Παρότι η αγωνία για το αύριο του Παναθηναϊκού είναι μεγάλη, ο κόσμος συνασπίζεται γύρω απ' το σύλλογο, περιμένοντας με προσμονή τι θα βγάλουν οι ζημώσεις των "μεγάλων". Γράφει ο Δημήτρης Στρατής.
Η προσέλευση για τον αγώνα με τον ΠΑΣ θα είναι μεγάλη, με την συντριπτική μερίδα οπαδών αποφασισμένους να "ξεχάσουν" τ' αγωνιστικά σ' αυτή την μεταβατική σεζόν, δίνοντας "περίοδο χάριτος" σε ποδοσφαιριστές που αποδεδειγμένα δεν θέλουν ούτε να τους βλέπουν.
Πάνω κάτω το σκεπτικό είναι "να βγει με αξιοπρέπεια η σεζόν, να λυθούν τα διοικητικά, να βρεθούν σταθερές χρηματικές βάσεις για ν' ακουμπήσει ο ΠΑΟ και τ' αγωνιστικά μένουν τελευταία". Αίφνης παρουσιάζεται η μεγάλη ευκαιρία σε παίκτες που έχουν "σταμπαριστεί" (Σπυρόπουλος, Τοτσέ, Καντέ, Βύντρα, Μαρίνος, Κλέιτον) να καθαρίσουν το μυαλό τους και να παρουσιαστούν όσο πιο βελτιωμένοι μπορούν. Ας πάρουμε για παράδειγμα το Νίκο Σπυρόπουλο.
Για χάρη του ο προσκείμενος στο σύλλογο Τύπος, χαρακτήρισε "αλήτες" όσους τον γιούχαραν με τη Μακάμπι, επειδή τέσσερα χρόνια είναι ζήτημα να έχουν δει δέκα καλά παιχνίδια από αυτόν. Το παρατεταμένο ντεφορμάρισμα του διεθνούς αριστερού μπακ (που δείχνει παλαίμαχος πριν καν μπει στα 30) αν θέλουμε να μιλήσουμε πολιτικά ορθά δεν δικαιολογεί τα χυδαία λόγια και τα σφυρίγματα του κόσμου εναντίον του. Όσο όμως κι αν προσπαθούμε να σκεφτούμε άλλους τρόπους αντίδρασης των φιλάθλων, δεν βρίσκουμε κάτι.
Τι να έκαναν οι οπαδοί για να δείξουν ότι έχουν πια αγανακτήσει βλέποντας την χρόνια αδυναμία του Γιαννιώτη να προσφέρει; Να τον επισκέπτονταν στην οικία του ή να του έστελναν γράμματα που θα εξέφραζαν τα παράπονά τους; Ίσως υπάρχουν άλλοι τρόποι αλλά αν δεν μπορούμε να τους σκεφτούμε εμείς καθισμένοι ήρεμοι και χαλαροί μπροστά στον υπολογιστή, πως έχουμε απαίτηση από συνδεσμίτες και μη να διαθέτουν κρύο αίμα την ώρα που αυτό που αγαπούν παθολογικά, διασύρεται κατ' εξακολούθηση ΚΑΙ από την διαρκώς μέτρια προς κακή απόδοση ενός παιδιού που δεν έχει δείξει το παραμικρό ίχνος βελτίωσης από το 2008;
Το καλό για τους "σταμπαρισμένους" είναι ότι όλη τη σεζόν ΟΥΔΕΙΣ θ' ασχοληθεί μαζί τους (εκτός κι αν δούμε τίποτα...τέρατα, σαν εκείνα που ακολούθησαν το 0-1 στο Καραϊσκάκη, επί Μουνιόθ, το 2007) περισσότερο απασχολεί η επόμενη μέρα του συλλόγου κι η επιθυμία του κόσμου να δείξει στους επίδοξους νέους ιδιοκτήτες ότι είναι έτοιμος να στηρίξει δυναμικά την καινούργια προσπάθεια.
Ειδικά οι "φρέσκοι" ποδοσφαιριστές πρέπει να αισθάνονται "ευτυχείς" που πετυχαίνουν το σύλλογο σ' αυτή τη συγκυρία. Τόσα χρόνια έκανε αρνητική εντύπωση η ελάχιστη εμπιστοσύνη που έδειχνε ο κόσμος σε κάθε καινούργιο παίκτη. Ας μη γελιόμαστε: Μ' εξαίρεση τα δύο πρώτα χρόνια της πολυμετοχικότητας όπου μπήκαν μπροστά Πατέρας, Αντωνίου (κάνοντας πολλές συζητήσιμες επιλογές), οι "παίκτες του Τζίγκερ" ήταν καμένα χαρτιά εξαρχής, πληρώνοντας την φοβερή δυσαρέσκεια των φιλάθλων στο πρόσωπο του ιδιοκτήτη. Το περασμένο καλοκαίρι πολλοί στραβομουτσούνιασαν με Μπουμσόνγκ, Λουίς Γκαρσία (μόνο και μόνο λόγω...Κωνσταντόπουλου) παρότι ήταν ΒΑΡΒΑΤΕΣ μεταγραφές. Φαινομενικά φέτος παίκτες και προπονητής ελάχιστες ευθύνες θα επωμιστούν στις όποιες στραβές έρθουν (αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι πρέπει να το ρίξουν στο σορολόπ), ειδικά οι καινούργιοι που για πάρτη τους κάθε σεζόν σκεφτόμασταν ότι η φράση "χρόνος προσαρμογής" ήταν ξεγραμμένη από το μυαλό των περισσοτέρων.
Λες και το να φύγεις από Αγγλία, Αργεντινή, Βραζιλία για να έρθεις να παίξεις στην Ελλάδα, αλλάζοντας παραστάσεις, σπίτι, τρόπο προπόνησης, διατροφολογικές συνήθειες είναι το ευκολότερο πράγμα του κόσμου. Το ρόστερ μπορεί να χαρακτηριστεί "τυχερό", γιατί μπροστά στα διοικητικά προβλήματα άπαντες θα κριθούν με επιείκια, σε σχέση με αυτή που είχαν στο παρελθόν παιδιά με ασύγκριτα μεγαλύτερα βιογραφικά.
Πηγή: leoforos.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις