονή.

Το δεδομένο είναι πως η εμφάνισή του εναντίον μιας ομάδας που δέχεται γκολ με το σταγονόμετρο και ήταν αήττητη επί έναν χρόνο, οι… παραδοσιακοί χοροί του γνωστού μας Ντάνιελ Μαϊστόροβιτς και κυρίως το γκολ του στο 90’ ήρθαν στην κατάλληλη στιγμή για τον Ούγγρο. Ο πήχης των προσδοκιών δεν ανέβηκε στα ουράνια (δεν είναι δα και ο Τζιμπρίλ), μα ακόμη κι αν στα πρώτα ματς δεν τα καταφέρει, το ματς με τη Σουηδία θα είναι ο «αερόσακος» που θα τον προστατεύσει από τις αρνητικές κρίσεις και τα υποτιμητικά σχόλια ΜΜΕ και οπαδών. Είναι στα 26 του, έρχεται διψασμένος και φορτσάτος, ο προπονητής τον έχει έτοιμο για ενδεκάδα.

Και σε κάθε περίπτωση, η χρησιμοποίησή του σε θέση φορ στο 4-3-3 θα βάλει και πάλι stop στο… χούι της σέντρας – γιόμας, το οποίο απαλείφθηκε σχεδόν ολοκληρωτικά από το πράσινο ποδοσφαιρικό λεξιλόγιο στη διετία Τεν Κάτε – Νιόπλια (τα μπράβο στον Ολλανδό), επανεμφανίστηκε σταδιακά πέρυσι και παρουσιάστηκε με…αυξητικές τάσεις στα πρώτα ματς της εφετινής σεζόν, μόνο και μόνο λόγω της παρουσίας του Τοτσέ και όχι λόγω της λειτουργίας του Ισπανού.

Τα υπόλοιπα στο γήπεδο για τον μοναδικό παίκτη στους μεταγραφικούς… τόμους της ελληνικής ποδοσφαιρικής ιστορίας του οποίου το όνομα έγινε από την πλειονότητα των εφημερίδων επίθετο και αντιστρόφως!

Υ.Γ. 1: Είναι απίστευτη η ομοιότητα στο χρονικό σημείο των τραυματισμών του Γιώργου Καραγκούνη και του Σωτήρη Νίνη: στη σεζόν της λήξης του συμβολαίου τους! Ο «Κάρα» ήταν πιο… τυχερός: το έπαθε στον χιαστό στη λήξη της σεζόν, τον Απρίλιο του 2002 (πίστευα και πάντα θα πιστεύω ότι αν δεν είχε τραυματιστεί στο 39’ κι αν ο Σέρχιο δεν είχε αντικαταστήσει τον «Λύμπε» στο ημίχρονο, αφήνοντας ουσιαστικά τον Παναθηναϊκό χωρίς παίκτη για να κρατά τη μπάλα και να κερδίζει χρόνο, φάουλ, καλό passing game, η Βαρκελώνη θα έκλαιγε εκείνο το αλησμόνητο βράδυ).

Πρόλαβε, όντας «σκύλος», να χάσει ελάχιστα ματς της επόμενης αγωνιστικής περιόδου που είχε κατάληξη τη Ριζούπολη, δουλεύοντας απίστευτα όλο το καλοκαίρι. Ο Σωτήρης το έπαθε στην έναρξη της σεζόν που είχε ξεκινήσει με τις καλύτερες προϋποθέσεις για τον ίδιο. Μα έχει περάσει και χειρότερα. Προτού γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Και έχει κοντινά παραδείγματα που θα τον βοηθήσουν να τα καταφέρει. Τον φίλο του τον Τζιμπρίλ, και τον Καραγκούνη. Πολύ νωρίς, στα πρώτα 5 χρόνια της καριέρας του, έχει βιώσει τόσο έντονα, τόσο γρήγορα, τόσο πολλές καλές και κακές καταστάσεις που άλλοι παίκτες δεν ζουν στο σύνολο της πορείας τους. Ωρίμασε γρήγορα και θα ωριμάσει περισσότερο. Συνυπογράφω μέχρι τελείας το σχετικό κείμενο του Χρήστου Κοντού, που δεν συνιστά «παρηγοριά στον άρρωστο», αλλά μια ψύχραιμη, διαφορετικού τύπου (από «κλάματα», αναθέματα και γενικότητες) προσέγγιση ενός τόσο λεπτού ζητήματος…

Υ.Γ. 2: Βαρέθηκα με τους αστείους: αυτούς που πανηγύριζαν για την Εθνική του Euro επειδή είχε καταπράσινο κορμό, έλεγαν μετά ότι «ο Τζίγκερ διέλυσε τον Παναθηναϊκό που κατέκτησε το Euro» και ταυτόχρονα τη σιχτιρίζουν κάθε φορά που τραυματίζεται παίκτης του Παναθηναϊκού και απλώς αδιαφορούν (ή και χαμογελούν) όταν χάνει. Γελάω και αηδιάζω ταυτόχρονα με τον τρόπο σκέψης τους. Ευτυχώς είναι ελάχιστοι. Αλλά να ξέρετε: η λογική τους «κυκλοφορεί» σε όλες τις αποχρώσεις. Σε… κόκκινο ακόμη περισσότερο!

Πηγή: leoforos.gr

Φερέιρα Παναθηναϊκός Superleague