Τα crash test χαρακτήρα του φετινού Παναθηναϊκού ξεκινούν στο Περιστέρι, εκεί που ο ιδιαίτερα φιλόδοξος Ατρόμητος του παλιόφιλου Γιώργου Δώνη μας περιμένει για ν΄αποδείξει ότι πάει για μεγάλα πράγματα την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο. Γράφει ο Δημήτρης Στρατής.
Η επιθετική προσέγγιση του Ζεσουάλδο στα παιχνίδια με Κέρκυρα-ΠΑΣ άρεσε στον κόσμο, φανταστείτε να διέθετε και καλύτερους αμυντικούς ο Πορτογάλος.
Παρά τις αδυναμίες της οπισθοφυλακής, ο σύλλογος μπορεί να πρωταγωνιστήσει έχοντας μία υποχρέωση την εβδομάδα, αν και ένα συμπαγές σύνολο δεν δημιουργείται από τη μία μέρα στην άλλη. Ας πούμε ότι δεν υπάρχει περίσσευμα υψηλού ποδοσφαιρικού IQ, ώστε να βρει γρήγορη απήχηση η προπονητική διδασκαλία.
Σ΄ αυτή την περίπτωση κάλλιστα μπορούμε να ποντάρουμε στην πνευματική δύναμη. Αυτή έχει να κάνει με τη σχέση μεταξύ παικτών-προπονητών και τη θέλησή τους ν' αναδείξουν το σύνολο από το να υπηρετήσουν τα «εγώ» των σταρ. Το είδαμε επί Κυράστα το 2000 και επί Σουμ το 2004. Για να μπορέσει ο Παναθηναϊκός να παρουσιάσει ολοκληρωμένη πρόταση στους οπαδούς, επιβάλλεται να βρει το κράμα σκληράδας ανασταλτικά και δημιουργικά. Αναγκαστικά, έτσι όπως είναι δομημένο το ρόστερ, το Τριφύλλι πρέπει να δώσει έμφαση στο επιθετικό του κομμάτι, κάτι που ναι μεν δεν του χαρίζει ισορροπία, αλλά στη Σούπερ Λίγκα αρκεί για να πάρει τα αποτελέσματα που θέλει.
Ας μη γελιόμαστε, όταν μιλάμε για ελληνικό πρωτάθλημα ξεχνάμε τη συμμετρία. Για παράδειγμα, αν έπαιζε ο ΠΑΟ με μια μέτρια ομάδα, τύπου Οντένσε, με έξι μεσοεπιθετικούς όπως με τον ΠΑΣ, δεν θα προλάβαινε να μετράει. Με τους μικρομεσαίους της λίγκας μας αυτό το ρίσκο μοιάζει αναγκαίο, απ΄ το να αγωνιάς σε κάθε παιχνίδι να κρατήσεις το μηδέν, ρίχνεις μέσα τους βιρτουόζους σου και στο τέλος περιμένεις να μετρήσεις ένα γκολ παραπάνω από τον αντίπαλο.
Με αφορμή την έλευση Γκέργκελι γράφτηκαν στον Τύπο διάφορα σενάρια για το πώς ο κόουτς θα βολέψει τον Ούγγρο, τον Τοτσέ αλλά και τον «Σέμπα» στην επίθεση, δεδομένου ότι ο Λατίνος εξτρέμ σε ρόλο κυνηγού έχει ξεκινήσει περίφημα τη σεζόν. Μιλάμε για συστήματα (4-4-2, 4-3-1-2, 4-3-3), ξεχνώντας ότι σε ένα πρωτάθλημα που αποθεώνεται η ατομική πρωτοβουλία στην επίθεση, το να αφιερώνουμε χιλιάδες λέξεις σε τρόπους ανάπτυξης μάλλον αφορά περισσότερο τη θεωρία από την πραγματικότητα.
Το 2009 και το 2011 ο Ολυμπιακός πήρε τον τίτλο χωρίς... αμυντικό χαφ, την πρώτη φορά «εξάρι» ήταν ο Ντουντού (κλασικό «οκτάρι»), πέρσι ο Ιμπαγάσα που άνετα θα φόραγε το «10» στην πλάτη. Απόψε ο Ερνέστο Βαλβέρδε απέναντι στη «ξεδοντιασμένη», ντεφορμέ, «τρομοκρατημένη» ενόψει Καραϊσκάκη (έτσι δεν διαβάζουμε;) Μαρσέιγ, σκέφτεται τη θωράκιση του άξονά του με Μακούν, Μοντέστο και Φέισα. Πού να μην έπαιζε δηλαδή και εντός! Είναι εντελώς διαφορετική κουβέντα οι υποχρεώσεις εντός κι εκτός των τειχών.
Στη Σούπερ Λίγκα, πάντως, ο σκοπός του εκάστοτε συστήματος είναι να πετύχει την πολλαπλασιαστική επίδραση των επιμέρους ικανοτήτων των μπαλαδόρων σου στη συνολική λειιτουργία της ομάδας. Αν έχεις και άμυνα «που τα σπάει» (όπως ο ΟΣΦΠ του Γουλανδρή, ο ΠΑΟ του Ρότσα με Βάντσικ, Καλιτζάκη, η ΑΕΚ του Μπάγεβιτς με Σαμπαντάτζοβιτς, Μανωλά) τότε ακόμα καλύτερα.
Πηγή: leoforos.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις