Ιστορίες τερματοφυλάκων. Σαν να λέμε ιστορίες για αγρίους. Μπορείς να ξεκινήσεις να γράφεις γι' αυτές και να μην έχουν τελειωμό τα ανέκδοτα, οι ηρωικές διηγήσεις, τα οδυνηρά παραπτώματα, οι τρελές γκάφες αλλά και τα ονομαστά επιτεύγματα. Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος.
Δεν χρειάζεται λοιπόν να επεκταθούμε στο χάος των διηγήσεων για να αποδείξουμε ?ουσιαστικά- το αυταπόδεικτο.
Το λέει καλύτερα από όλους ο μέγιστος Πίτερ Σίλτον όταν ερωτήθηκε από Αγγλους δημοσιογράφους να ονομάσει επακριβώς τα βασικά πλεονεκτήματα που οφείλει να έχει ένας γκολκίπερ για να είναι κατ' ουσίαν γκολκίπερ.
«Ο τερματοφύλακας είναι καταδικασμένος να έχει πάντα μπροστά του κόσμο. Πολύ κόσμο! Πρέπει λοιπόν να έχει την ικανότητα να τους οργανώνει και παράλληλα να τους δίνει το κίνητρο μέσα στο γήπεδο. Φανταστείτε έναν καλό μάνατζερ σε μια επιχείρηση. Ποιο είναι το βασικό προτέρημα ενός καλού μάνατζερ; Ακριβώς, να διαβλέπει καταστάσεις. Αυτό είναι ένας καλός γκολκίπερ».
Αυτή η περιβόητη έκτη αίσθηση που πρέπει να διαθέτει το «Νο 1» που του επιτρέπει να ξεδιαλέγει μέσα στο μυαλό του ποια μπάλα εγκυμονεί κινδύνους και ποια είναι false alarm. Και όλα αυτά εν ριπή οφθαλμού και με τα δευτερόλεπτα να τρέχουν εις βάρος του. Δεν είναι εύκολο, αλλά ένας καλός τερματοφύλακας να κάνει να μοιάζει εύκολο.
Πόσες φορές δεν πήγε η καρδιά του οπαδού στο τέρμα της όταν έβλεπε τον Νικοπολίδη να κοιτάει την μπάλα στωικά, να μην αντιδρά και τελικά να δικαιώνεται. Σαν να είχε ζωγραφίσει την τροχιά της μέσα στο κεφάλι του πριν καν αυτή διαγράψει τη μοίρα της πάνω στο χορτάρι. Αυτό είναι σαφώς ένα προσόν που λίγο αποκτάται με την προπόνηση και περισσότερο βρίσκεται ως αυτοφυές ταλέντο. Ο Νικοπολίδης το είχε, ο Κοστάντσο δεν το έχει. Οση προπόνηση και αν βάλει στις πλάτες του. Οση καλή δουλειά και αν κάνει ο Ράντος στου Ρέντη.
Από την αρχή της σεζόν γίνεται κάμποσος λόγος για την επιλογή του Ολυμπιακού να δώσει τα γάντια του βασικού τερματοφύλακά του σε έναν αμφιλεγόμενο παίκτη όπως ο Αργεντινός. Παρόμοια κουβέντα ?αλλά όχι με τόση ένταση- είχε γίνει πέρυσι και με την απόφαση να γίνει πρώτος πορτιέρε ο Πάρντο στη θέση του Νικοπολίδη. Εκείνος τουλάχιστον τα κατάφερε καλύτερα και ουσιαστικά κέρδισε τις εντυπώσεις και κάμποσους από τους αμφισβητίες του.
Αυτό δεν φαίνεται να συμβαίνει με τον Κοστάντσο, που έχει αναγκάσει ακόμα και τους οπαδούς της δικής του ομάδας να τον πικάρουν και να τον κοροϊδεύουν κάθε φορά που «καταφέρνει» να μαζέψει την μπάλα με σιγουριά.
Κατά καιρούς υπάρχει μια εσφαλμένη εντύπωση για το ποιος είναι καλός «άσος» και ποιος ουσιαστικός άσος. Στην Αγγλία για χρόνια είχε αναπτυχθεί μια ολόκληρη συζήτηση γύρω από τις πραγματικές ικανότητες του Φαν ντερ Σαρ. Θα πει κανείς ότι αφού τον αποδεχόταν ασυζητητί ο Φέργκιουσον, όλη η κουβέντα ήταν άνευ νοήματος. Κι όμως
Οι αρνητές του έλεγαν πως φαινόταν καλός επειδή είχε μπροστά του την αφρόκρεμα της αμυντικής συνέπειας για να τον προφυλάσσει. Υπάρχει δε και μια κατηγορία οπαδών που θεωρούν καλό τερματοφύλακα αυτόν που κάνει οριακές αποκρούσεις, που πηδάει στον Θεό και διαθέτει προσόντα αίλουρου. Ενα στυλ Χιγκίτα που μοιάζει περισσότερο με διασκεδαστή σε τσίρκο παρά για παίκτη ποδοσφαίρου.
Για να επανέλθουμε στο παράδειγμα του Φαν ντερ Σαρ, έτσι ευθυτενές ξυλάγκουρο όπως ήταν ο Ολλανδός, δεν θα μπορούσε με τίποτα να θέλξει με τις αποκρούσεις του. Και όντως ποτέ δεν έκανε κάποια που να σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Τι αντιστάθμιζε αυτή την έλλειψη προσόντων; Η πρόνοια. Ενα και καλό πλεονέκτημα φτάνει για τον τερματοφύλακα.
Λειτουργούσε ακριβώς όπως θέλει ο Σίλτον έναν καλό πορτιέρε, σαν μάνατζερ. Μέχρι το σημείο του πέναλτι είχε την ικανότητα να «καθαρίζει» την περιοχή του λέγοντας στον κάθε αμυντικό που να βρίσκεται και τι να κάνει. Ετσι τουλάχιστον αποφάνθηκαν οι ειδικοί στο Μεγάλο Νησί. Τέλος πάντων αυτό που κατάφερνε ήταν να μπλοκάρει την μπάλα σε πρώτο χρόνο, έτσι ώστε να μη δίνει δικαίωμα στους αντίπαλους επιθετικούς να διεκδικήσουν το ριμπάουντ και να έχουν μια δεύτερη ευκαιρία επίθεσης.
Κατανοητή η λέξη; Λέμε «μπλοκάρω», όχι «χτυπάω» ούτε «διώχνω» ούτε «δίνω γροθιά» στην μπάλα. Ο Ολυμπιακός δεν απέκτησε μποξέρ για να βασανίζει την μπάλα με γροθιές, αλλά για να την μπλοκάρει.
Αν ως τερματοφύλακας φοβάσαι ότι η μπάλα έχει μέσα της αντί για αέρα εκρηκτική ύλη που θα σκάσει στο πρόσωπό σου, τότε καλό είναι πριν από κάθε ματς να πηγαίνεις στο αστυνομικό τμήμα για εξακρίβωση στοιχείων. Αλλος τρόπος δεν υπάρχει για να σωθείς και να σώσεις την ομάδα σου.
Αν πάλι θεωρείς πως η καλύτερη λογική είναι «όσα φάμε και όσα βάλουμε», τότε πάλι παίζεις με τη φωτιά. Θα έρθουν και ματς (ακόμα και στο ελληνικό πρωτάθλημα) που ο Ολυμπιακός δεν θα καταφέρει να σβήσει τα φτηνά γκολ του Κοστάντσο, με το να βάλει περισσότερα. Το ποδόσφαιρο δεν είναι πόλο για να λήξει ένα ματς 7-5 και να νικήσεις.
Σαφώς ο ψυχολογικός παράγοντας είναι σημαντικός και αυτή τη στιγμή ο Αργεντινός, όντας καινούργιος σε μια ξένη χώρα, βλέπει τους πάντες να έχουν πέσει πάνω του με σκοπό να τον κατασπαράξουν. Ακούει τα γιουχαρίσματα μέσα στο «Γ. Καραϊσκάκης» και τον παίρνει από κάτω. Πάλι καλά που δεν διαβάζει τι γράφεται γι' αυτόν στις εφημερίδες ή τι λέγεται στα ραδιόφωνα για την πάρτη του. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι πρέπει να μπει σε καθεστώς ειδικής προστασίας.
Ο Μαρινάκης τον έφερε στον Πειραιά για τερματοφύλακα όχι για οσιομάρτυρα...
Πηγή: Goal
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις